Elektryzujące zeznania świadka, który uszedł z życiem w zamachu terrorystycznym 22 lipca 2011r. - zrobiły na mnie ogromne wrażenie, szczególnie dlatego, że sama śledziłam przebieg tamtego wydarzenia, proces sądowy etc. Powracałam myślami, uświadamiając sobie jak w takim jednym momencie cały świat łączy się ze sobą w jedno spójne ogniwo, ale po środku trwa rzeź, leje się krew, giną ludzie... Tragedia, która wstrząsnęła światem spisana na dwustu stronach książki - a w niej? Próba uporania się ze wspomnieniami, wciąż powracające pytania "dlaczego ja ocalałem, skoro dziesiątki moich przyjaciół musiała pożegnać się z życiem?" i ostatnie, fundamentalne pytanie - czy jesteśmy, my jako naród, w stanie przebaczyć? Czy może nienawiść powinniśmy zwalczać nienawiścią? Adrian Pracoń poszukuje odpowiedzi, stara się zrozumieć sens wydarzeń na wyspie, wierzy, że śmierć jego przyjaciół niesie za sobą bardziej patetyczne przesłanie. Mówiąc o historii Utoyi oddaje hołd tym wszystkim, którzy pozostali osieroceni przez swoich najbliższych. Utożsamiam się z nimi ponownie i podziwiam tego młodego człowieka, który fizycznie i duchowo wyszedł z tego cało.

Elektryzujące zeznania świadka, który uszedł z życiem w zamachu terrorystycznym 22 lipca 2011r. - zrobiły na mnie ogromne wrażenie, szczególnie dlatego, że sama śledziłam przebieg tamtego wydarzenia, proces sądowy etc. Powracałam myślami, uświadamiając sobie jak w takim jednym momencie cały świat łączy się ze sobą w jedno spójne ogniwo, ale po środku trwa rzeź, leje się...