Po skończonej lekturze czuję egzystencjalną pustkę jaką zapewnia poruszające dzieło, którym Excalibur niewątpliwie jest. Tak jak dwa pierwsze tomy trylogii jej zwieńczenie przedstawia naturalistyczną i historycznie realistyczną wizję Brytanii z przełomu piątego i szóstego wieku, z całą jej biedą, fermentem religijnym i wojnami, ale też nie pozbawioną uroku prostotą i kruchym pięknem przemijającego świata. A ten przemija wraz z bohaterami. Wszyscy ci których poznaliśmy i do których się przywiązaliśmy są ludźmi w sile wieku, starcami lub zwyczajnie nie żyją. Oczekiwania lepszego jutra rozwiały się w rozczarowanie i zmęczenie nieustanną trwającą całe życie walkę. Jednak przez całość powieści nadzieja wciąż się tli, bo przecież nadzieja umiera ostatnia, a choć niemal każdy wie jak się kończy legenda to jednak liczymy na to, że to jeszcze nie koniec, jak ci przesądni brytyjscy głupcy pocierający gwoździe i wierzący w druidyczne zaklęcia i klątwy. A gdy stary i jednoręki Derfel Cadarn pozostawszy ostatni przy życiu by dać świadectwo o minionych wydarzeniach i człowieku, który miał być królem wpatruje się ze łzami w oczach w odpływającą w dal łódź i nam do oczu napływają łzy.

Po skończonej lekturze czuję egzystencjalną pustkę jaką zapewnia poruszające dzieło, którym Excalibur niewątpliwie jest. Tak jak dwa pierwsze tomy trylogii jej zwieńczenie przedstawia naturalistyczną i historycznie realistyczną wizję Brytanii z przełomu piątego i szóstego wieku, z całą jej biedą, fermentem religijnym i wojnami, ale też nie pozbawioną uroku prostotą i...