Mam pewien problem z panią Lackberg. Z jednej strony czyta sie jej książki z przyjemnością i nie ukrywam, ze chętnie sięgam po kolejna cześć cyklu. Z drugiej strony natomiast, brak mi u pani Lackberg tego co w kryminałach cenie najbardziej, a mianowicie - elementu zaskoczenia. Prawie każda jej książka jest do bólu przewidywalna. Mniej więcej od połowy (albo i wcześniej) wiem kto, jak i często rownież, dlaczego.
A ja chce być wyprowadzona w pole, chce aby autor tak mi namieszał w głowie, ze do końca nie będę pewna i zakończenia będę oczekiwać z dreszczykiem emocji. Tak robi to Nesbo, tak robi to Christie, Camilla Lackberg tak nie potrafi. I to jest mój główny zarzut.
Druga sprawa, wątek obyczajowy. Nie mam nic przeciwko takowym i cenie je sobie w powieściach kryminalnych, jednak tutaj jest on tak niemiłosiernie przesłodzony, ze mdli mnie od tego całego lukru.
Tak wiec, jak dla mnie jest to przyjemne czytadło i wiem, ze doczytam serie do końca, ale zachwycać sie niestety nie potrafię.

Mam pewien problem z panią Lackberg. Z jednej strony czyta sie jej książki z przyjemnością i nie ukrywam, ze chętnie sięgam po kolejna cześć cyklu. Z drugiej strony natomiast, brak mi u pani Lackberg tego co w kryminałach cenie najbardziej, a mianowicie - elementu zaskoczenia. Prawie każda jej książka jest do bólu przewidywalna. Mniej więcej od połowy (albo i wcześniej)...