"Byłam jak potłuczona i sklejona na nowo lalka, w której zabrakło kilku elementów."

Jak bardzo potrafią się różnić dwie książki tej samej autorki? "Coś do stracenia" było lekką, zabawną powieścią na odprężenie, podobało mi się, ale nie zostawiło we mnie żadnego śladu i głębszej myśli. Natomiast "Coś do ukrycia" to książka tak inna od tamtej, że wciąż nie mogę się pozbierać...

Max to z pozoru nieustraszona, waleczna, o ciętym języku dziewczyna, wytatuowana i z włosami ufarbowanymi na jaskrawą czerwień. W rzeczywistości - poraniona, strzaskana, żyjąca w ciągłym lęku i poczuciu winy, odgradzająca się od świata jak murem. I niszcząca w zarodku wszelkie uczucia, jakie mogłyby się w niej pojawić... Kiedy poznaje Cade`a, coś się w niej zmienia, mimo to wciąż ucieka... Nie umie już normalnie żyć.

Cade również nie miał lekko w życiu. W przeciwieństwie do Max nie ucieka, ale pozwala odchodzić tym, na których mu zależy, nie walczy o nich... Do czasu jednak...

"Są w życiu pewne rzeczy, o które warto walczyć, nieważne, czy masz szanse zwyciężyć, czy nie."

Autorka ma według mnie ogromny talent, którego zapowiedź widziałam już w jej poprzedniej powieści - barwny, dowcipny styl pisania i umiejętność tworzenia bohaterów, których można polubić. Dopiero jednak w tej książce ten jej talent ujawnił się w pełni. Max i Cade to postaci, które stały mi się bliskie, to wszystko, co się z nimi działo, wzbudzało we mnie ogromne emocje. Autorka potrafiła opisać całą historię tak, że naprawdę stała się poruszająca i niezapomniana.

Zdaję sobie sprawę, że ostatnio powieści New Adult pojawiają się jak grzyby po deszczu. Są jednak wśród nich lepsze i gorsze, ta zdecydowanie należy do tych wartościowszych i najbardziej trafiających do serca. Wiem, że bazuje na tych samych schematach, które pojawiają się w innych książkach, jednak na ich podstawie stwarza coś, co naprawdę robi wrażenie, jest po prostu piękne i mądre...

Nie jest to tylko błahe romansidło. Porusza takie sprawy jak życie w lęku, stratę, akceptację kogoś takim, jakim jest, odwaga bycia sobą, wybaczenie sobie, walka o to, co się kocha.

Ja jestem zachwycona, wzruszona i wrócę do tej powieści jeszcze wielokrotnie, kiedy będę miała ochotę znowu totalnie się rozkleić...

"Byłam jak potłuczona i sklejona na nowo lalka, w której zabrakło kilku elementów."

Jak bardzo potrafią się różnić dwie książki tej samej autorki? "Coś do stracenia" było lekką, zabawną powieścią na odprężenie, podobało mi się, ale nie zostawiło we mnie żadnego śladu i głębszej myśli. Natomiast "Coś do ukrycia" to książka tak inna od tamtej, że wciąż nie mogę się...