Za oknem wichura, w moim pokoju kubek gorącej herbaty(dziś malinowa) i książka o losach japońskich kobiet. Losy te były tak burzliwe, jak widok za oknem. Coś takiego ma w sobie literatura japońska, że emanuje smutkiem. Wobec skazanej z góry na porażkę walki z przeznaczeniem można tylko pochylić głowę i albo dać się wciągnąć w walkę, albo z rezygnacją, biernie pochylić głowę... tylko czy faktycznie mamy wybór? Czy tylko ułuda tegoż? Książka, którą właśnie skończyłam czytać, to książka niezwykła, poruszająca i wciągająca. Tylko, że jest jak kroplówka ze sutkiem, wsącza nam go kropelka, po kropelce, ale czy nie ma nadziei? Zawsze jest nadzieja, trzeba tylko chcieć ją dostrzec.

W zimową i wietrzną noc Miho, przyprowadza swoją córeczkę Yuki, do domu swojej matki. Do domu który opuściła w rozpaczy i w gniewie wiele, wiele lat temu. Zostawia córkę pod opieką matki i obiecuje powrócić z nadejściem wiosny. Asako wie, że prędko córki nie zobaczy, a to iż ta zostawiła jej swoją córkę świadczy o ogromnej desperacji kobiety. Co wydarzyło się przed laty, dlaczego pomiędzy matką i córką powstał taki rozłam? Następnie przenosimy się w czasie do dzieciństwa matki Asako. Dziewczynka wychowuje się na małej wysepce, na której żyją tylko rybacy i ich żony zajmujące się połowem muszli, nie ma innej ścieżki „kariery”. Czasami ktoś opuszcza wyspę, na zawszee, a rybacy jako bardzo przesądna grupa uważają to za zły omen. Nie wolno odprowadzać wzrokiem tego kto odchodzi. Na takiej wyspie rośnie Michiko, ubóstwiana przez ojca, często karcona przez matkę, która zazdrosna jest o uczucie, którym mąż darzy córkę. Siłę tego uczucia wyjaśnia wędrowny wróżbita, ale to nie polepsza sytuacji rodzinnej, przeciwnie. Kiedy więc ojciec Michiko ginie na morzu, jej matka oddaje ją do „adopcji” bogatej właścicielce pensjonatu w Kioto, wyjazd z wyspy ma być dla dziewczynki szansą na lepsze życie, faktycznie przed Michiko otwierają się możliwości, których nigdy nie miałaby zostając w rodzinnej wiosce, ale zmiany są często tylko z pozoru na lepsze. To jedna z refleksji, którą wymusza na nas ta książką. Wyjazd dziewczynki z wyspy faktycznie rozpocznie ciąg tragedii, bólu i cierpienia… czy to się kiedyś skończy? Czy można walczyć z fatum?

„Zanim przekwitną wiśnie”, to opowieść głównie o kobietach, owszem od czasu do czasu przewinie się jakiś mężczyzna, nie tylko w złym kontekście, jako sprawca bólu, ale i wielkich uniesień, ale to głównie kronika kobiet pochodzących z jednej rodziny, na które przeznaczenie się uwzięło. To taka bardziej współczesna wersja, antycznych tragedii, tu również mamy wrażenie, że bez względu na wybór, na przyjętą postawę zdążamy ku nieuchronnej zagładzie.

Tak, książka jest niezwykła, poprzez ładunek smutku jaki zawiera. Nie sposób nie współczuć bohaterkom, nie można nie ściskać kciuków za to, aby Yuki przełamała fatum. Właśnie otwarte zakończenie sprawia, że zza chmur wciąż spływają na nas ciepłe promienie słońca, wciąż jest przecież nadzieja. Nowe czasy, nowa epoka.
Wiele przeżyłam dzięki tej książce. Z bohaterkami przeżywałam całe ich życie, ściskałam kciuki za ich pomyślność. Jest to mój ulubiony gatunek sagi pokoleniowej, wiem jak trudno napisać dobrą powieść z tego gatunku i bardzo doceniam wysiłek jaki włożyła Autorka w stworzenie postaci tak żywych, prawdziwych, których losem się przejmę.
Naprawdę świetna, poruszająca książka – polecam!!

Za oknem wichura, w moim pokoju kubek gorącej herbaty(dziś malinowa) i książka o losach japońskich kobiet. Losy te były tak burzliwe, jak widok za oknem. Coś takiego ma w sobie literatura japońska, że emanuje smutkiem. Wobec skazanej z góry na porażkę walki z przeznaczeniem można tylko pochylić głowę i albo dać się wciągnąć w walkę, albo z rezygnacją, biernie pochylić...