Może moja teoria jest błędna, ale wydaje mi się, że po 1989 roku o Powstaniu Warszawskim (albo szerzej, o Armii Krajowej) można było mówić jak o zmarłym: „albo dobrze, albo wcale”. A pojawiające się głosy krytyki były traktowane jak „szarganie świętości”.
Wydaj mi się, że jednak cos się pod tym względem zmienia i krytyczne wystąpienia dotyczące Powstania są coraz częstsze. I coraz bardziej widzialne i słyszalne. Jednym z takich wystąpień jest książka Piotra Zychowicza. Od razu trzeba zastrzec, iż nie jest to książka wyłącznie o Powstaniu Warszawskim. To krytyczna ocena działań niektórych przywódców Polskiego Państwa Podziemnego oraz członków Rządu Emigracyjnego, które w ocenie autora doprowadziły do wybuchu Powstania, a w konsekwencji do śmierci dziesiątek tysięcy ludzi i zniszczenia Warszawy.
W swych rozważaniach P. Zychowicz przyjmuje dwie główne tezy. Pierwsza – Polska podczas II wojny światowej miał dwóch wrogów: Związek Radziecki i Niemcy. Druga – nasz kraj powinien przyłączyć się do Niemiec i wspólnie wyruszyć na podbój wschodu, by potem (po pokonaniu ZSRR) przejść na stronę Aliantów. Czy są to teorie słuszne? To pozostawiam już innym czytelnikom. Ale nawet jeśli z wymienionymi teoriami się nie zgadzamy, to po „Obłęd 44” zdecydowanie warto sięgnąć, bo dzięki lekturze możemy się dowiedzieć o faktach mało znanych czy wręcz nieznanych. Albo takich, które zupełnie z nieznanych powodów stały się tematami tabu (np. los ludności cywilnej podczas Powstania).
Miłośników historii do przeczytania książki zachęcać nie trzeba. Ale inni też powinni rozważyć lekturę.

Może moja teoria jest błędna, ale wydaje mi się, że po 1989 roku o Powstaniu Warszawskim (albo szerzej, o Armii Krajowej) można było mówić jak o zmarłym: „albo dobrze, albo wcale”. A pojawiające się głosy krytyki były traktowane jak „szarganie świętości”.
Wydaj mi się, że jednak cos się pod tym względem zmienia i krytyczne wystąpienia dotyczące Powstania są coraz częstsze....