Przeczytałam wiele opowiadań Alice Maunro, lecz żadne nie dało mi tyle do myślenia, co tytułowy utwór zbioru "Miłość dobrej kobiety" (chodzi mi o zakończenie, które nie dawało mi spokoju przez kilka dni i jeszcze teraz czasem do mnie wraca).

Ten zbiór na pewno należy do najlepszych książek noblistki. Każde opowiadanie to małe dzieło sztuki, które udowadnia, że wiele treści można przekazać nie tylko dużą formą.
Munro kolejny raz podbiła moje serce umiejętnością opisywania pozornie zwykłej rzeczywistości, na którą składają się radości i smutki, nadzieje i lęki, mądre i złe decyzje, zwykle nieodwracalne, a ważkie i mające konsekwencje nawet w dalekiej przyszłości.

Motywem przewodnim tego zbioru są kochające kobiety. Nie zawsze ich uczucia są dobrze ulokowane, czasem stają się przyczyną nieszczęścia, czasem pomagają dojrzeć lub spojrzeć na życie z innej perspektywy.

Całość napisana jest w typowy dla autorki sposób - stylem prostym, ale literackim, ujmującym, przesiąkniętym melancholią, smutkiem, wspomnieniami, tęsknotą za tym, co odeszło.
To piękna literatura, którą się smakuje z emocjami, wciąż chcąc więcej i więcej.

Przeczytałam wiele opowiadań Alice Maunro, lecz żadne nie dało mi tyle do myślenia, co tytułowy utwór zbioru "Miłość dobrej kobiety" (chodzi mi o zakończenie, które nie dawało mi spokoju przez kilka dni i jeszcze teraz czasem do mnie wraca).

Ten zbiór na pewno należy do najlepszych książek noblistki. Każde opowiadanie to małe dzieło sztuki, które udowadnia, że wiele...