„(…) A mimo to jesteś w Herwaterze zakochana.
A gdyby nawet? Róża czai się jak kotka do następnego ruchu, aby dalej prowadzić grę ze schowanymi pazurkami.
Nie byłoby w tym nic złego.
Sadzisz, że nie byłoby nic złego, gdybym się zakochała w Herwaterze?
A cóż by w tym było złego?
Nawet bardzo dużo, skrzeczy róża.
Na przykład co?
Wtedy byłoby możliwe, że wszystko co Herwater mówi, jest bzdurą.
Czemu?
Bo kiedy jesteś zakochana, nie potrafisz właściwie ocenić tego, co Ci ten ktoś opowiada.
Masz na myśli, że traci się głowę?
Nie to, ale nie ma się jasnego rozeznania.”
Bohaterka „Kai czyli miłość do ideałów” (nie zapamiętałam imienia, wspomniane było chyba tylko raz) jest uwikłana. W życie można by rzec, co znaczy dużo, niemal wszystko ale trochę tak właśnie jest. I nie chodzi o jej schematy myślowe (choć może i trochę tak? Ale nie wysuwają się na pierwszy plan) ale rozmaite relacje, które w pewnym sensie ją podporządkowują. Jakaś solidarność jajników się we mnie odezwała i zapałałam ogromną sympatią do tej Uwikłanej i urodziła się we mnie ochota dawania dobrych rad i moralizowania (choć jakby podstaw brak ale to nasza cecha narodowa chyba). Nie raz odzywało się we mnie święte oburzenie, bo historia wciągała a ja chciałam pomóc ją rozwiązać … chciałam katharsis. Klasycznego.
Cytat, który umieściłam na początku, przeczytałam trochę jak opis krajobrazu, no wiecie, mało uważnie. Ale na pozór, bo okazało się dość szybko, że w którymś momencie książki on do mnie wrócił i zadzwonił. I przestałam się oburzać i prawić morały. Zrozumiałam.
Nie wiem skąd mam tą książkę (kupiłam to na pewno ale jakim kluczem ją wytypowałam do zakupu, tego nie wiem) i zaskoczyła mnie jej aktualność, choć „akcja dzieje się” chyba z 50 lat temu. Miłość, uwikłanie, lawirowanie pomiędzy tym, co bohaterka pragnie, czego oczekuje a co musi, szukanie przestrzeni dla siebie, dla siebie w związku, dla siebie z dzieckiem … Wszystko to stanowi, że ta niepozorna książka, w której niewiele się dzieje, napisana po cichu niejako, jest po stokroć lepsza od niejednego współczesnego wygibasa cyrkowego, który nie wie, co jeszcze wrzucić do show, żeby igrzyska zyskały uznanie. A czasem wystarczy coś wyrzucić i mamy dobrą literaturę.

„(…) A mimo to jesteś w Herwaterze zakochana.
A gdyby nawet? Róża czai się jak kotka do następnego ruchu, aby dalej prowadzić grę ze schowanymi pazurkami.
Nie byłoby w tym nic złego.
Sadzisz, że nie byłoby nic złego, gdybym się zakochała w Herwaterze?
A cóż by w tym było złego?
Nawet bardzo dużo, skrzeczy róża.
Na przykład co?
Wtedy byłoby możliwe, że wszystko co Herwater...