Kolejny tom MKP za mną. Nie był to tom najlepszy z części jakie dotychczas czytałem, ale najgorszy też nie. Oceniam go zatem jako dobry. W fabule dzieje się dość sporo i nie można narzekać na nudę. Imperium Letheryjskie wciąż pozostaje pod wpływem rasy Tiste Edur, a jeden z nich Rhulad zasiada na tronie. Rhulad jest w pewnym sensie żywym trupem i dlatego nie można go zabić. Wyzwanie rzucają mu jednak olbrzym Karsa Orlong i skrytobójca Icarium. Tymczasem Czerwona Maska staje na czele buntowników Awli i wypowiada wojnę Letheryjczykom. W historii pojawiają się również Malazańczycy, ale jest to wątek poboczny, jakby pozbawiony znaczenia.
Pisarz zastosował ciekawe rozwiązania fabularne i ostatnie sto stron było bardzo ciekawe. Znowu oczywiście ogrom postaci i stron do przeczytania. Tym razem zastanawiam się skąd wziął się tytuł „Wicher śmierci”? Może stąd, że duża liczba bohaterów pod koniec książki zostaje uśmiercona więc to tak jakby rzeczywiście powiał wicher śmierci. Najciekawszym wydarzeniem według mnie był pojedynek cesarza Rhulada z Karsą Orlongiem i czekałem na niego z niecierpliwością. Reszta książki również jest ciekawa, ale nie obyło się bez przynudnawych fragmentów. Ogółem polecam. Jeśli jednak ktoś chce się zmierzyć z całą MKP powinien mieć dużo czasu i cierpliwości. Tutaj nic nie dzieje się od razu. Ocena dobra.

Kolejny tom MKP za mną. Nie był to tom najlepszy z części jakie dotychczas czytałem, ale najgorszy też nie. Oceniam go zatem jako dobry. W fabule dzieje się dość sporo i nie można narzekać na nudę. Imperium Letheryjskie wciąż pozostaje pod wpływem rasy Tiste Edur, a jeden z nich Rhulad zasiada na tronie. Rhulad jest w pewnym sensie żywym trupem i dlatego nie można go zabić....