Większość opowiadań zawartych w tej publikacji jest napisana według podobnego schematu: podróżny/śmiałek udaje się do opuszczonego/podejrzanego o opętanie miejsca, tam spotyka demona/ducha/lisa i albo wykazuje się sprytem i pokonuje wroga, albo cierpi z powodu działań istot nadprzyrodzonych. Po tym wszystkim narrator przestrzega czytelnika, żeby nie zbliżać się do nieznanych miejsc, ponieważ można tam spotkać niebezpieczeństwo. Rozumiem oczywiście zamysł tego schematu – w końcu to opowiadania z XII wieku – ale dla współczesnego czytelnika bardzo szybko staje się to nużące. Opowiadania, które mają wywołać przerażenie, trwogę, strach, zadumę, grozę, mnie jedynie rozśmieszały, ale nie w pozytywnym sensie. Związki przyczynowo-skutkowe, na których oparte były pointy opowiadań, były nielogiczne, niespójne.

Miłośnik Japonii, który sięgnie po ten zbiór, również może się rozczarować – z samych utworów nie wiele da się dowiedzieć o Kraju Kwitnącej Wiśni, jego dawnych zwyczajach, obyczajach, społeczeństwie. Górnolotnie brzmiący tytuł „Japońska księga duchów i demonów” sugeruje, że będziemy mieli do czynienia z całą gamą japońskich istot nadprzyrodzonych. Niestety tak się nie dzieje, stworzeń tych w książce jest kilka, a ponieważ pojawiają się w każdym opowiadaniu, często się powtarzają.

Czterdzieści pięć opowiadań poprzedzonych jest wstępem (w książce na próżno szukać informacji, kto jest autorem owego wstępu, ale można się domyślić, że jest nim tłumaczka). Wstęp ten jest bardzo obszerny, moim zdaniem zbyt obszerny – zajmuje 1/4 całej publikacji. I o ile takie informacje jak tło historyczne opowiadań, wierzenia, na których są oparte, czy cechy piśmiennictwa Japonii tamtych czasów są pomocne w lekturze opowiadań, o tyle naszpikowanie wstępu nieistotnymi szczegółami wydaje mi się zbędne. Przebrnięcie przez taki wstęp zajmuje więcej czasu niż lektura właściwiej części.

Książka jest wydana estetycznie, ma ładną okładkę i miły dla oka krój pisma tytułu. Niestety liczba błędów językowych jest zatrważająca, często są to podstawowe błędy – literówki czy brak przecinka w zdaniu złożonym podrzędnie. Wydawnictwo nie uniknęło takich wpadek nawet na okładce – w streszczeniu książki jest „tmoże” zamiast „może”. Publikacja opatrzona jest przypisami, co ma ułatwiać lekturą. Niestety, podobnie jak w przypadku wstępu, moim zdaniem są zbyt obszerne, a do tego zawiłe. Nie wiem, czy jest to kwestia tłumaczenia, ale język, którym napisane są opowiadania, jest pompatyczny, pełen patosu. Mnie to nie odpowiada, nie pasuje do historii zaprezentowanych w książce.

Dla mnie jako entuzjastki Japonii i osoby, która zna się na redakcji językowej, ta książka jest lekkim zawodem. Raczej nie sięgnę po inne publikacje z tej serii.

Większość opowiadań zawartych w tej publikacji jest napisana według podobnego schematu: podróżny/śmiałek udaje się do opuszczonego/podejrzanego o opętanie miejsca, tam spotyka demona/ducha/lisa i albo wykazuje się sprytem i pokonuje wroga, albo cierpi z powodu działań istot nadprzyrodzonych. Po tym wszystkim narrator przestrzega czytelnika, żeby nie zbliżać się do...