Są wakacje, słonko przygrzewa, ptaszki ćwierkają… jest idealnie, do pełni szczęścia brakuje tylko dobrej książki. W moim przypadku w 100% sprawdziła się powieść Hanny Cygler „Kolor bursztynu”. Nawet okładka pięknie wpasowała się w otoczenie, a zawartość – gwarantuję, bardzo smakowita.

Aniela Lisiecka, główna bohaterka, nazywana także Nelą lub Anitą wiedzie dość ustabilizowane życie. Wcale nie oznacza to jednak, że jest jej lekko. Od najmłodszych lat Nela nie miała lekkiego życia. Na dodatek u progu dorosłości dopadły ją wydarzenia, które odbiły trwały ślad na jej przyszłości. Zmaga się więc ze swoją codziennością, nie pozwalając sobie na spasowanie i poddanie się. Wychowuje dwójkę dzieci sama. Tatuś bardzo szybko umył rączki, zostawiając po sobie niesmak i masę problemów.

Kobieta skazana jest sama na siebie. Pomocą co prawda służy przyjaciel sprzed lat, ale mimo wszystko jest to zbyt mało dla matki dwójki dzieci. Praca w muzeum nie sprzyja rozwojowi Neli, ani tym bardziej nie zaskakuje wysokością wypłaty. Zapewnia jednak stabilizację i…. dzięki tej pracy Anita spotyka tajemniczego mężczyznę, który prawdopodobnie przyczynił się do zabójstwa jej ukochanego mężczyzny.

W tym momencie moje krótkie streszczenie „Koloru bursztynu” zakończę. Dodam tylko, że prawdopodobnie losy bohaterki zaskoczą czytelnika, podobnie jak mnie. Mieszanka obyczajówki z lekkim, aczkolwiek bardzo przyjemnym kryminałem sprawia, że książka przykleja się do rąk czytelnika i świat zewnętrzny przestaje istnieć. Kolejne wydarzenia wciągają, a w głowie czytelnika pojawia się plan za planem, jak Nela poradzi sobie z następną rozgrywką zaserwowaną jej przez życie.

Muszę przyznać, że bohaterka mi zaimponowała. Lubię kobiety silne, walczące i niepoddające się. Życie rzuca kolejne kłody, a one brną do przodu pomimo wszystko i ponad wszystko, zdecydowane stanąć do boju o kolejny dzień. Nie wymagają od życia zbyt wiele, a jednak gdzieś w głębi mają ostatnie ziarenka nadziei i optymizmu. Takie bohaterki lubię i z takimi bohaterkami lubię spędzać czas. Nela przez dwa dni była moją idolką i z pewnością zapamiętam jej losy, ku przestrodze i ku pokrzepieniu.

Nie znałam twórczości ani stylu autorki. Teraz już wiem, że po kolejne książki sięgnę z przyjemnością. Język bardzo przystępny, kreacja bohaterów bardzo przyziemna, lekko podkręcony wątek kryminalny – drodzy czytelnicy, śmiem twierdzić, że Hanna Cygler ofiarowała nam idealną książkę na wakacje. Nie wymaga zbyt wiele, poza tym, żeby ją otworzyć i poddać się, nie walczyć tylko po prostu czytać, dać ponieść się emocjom i kolejnym wydarzeniom.

Iwona Migowska