Mamy tutaj do czynienia ze zbiorem opowiadań krótkich. każda zaczyna się od słów "Dawno, dawno temu" ( po japońsku jest to "mukashi, mukashi"). Wszystkie zawierają w sobie myśl dydaktyczną na końcu.

Na pochwałę zasługują tutaj wstęp, wprowadzający w okres, w którym powstawały opowiadania.

Dla miłośników Japonii polecam.

Mamy tutaj do czynienia ze zbiorem opowiadań krótkich. każda zaczyna się od słów "Dawno, dawno temu" ( po japońsku jest to "mukashi, mukashi"). Wszystkie zawierają w sobie myśl dydaktyczną na końcu.

Na pochwałę zasługują tutaj wstęp, wprowadzający w okres, w którym powstawały opowiadania.

Dla miłośników Japonii polecam.

Na początku lektury następuję pewnego rodzaju zderzenie. i to nie z byle czym, bo z solidną dawka historii oraz tego jak działało wtedy społeczeństwo. Informacji jest na prawdę bardzo dużo i czasem trzeba robić sobie przerwę od tych wiadomości. A jest tego 50 stron. Resztę książki stanowią opowiadania. Większość mieści się na dwóch stronach, ale są też ciut dłuższe. Zachowany jest oryginalny styl w jakim zostały napisane, co wpływa na jeszcze lepsze zrozumienie tego co się działo. Mimo chęci przerażenia się, to okazji ku temu raczej tutaj nie ma. Czasem jakaś historia rozbawi, da do pomyślenia.

W ogólnym rozrachunku jest to bardzo ciekawa pozycja, która daje dostęp do historii, których raczej nie znajdziemy ot tak. Został przy pozycji wykonany strasznie duży kawał pracy i to bardzo rzetelnej.
Warto zainteresować się to ksiąską.

Na początku lektury następuję pewnego rodzaju zderzenie. i to nie z byle czym, bo z solidną dawka historii oraz tego jak działało wtedy społeczeństwo. Informacji jest na prawdę bardzo dużo i czasem trzeba robić sobie przerwę od tych wiadomości. A jest tego 50 stron. Resztę książki stanowią opowiadania. Większość mieści się na dwóch stronach, ale są też ciut dłuższe....

Japońska Księga Duchów i Demonów jest tłumaczeniem fragmentu większego oryginalnego dzieła. „Konjaku monogatari shū” (bo o tej pracy mowa) jest XII-wiecznym zbiorem opowiadań, w których znajdziemy przeróżne duchy, demony. Praca ta jest jedną z pierwszych większych publikacji dotyczących mitologii japońskiej. Jej niezwykłość polega nie tylko na obszernym podejściu do tematu, ale również na prezentacji historii z perspektywy różnych ludzi (nie tylko wyższej klasy społecznej). Pierwotnie księga posiadała ponad tysiąc opowiadań (nie wszystkie jednak przetrwały do naszych czasów).

Rodzime tłumaczenie jest tylko małym wycinkiem wspomnianego dzieła. Mamy tutaj do czynienia z zaledwie jednym rozdziałem oryginału, w którym jest 45 opowiadań anegdotycznych. Na początek na czytelnika czeka jednak wstęp, wprowadzający w zawiłości okresu Heian, dzięki czemu będzie można łatwiej zrozumieć niektóre z zamieszczonych opowiadań. Wstęp ten jest dość obszerny jak na długość całej książki, dość dobrze napisany, jednak niezagłębiający się nadmiernie w tematykę wspomnianego okresu.


Same opowiadania są krótkie i stworzone według podobnego schematu (należy jednak pamiętać, kiedy postały). Człowieka spotyka coś złego/dziwnego, za co odpowiedzialny jest duch lub demon. Na koniec każdego znajduje się porada dla czytelnika czego należy unikać, aby nie natknąć się na nadprzyrodzone byty. Co prawda większość zawartych tutaj anegdot, nie ma już żadnego przełożenia na czasy współczesne, ale w ciekawy sposób pokazuje życie ludzi w latach 794-1185.

Całość czyta się naprawdę przyjemnie i szybko, jednak na koniec lektury pozostaje pewien niedosyt. Będzie on jednak występował tylko u ludzi, którzy już od dłuższego czasu interesują się kulturą Japonii i przeczytali na jej temat już nie jedną książkę. Dla nich publikacja ta będzie wnosić do ich wiedzy zbyt małą ilość nowych i ciekawych informacji, chociaż i tak jest ona warta przeczytania. Szkoda, że w książce, obok przetłumaczonych opowiadań, nie znalazł się co najmniej jeden rozdział, w którym dokładniej można byłoby opisać same demony i bóstwa z nimi powiązane.

Pozycja ta doskonale sprawdzi się jednak w przypadku osób, które dopiero zaczynają fascynować się Krajem Kwitnącej Wiśni i chcą poznać tamtejszą mitologię, bez sięgania od razu po bardziej wyspecjalizowane publikacje.


Jeśli chodzi o warstwę wizualną książki, prezentują się ona naprawdę dobrze. Okładka jest minimalistyczna i przykuwająca wzrok, czcionka w samym tekście wystarczająco duża i wyraźna. Niestety trochę gorzej wypada strona językowa. W publikacji znajdziemy trochę błędów interpunkcyjnych i literówek. Nie są mocno rażące niedociągnięcia (przypuszczam, że znaczna część czytelników w ogóle nie zwróci na nie uwagi),jednak nie powinny się one znaleźć w poważnej publikacji.

Cała recenzja na stronie: PopKulturowy Kociołek

https://gameplay.pl/news.asp?ID=116022

Japońska Księga Duchów i Demonów jest tłumaczeniem fragmentu większego oryginalnego dzieła. „Konjaku monogatari shū” (bo o tej pracy mowa) jest XII-wiecznym zbiorem opowiadań, w których znajdziemy przeróżne duchy, demony. Praca ta jest jedną z pierwszych większych publikacji dotyczących mitologii japońskiej. Jej niezwykłość polega nie tylko na obszernym podejściu do tematu,...

Większość opowiadań zawartych w tej publikacji jest napisana według podobnego schematu: podróżny/śmiałek udaje się do opuszczonego/podejrzanego o opętanie miejsca, tam spotyka demona/ducha/lisa i albo wykazuje się sprytem i pokonuje wroga, albo cierpi z powodu działań istot nadprzyrodzonych. Po tym wszystkim narrator przestrzega czytelnika, żeby nie zbliżać się do nieznanych miejsc, ponieważ można tam spotkać niebezpieczeństwo. Rozumiem oczywiście zamysł tego schematu – w końcu to opowiadania z XII wieku – ale dla współczesnego czytelnika bardzo szybko staje się to nużące. Opowiadania, które mają wywołać przerażenie, trwogę, strach, zadumę, grozę, mnie jedynie rozśmieszały, ale nie w pozytywnym sensie. Związki przyczynowo-skutkowe, na których oparte były pointy opowiadań, były nielogiczne, niespójne.

Miłośnik Japonii, który sięgnie po ten zbiór, również może się rozczarować – z samych utworów nie wiele da się dowiedzieć o Kraju Kwitnącej Wiśni, jego dawnych zwyczajach, obyczajach, społeczeństwie. Górnolotnie brzmiący tytuł „Japońska księga duchów i demonów” sugeruje, że będziemy mieli do czynienia z całą gamą japońskich istot nadprzyrodzonych. Niestety tak się nie dzieje, stworzeń tych w książce jest kilka, a ponieważ pojawiają się w każdym opowiadaniu, często się powtarzają.

Czterdzieści pięć opowiadań poprzedzonych jest wstępem (w książce na próżno szukać informacji, kto jest autorem owego wstępu, ale można się domyślić, że jest nim tłumaczka). Wstęp ten jest bardzo obszerny, moim zdaniem zbyt obszerny – zajmuje 1/4 całej publikacji. I o ile takie informacje jak tło historyczne opowiadań, wierzenia, na których są oparte, czy cechy piśmiennictwa Japonii tamtych czasów są pomocne w lekturze opowiadań, o tyle naszpikowanie wstępu nieistotnymi szczegółami wydaje mi się zbędne. Przebrnięcie przez taki wstęp zajmuje więcej czasu niż lektura właściwiej części.

Książka jest wydana estetycznie, ma ładną okładkę i miły dla oka krój pisma tytułu. Niestety liczba błędów językowych jest zatrważająca, często są to podstawowe błędy – literówki czy brak przecinka w zdaniu złożonym podrzędnie. Wydawnictwo nie uniknęło takich wpadek nawet na okładce – w streszczeniu książki jest „tmoże” zamiast „może”. Publikacja opatrzona jest przypisami, co ma ułatwiać lekturą. Niestety, podobnie jak w przypadku wstępu, moim zdaniem są zbyt obszerne, a do tego zawiłe. Nie wiem, czy jest to kwestia tłumaczenia, ale język, którym napisane są opowiadania, jest pompatyczny, pełen patosu. Mnie to nie odpowiada, nie pasuje do historii zaprezentowanych w książce.

Dla mnie jako entuzjastki Japonii i osoby, która zna się na redakcji językowej, ta książka jest lekkim zawodem. Raczej nie sięgnę po inne publikacje z tej serii.

Większość opowiadań zawartych w tej publikacji jest napisana według podobnego schematu: podróżny/śmiałek udaje się do opuszczonego/podejrzanego o opętanie miejsca, tam spotyka demona/ducha/lisa i albo wykazuje się sprytem i pokonuje wroga, albo cierpi z powodu działań istot nadprzyrodzonych. Po tym wszystkim narrator przestrzega czytelnika, żeby nie zbliżać się do...

W tych bardzo krótkich opowieściach znajdujemy całą plejadę duchów wprost z japońskiej mitologii. Są zatem duchy czyhające na powabne niewiasty, na dzielnych, ale nierozważnych wojaków, lisy zmieniające się w piękne dziewice, a ponadto żywe przedmioty przynoszące znalazcom śmierć. Próżno tu szukać rozbudowanej warstwy psychologicznej, długich opisów budujących klimat, rozwijających charakterystyki bohaterów. Mamy proste opowieści o osobach, na których drodze, w różnych okolicznościach przyrody, stanęła istota nie z tej ziemi. Coś na zasadzie miejskich legend ostrzegających przed konkretnym miejscem owianym złą sławą. Każdy z nas, będąc dzieckiem, słyszał o nawiedzonym domu, upiornym bagnisku, czy zakolu rzeki, w którym ludzie nad wyraz często toną, prosta opowiastka, przestroga budząca dreszczyk emocji. I takie są właśnie historie zawarte w omawianym zbiorze.

Myślę, że nie jedna osoba zawiedzie się, że nie otrzymaliśmy bardziej rozbudowanej charakterystyki duchów i demonów, ciężko mieć jednak pretensje do autorów chcących w tak minimalistycznej formie zawrzeć najważniejsze wątki. Japońska księga duchów i demonów. Zbiór historii dawnych i obecnych Konjaku monogatari poprzedzona została wstępem autorki tłumaczenia Renaty Iwickiej, przybliżającym czasy, w których owe opowieści powstawały oraz wszystko to co wpłynęło na ich ostateczny kształt. Jak dla mnie bardzo ciekawa, zupełnie niezobowiązująca lektura do poczytania na chwilę przed snem.

http://ksiazkiilubczasopisma.blogspot.com/2018/08/Japonskieduchydemony.html

W tych bardzo krótkich opowieściach znajdujemy całą plejadę duchów wprost z japońskiej mitologii. Są zatem duchy czyhające na powabne niewiasty, na dzielnych, ale nierozważnych wojaków, lisy zmieniające się w piękne dziewice, a ponadto żywe przedmioty przynoszące znalazcom śmierć. Próżno tu szukać rozbudowanej warstwy psychologicznej, długich opisów budujących klimat,...

"Japońska księga duchów i demonów" to niewątpliwy smaczek literacki dla wszystkich fanów nie tylko mitologii japońskiej, ale także dla miłośników wszelkiej maści upiorów, zjaw i straszydeł. Ta niewielkich rozmiarów książeczka to zbiór kilkudziesięciu opowiadań "grozy" zaczerpnięty z japońskich wierzeń i folkloru. Jedne historie są bardziej rozbudowane, drugie króciutkie, wręcz kilkuzdaniowe. Całość została poprzedzona odpowiednim wstępem dotyczącym kultury Heian i samej genezy oraz budowy "Konjaku monogatari". Przyznam szczerze, że wstęp mnie nieco rozczarował, bo liczyłam na nieco szersze ukazanie kontekstu kulturowego tego dzieła i jego głębszą analizę. Nie jestem specjalistą od kultury i literatury japońskiej, a jedynie miłośnikiem - amatorem japońskiej demonologii, dlatego ciężko mi ocenić wartość merytoryczną tejże publikacji. "Japońska księga duchów i demonów" jest dla mnie niewątpliwie ciekawym tytułem, gdyż pozwala na zapoznanie się z różnymi formami wierzeń demonicznych, ukazuje szerokie spectrum zjaw i przeróżnych osobliwości z japońskiego folkloru. Na pewno dzięki zapoznaniu się z tym tytułem czytelnik zrozumie wie motywów demonicznych przewijających przez azjatyckie kino grozy.

"Japońska księga duchów i demonów" to niewątpliwy smaczek literacki dla wszystkich fanów nie tylko mitologii japońskiej, ale także dla miłośników wszelkiej maści upiorów, zjaw i straszydeł. Ta niewielkich rozmiarów książeczka to zbiór kilkudziesięciu opowiadań "grozy" zaczerpnięty z japońskich wierzeń i folkloru. Jedne historie są bardziej rozbudowane, drugie króciutkie,...

Kolejna książka z wydawnictwa Kirin, która mnie rozczarowała. Opowieści są krótkie i nie ma w nich napięcia. Za to trudno winić wydawnictwo czy tłumacza, stąd uważam, że to lektura dla początkujących miłośników japońskiej kultury. Osoby, które "mocno siedzą w temacie" lub fachowo zajmują się Japonią nie znajdą tu wiele. Wydawca i tłumacz zaś odpowiadają za wstęp, niedopracowany i zrobiony nieprofesjonalnie, bez bibliografii. Nie wiem czy to "kopiuj/wklej" z internetu czy coś innego. Wartość merytoryczna kiepska. Jeśli kogoś naprawdę interesuje proza niesamowita w literaturze japońskiej polecam "Kaidan" Lafcadio Hearna lub "Ballada o Narayamie".

Kolejna książka z wydawnictwa Kirin, która mnie rozczarowała. Opowieści są krótkie i nie ma w nich napięcia. Za to trudno winić wydawnictwo czy tłumacza, stąd uważam, że to lektura dla początkujących miłośników japońskiej kultury. Osoby, które "mocno siedzą w temacie" lub fachowo zajmują się Japonią nie znajdą tu wiele. Wydawca i tłumacz zaś odpowiadają za wstęp,...

Bardzo, bardzo sie ciesze, ze w jezyku polskim zaczynaja sie pojawiac japońskie klasyki. "Konjaku monogatari" to jeden z nich i jedyne, czego zaluje, to ze "Japonska ksiega..." to tylko jeden z jej tomow. Ale od czegos trzeba zaczac.
Jesli chodzi o samo wydanie, to jest git, gladkie tlumaczenie z duza iloscia objasnien w przypisach dla dociekliwych i obszernym wprowadzeniem od tlumaczki w realia epoki, w ktorej opowiadania sie rozgrywaja. Ciekawa i lekka lektura, obowiazkowa dla osob interesujacych sie mitologia japonska.

Bardzo, bardzo sie ciesze, ze w jezyku polskim zaczynaja sie pojawiac japońskie klasyki. "Konjaku monogatari" to jeden z nich i jedyne, czego zaluje, to ze "Japonska ksiega..." to tylko jeden z jej tomow. Ale od czegos trzeba zaczac.
Jesli chodzi o samo wydanie, to jest git, gladkie tlumaczenie z duza iloscia objasnien w przypisach dla dociekliwych i obszernym wprowadzeniem...

Głównie dla pasjonatów tematu. Na plus obszerny wstęp wprowadzający w realia epoki. Same opowiadania... to trochę jak czytanie naszej literatury barokowej, może trochę ciekawsze bo egzotyczne.

Głównie dla pasjonatów tematu. Na plus obszerny wstęp wprowadzający w realia epoki. Same opowiadania... to trochę jak czytanie naszej literatury barokowej, może trochę ciekawsze bo egzotyczne.

Ciekawe, nie dla poznania kunsztu literackiego, a wierzeń i przesądów prostego ludu.

Ciekawe, nie dla poznania kunsztu literackiego, a wierzeń i przesądów prostego ludu.