Nie czytałam żadnej książki Nory Roberts. Chyba dlatego, że nie po drodze mi z współczesnymi romansami. Niesłusznie założyłam (może na podstawie różowych półek w bibliotekach), że Roberts pisze tylko romanse. Myliłam się. Pisze mnóstwo. Wydaje, rzecz jasna, romanse – współczesne i historyczne – ale też powieści fantastyczne i kryminalne, z rozbudowanymi wątkami obyczajowymi i (tak!) romantycznymi. Jest w pierwszej dziesiątce najlepiej zarabiających pisarzy świata, gdyż napisała ponad 220 powieści, które sprzedały się ponad 400-stu milionach egzemplarzy na całym świecie. Kilkanaście z nich zekranizowano, chociaż chyba żaden z filmów nie okazał się kasowym hitem.

Roberts pisze kilka powieści rocznie. Dwa lata temu wydała pięć, w zeszłym roku – cztery, w tym znowu ma w planach pięć. Szybkie tempo sprzyja posądzeniom o niezbyt dobrą jakość. Może jest w tym trochę racji? Postanowiłam sprawdzić, zwłaszcza że ktoś pożyczył mi „Dom na Skarpie” – jedną z nowszych książek w imponującym dorobku autorki.

Eli Landon miał wszystko. Wychował się w szczęśliwej rodzinie bogatych biznesmenów, skończył studia prawnicze na Harvardzie, poślubił piękną kobietę (nie muszę wspominać, że był również przystojny, inteligentny i czarujący, prawda?). Wszystko układało się wspaniale przez parę lat. Potem Eli popadł w pracoholizm, a jego małżeństwo – w kryzys, zakończony spektakularną kłótnią i wzajemnymi oskarżeniami. W skrócie: on okazał się nieczułym draniem, a ona niewierną zdzirą. Zanim doszło do rozprawy rozwodowej, Lindsay została zamordowana. A Eli znalazł jej ciało jako pierwszy. Ups.

Rok później: Lindsay nie żyje, jej kochanek (Suskind) rozwodzi się ze swoją żoną, a Eli Landon uniknął oskarżenia o zbrodnię tylko z braku wystarczających dowodów, choć wciąż pozostaje pierwszym na bardzo krótkiej liście podejrzanych. Stracił dobre imię i pracę, w dodatku jego ukochana babcia miała poważny wypadek. Eli wraca do rodzinnej posiadłości, by zająć się domem pod nieobecność staruszki. Jest zdruzgotany, przybity i zamknięty w sobie. Diagnoza: depresja (choć to słowo nie pada w powieści).

Dom, w którym Eli zamieszkuje, jest cudowny. Postawiony na początku XIX wieku (tak, Landonowie byli bogaczami już wtedy), olbrzymi, unowocześniony, ale pełen antyków. W dodatku spacer na plażę zajmuje jakieś dwie minuty, a w piwnicach podobno zakopano skarb piratów. Na Elim nie robi to wrażenia. I wtedy pojawia się Abra Walsh (i nie będzie zaskoczeniem jeśli powiem, że bohater znajduje w niej miłość życia – stopniowo…).

Mamy więc kilka wątków: kryminalny, bo ktoś zabił Lindsay i może ta sama osoba włamuje się do Domu na Skarpie; romantyczny, rozwijający się przewidywalnie, acz miło; psychologiczny, bo Eli znajduje się w prawdziwej depresji (naprawdę, opis jego stanu po przejściu chaosu, w jaki zapadło jego życie po śmierci żony, jest najlepszą rzeczą w tej książce). I, rzecz jasna, wątek Abry, kobiety o tysiącu talentach (bardzo nachalnej i trochę straumatyzowanej). Abra prowadzi zajęcia jogi, wyrabia biżuterię, świetnie gotuje, sprząta po domach, dogląda potrzebujących sąsiadów, zajmuje się zwierzętami, jest śliczna, a do tego postawiła sobie za cel doprowadzenie Elego do stanu używalności. Nie miał szans.

Ale to właśnie postać Abry zgrzytała mi w tej powieści najbardziej. Ona jest po prostu wszędzie, w całym Whiskey Beach. Jest apodyktyczna i namolna, chociaż ewidentnie przyjazna. Nie chciałabym jednak, żeby zwróciła na mnie swoje czujne spojrzenie. Bo jeśli nie wyglądasz na szczęśliwego, Abra wepchnie się w twoje życie, dopóki nie zaczniesz się uśmiechać. Choć Elemu wyszło to na zdrowie.

Wątek kryminalny trochę rozczarowuje. Rozwiązanie zagadki jest tak proste, że aż dziw bierze. Ale nie czyta się tego źle. Wydaje mi się, że moją uwagę przykuwało przede wszystkim poszukiwanie skarbu i tajemniczy włamywacz, dlatego nie rozczarowała mnie główna zagadka.

O języku: kilkanaście literówek, zdarzają się połknięte słowa. Poza tym dialogi są dość sztywne (zwłaszcza na początku i na końcu), a szkoda, bo to jedna z tych powieści, w których dominują właśnie dialogi. Nie będę zwalać winy za to na tłumaczkę, którą była Małgorzata Hesko-Kołodzińska. Prawdopodobnie odpowiedzialność spoczywa na Norze Roberts – przy tylu powieściach pewnie nie ma czasu, żeby długo pracować nad tekstem.

„Dom na Skarpie” to nie jest zła powieść. Ale nie jest też dobra. Jest bardzo, bardzo przeciętna, z sympatycznymi bohaterami, którym powodzi się w życiu raz lepiej, raz gorzej, ale głównie lepiej. Nie zostawia żadnego wrażenia. Służy do relaksu i odmóżdżenia. Można, ale czy warto?

https://pannazu.wordpress.com/2016/09/25/problemy-dziedzica-monopolowej-fortuny-czyli-dom-na-skarpie-nory-roberts/

Nie czytałam żadnej książki Nory Roberts. Chyba dlatego, że nie po drodze mi z współczesnymi romansami. Niesłusznie założyłam (może na podstawie różowych półek w bibliotekach), że Roberts pisze tylko romanse. Myliłam się. Pisze mnóstwo. Wydaje, rzecz jasna, romanse – współczesne i historyczne – ale też powieści fantastyczne i kryminalne, z rozbudowanymi wątkami obyczajowymi...