Rzadko cokolwiek, co czytam, ląduje z tak niską oceną, zwłaszcza, że temat minimalizmu jest mi bliski. Samą ideę wstrzemięźliwości w kupowaniu i gromadzeniu popieram i staram się realizować ją w praktyce. Autora znałam z jego bloga - skromnego, eleganckiego pod względem graficznym i rzeczywiście inspirującego. Kiedy trafiła mi się okazja posłuchania napisanej przez niego książki o minimalizmie, nie zastanawiałam się długo.
Skończyło się na dwóch gwiazdkach. Dlaczego?

Po pierwsze, nie wiadomo, do kogo skierowane są słowa autora. Jeśli do innych minimalistów, to nie powiedział niczego nowego i szczególnie odkrywczego. Natomiast jeśli docelowym czytelnikiem mieli być potencjalni adepci tej filozofii życia, to mogą z łatwością się do niej zniechęcić. Leo Babauta jest tak fanatycznym minimalistą, że nawet mnie niektóre jego pomysły odrzucają. Doprowadza wszystko do skrajności - jak uprościć czasochłonną higienę osobistą? Zęby myć trzeba, ciało mydłem też, o, można zgolić włosy - podwójna korzyść - eliminacja szamponu i konieczności chodzenia do fryzjera. Proste? Niektóre porady wydawały mi się przegięte (na przykład co spakować na wyjazd), inne całkiem niepraktyczne (usunięcie z pulpitu komputera wszystkich ikon i pasków narzędzi), jeszcze inne kompletnie bez sensu (digitalizacja absolutnie wszystkich papierowych dokumentów, łącznie ze zdjęciami i wyrzucenie papierowych oryginałów). Przechowywanie wszystkich swoich plików w chmurze jest po pierwsze kosztowne, po drugie nie do końca bezpieczne (bez kopii zapasowej czułabym się niedobrze).

Po drugie tłumaczenie było naprawdę kiepskie. Tytuł polecanego przez Babautę poradnika "Eat. Stop. Don't eat" został przetłumaczony jako "Jedz, stój, nie jedz" (sic!). Albo używanie kolokwializmów typu 'ciuchy' i 'graty'.

Po trzecie, słuchałam audiobooka w wykonaniu najbardziej irytującego lektora, na jakiego dotąd trafiłam. Nieprzyjemna barwa głosu, jeszcze bardziej nieprzyjemna intonacja. Czułam się jakbym mnie pouczał jakiś palant.

Podsumowując - szkoda czasu. Dużo lepiej jest poczytać polskie blogi (np. Ajki), które prezentują bardziej wyważone podejście do sprawy.

Rzadko cokolwiek, co czytam, ląduje z tak niską oceną, zwłaszcza, że temat minimalizmu jest mi bliski. Samą ideę wstrzemięźliwości w kupowaniu i gromadzeniu popieram i staram się realizować ją w praktyce. Autora znałam z jego bloga - skromnego, eleganckiego pod względem graficznym i rzeczywiście inspirującego. Kiedy trafiła mi się okazja posłuchania napisanej przez niego...