Oczarowani będą ci, którzy płynąc w odmętach ludzkiej psychiki nie wynurzą się w porę, żeby zaczerpnąć oddechu zdrowego rozsądku. Tu trzeba utonąć. Należy przyjąć, że Comte de Lautréamont jest stanem ducha, tworem bezsennych nocy, szyderstwem ze wszystkich świętości. Uczynić z niego przewrotnego boga czarnej ironii, który swoimi hipnotyzującymi obrazami surrealizmu wcale nie ukrywa, że zła naprawić się już nie da. Zauroczony zagadką Maldorora, postanowiłem pogrążyć się w niebezpiecznych rejonach bluźnierczej poetyki. Rozkosze okrucieństwa nie dla mnie, jednak spoglądanie na przerażającą wizję świata dało mi pewną satysfakcję obcowania z pandemonium. Ponieważ nigdy piekło nie było tak blisko człowieka jak wtedy, kiedy niczym samotny potępieniec, Isidore Ducasse ślęczał nad rękopisami swojej poezji. Klucze do jego podświadomości zostały wrzucone przez niego samego do zakazanego i wyśnionego przez tego francuskiego poetę oceanu nienawiści. Obawiam się, że już nikt ich nigdy nie znajdzie.

Czy Maldoror ma ludzki wygląd? Czy też charakterystyka jego instynktów bardziej przemawia za istotą zwierzęcą, posiadającą jednak świadomość bycia równym bogom? Z pewnością długo by szukać dusz jemu pokrewnych. Daleko mu do romantycznego Manfreda czy poszukującego nieskończonego szczęścia Fausta. Jego twórca stworzył go po to, aby zadziwił samych nadrealistów, stał się prekursorem oderwanej od czasu i przestrzeni niesłychanej oryginalności. A może wszystko sprowadza się tylko do jednego, żeby uświadamiając mroczną naturę ludzkości, zapędzić się w nierzeczywistość. Gorzką ale jakże ponętną dla ciągle szukającego swego miejsca na ziemi człowieka. U Lautréamonta z pomocą przychodzi tu skrajny hiperbolizm, inspiracje sypią się jedna za drugą.

Zabrzmiało to jak psychiczny uraz, który świadomie wykorzystując wszelkie możliwe środki ekspresji, powołuje do życia coraz to nowe twory wyobraźni. Ten obłęd żyje własnym życiem i pogardza ludzkim miłosierdziem. Spogląda na kanony piękna z obrzydzeniem. Umysły stworzonych w nim urojonych istot są siedliskiem okrutnych myśli. Lohengrin przy nich może być wzorem realizmu, tak bardzo ich niedorzeczne marzenia kształtują "Pieśni Maldorora". Strofy Lautréamonta również mnie wyzwały na pojedynek, w którym wielką uciechą jest łamanie dobrego smaku. Przyszło mi współtworzyć zanarchizowany świat odczuć, godnych miana nowej teorii literackiej zwanej ducasse'ologią. Skandalu przy tym obawiać się nie trzeba, wszystko pozostaje pomiędzy mną, a twórcą tych gwałtownych fraz.

Nie będę Wam wysyłać zaproszenia do tej szczególnej krainy. Zresztą nie wydaje mi się, żeby Lautréamont tęsknił za tłumami. Ostatnim jego celem byłoby popularyzowanie idei odszczepieństwa człowieka i zarażenie nią wszystkich ludzi, podejmujących działania nastawione na przetrwanie gatunku. Bo takich jak on już nie ma, cele poezji są inne, jej posłannictwo zmieniło się na przełomie wieków. Nie spotkałem nikogo, kto by z tak wielką pasją nacierał na człowieka oraz na procesy doprowadzające do jego powstania. Co dla jednych może się wydawać poetyckimi jękami chorej duszy, dla innych stanowi wcielenie cierpienia całego świata. Nie będę ukrywać, że śledzenie zależności pomiędzy psychiką tego francuskiego poety a obowiązującymi za jego życia konwencjami jest szalenie interesujące. Zapewne jeszcze wiele razy wrócę myślami do posępnych stron jego twórczości.

Oczarowani będą ci, którzy płynąc w odmętach ludzkiej psychiki nie wynurzą się w porę, żeby zaczerpnąć oddechu zdrowego rozsądku. Tu trzeba utonąć. Należy przyjąć, że Comte de Lautréamont jest stanem ducha, tworem bezsennych nocy, szyderstwem ze wszystkich świętości. Uczynić z niego przewrotnego boga czarnej ironii, który swoimi hipnotyzującymi obrazami surrealizmu wcale...