Główna bohaterka tak na prawdę wiedziała czego chce i jednocześnie nie miała najmniejszego pojęcia. Niby chciała być sobą, każdemu pokazywała swoją silną osobowość i postać, ale w starciu z najbliższymi kuliła się i chowała. Miała bardzo grubą skorupę, do której ciężko było się przebić, chyba, że znało się czułe miejsce.
Dwuosobowa narracja bardzo wzbogacała cały przebieg historii i mogliśmy się dowiedzieć, jak wyglądała sytuacja z obu stron.
Jednakże, według mnie całość była za bardzo naciągana. Że niby matka nigdy nie zwróciła jej uwagi, że cały czas chodzi w golfach, reakcja jak zobaczyła w barze jej kolorowe włosy? I oczywiście obiekcje rodziców odnośnie profesji nowego chłopaka. Czemu tak łatwo można im było zamydlić oczy? Wydawali się tacy mocni, ci rodzice...
Jej były chłopak za mało o nią walczył. To też był minus tak wyrazistej postaci.

Sama śpiewam i wiem, że jest to jedna z najlepszych dróg wyrażania emocji, ale mimo wszystko nie podobało mi się wyjaśnienie całego tego "procesu" przez główną bohaterkę. Jakby... na siłę. Jak właściwie dla mnie w całej książce. Wszystko było dość naciągane...

Bardzo podobało mi się zakończenie. W sumie nic konkretnego, ale wyczuwało się happy end. I fajne było nawiązanie do poprzedniej i przyszłej części, które było bardzo wyczuwalne.

Główna bohaterka tak na prawdę wiedziała czego chce i jednocześnie nie miała najmniejszego pojęcia. Niby chciała być sobą, każdemu pokazywała swoją silną osobowość i postać, ale w starciu z najbliższymi kuliła się i chowała. Miała bardzo grubą skorupę, do której ciężko było się przebić, chyba, że znało się czułe miejsce.
Dwuosobowa narracja bardzo wzbogacała cały przebieg...