W próbie ocalenia od zapomnienia świata w którym poezja z religią splatają się w jedno, dostrzegłem szansę zapuszczenia się w przestrzenie, których istnienia byłem od zawsze świadomy ale nigdy mi w tym kierunku nie było po drodze. Teraz nadarzyła się okazja aby powiązać początek z końcem i wsłuchać się w wyrażone dopełnieniem Alfy i Omegi urzeczywistnienie zapowiedzi. Jednocześnie potraktowałem tę lekturę jako przykład przemijającego starego Prawa i wiecznego nowego Słowa. Niesamowitym dla mnie przeżyciem było stanąć w rozwidleniu dróg ziemskiej mądrości aby móc wybrać tę jedną głębię, jedyną wartą wędrówki drogę. Mając przy tym na względzie rozpięte na potędze dwóch Rzymów doświadczenie chrześcijańskiej myśli, tym trudniej mi było dokonać wyboru pomiędzy przeróżnymi jej kształtami i formami. Jednak dzięki pracy księdza Marka Starowieyskiego, to co spowite głębokimi ciemnościami zagradzało drogę do prawdy, ustąpiło miejsca rozpraszającemu mroki Słowu.

Bohaterowie tej poezji od dawna wypatrywali znaków i tęsknili do utraconej szczęśliwości. Często ich modlitwa miała charakter żałosnej skargi na zdobytą przez nich umiejętność poznania istoty dobra i zła. Zastanawiali się co było przed czasem i co będzie ponad czasem. To wypatrywanie prawdy było wyrazem odwiecznej tęsknoty człowieka, poszukującego Boga. Marzący o powstaniu z upadku ludzie chwytali się wszystkiego, aby tylko dostąpić łaski. W twórczości pierwszych chrześcijańskich poetów widać tego ślady. Z kunsztownie zbudowanych akatystów bije nadzieja w Jezusa Chrystusa, prośby o wstawiennictwo przeplatają się z modlitwami od zachowania od piekielnego ognia. Wszyscy ci pragnący wyrażenia swojej wiary ludzie, uciekają od zgiełku materii i próbując poznać starsze od świata Słowo, chcą dostąpić łaski przebaczenia.

Będąc zaplątanymi w cielesne sieci, twórcy tych wierszy wyrazili nimi wszystko, co kryje się w pojęciu ludzkiego złudzenia i nadziei. Pokazali nam, że również nie były im obce troski, żądze i ból. Wyraźnie wysuwająca się na pierwszy plan wzgarda szczęściem śmiertelnych współgra z pyłem i prochem, pozostałym po przejawach ziemskiego życia. Wielu z nich pisze o ludzkim życiu tak finezyjnie, że ma się wrażenie pomieszania ducha z materią i przejścia przez wszystkie eony ludzkości, prowadzące jeden za drugim do poznania prawdy. Szczególnie zaciekawiło mnie pragnienie ślepoty aby dzięki temu ujrzeć inne światło, niewidzialne dla oczu zdrowego człowieka. Towarzysząca temu nieskończoność i prawdopodobnie będące pozdrowieniem pierwszych chrześcijan Maranatha, nadają tej poezji wybitnie chrystocentrycznego wymiaru.

Zakorzeniona w pięknie wiedza starych ksiąg sięga do źródeł pierwotnego światła. Dlatego też z każdej strofy "Muzy chrześcijańskiej" przebija ponadczasowa prawieczność i podzwonne ginącemu światu. Potęgą jest tu wiara w dom wieczny i w jaśniejszą od innych gwiazdę. Wystarczy tylko uchylić rajskich bram, żeby podnieść z upadku oczyszczoną Boskim światłem ludzkość. Jednak według starożytnych poetów to nie jest takie proste. Prowadzi do tego postawienie wiary ponad rozumem i przeorientowanie ludzkiego sposobu postrzegania świata widzialnego i niewidzialnego. Kto tego dokona, ten stanie się podporą wybudowanego na skale Chrystusowego Kościoła. Na długo w mojej pamięci pozostanie obraz prowadzącej do Boga i wijącej się bez końca wstęgi drogi, ten często występujący we wczesnochrześcijańskiej poezji motyw poszukujących ludzi.

W próbie ocalenia od zapomnienia świata w którym poezja z religią splatają się w jedno, dostrzegłem szansę zapuszczenia się w przestrzenie, których istnienia byłem od zawsze świadomy ale nigdy mi w tym kierunku nie było po drodze. Teraz nadarzyła się okazja aby powiązać początek z końcem i wsłuchać się w wyrażone dopełnieniem Alfy i Omegi urzeczywistnienie zapowiedzi....

Zdaję sobie sprawę z tego, że książki religijne nie cieszą się wielką popularnością. Podobnie jest z poezją, którą albo się lubi, albo nie. Dlatego tom „Muza chrześcijańska. Poezja grecka od II do XV wieku” to książka tylko dla prawdziwych twardzieli, bo łączy w sobie obydwa wspomniane gatunki.

Ksiądz Marek Starowieyski, specjalista od chrześcijaństwa antycznego oraz nauczania Ojców Kościoła, jest autorem wstępu, on także dokonał redakcji oraz wyboru utworów. Słowem właściwy człowiek, na właściwym miejscu. Zbiór wierszy zawartych w publikacji jest imponujący, w końcu tom liczy ponad czterysta stron. Wszystkie teksty pochodzą w pierwszych wieków chrześcijaństwa, kiedy to poezja religijna była naturalnym zjawiskiem, wywodzącym się prosto z Biblii.

Wszystkich, których przeraża zarówno tematyka, jak i ramy czasowe muszę uspokoić. Grecka poezja chrześcijańska naprawdę nie jest skomplikowana i nawet laicy nie będą mieli żadnego problemu ze zrozumieniem tych wierszy. Ich przekaz jest aż nadto oczywisty, a większość z nich przypomina mi modlitwy, czy też stare pieśni, dobrze znane z kościołów. Melodyjność tych tekstów ma swój niepowtarzalny urok i klimat, w którym zanurzyłam się z przyjemnością. W trakcie lektury czułam się jakbym się modliła i nawet brakowało mi zapachu kadzidła. Utwory zamknięte w tomie można podzielić na modlitwy, homilie i hymny, czyli nic, co byłoby obce lub nowe dla przeciętnego czytelnika.

„Muza chrześcijańska. Poezja grecka od II do XV wieku” to publikacja wyjątkowa pod każdym względem. Ks. Markowi Starowieyskiemu należą się owacje na stojąco, za ogrom pracy, który włożył w powstanie tego tomu. Wszystkim, którzy choć trochę interesują się poezją powiem jedno – nie bądźcie ignorantami! „Muza chrześcijańska” zasługuje na uwagę! Ja jestem zachwycona! Polecam!

Zdaję sobie sprawę z tego, że książki religijne nie cieszą się wielką popularnością. Podobnie jest z poezją, którą albo się lubi, albo nie. Dlatego tom „Muza chrześcijańska. Poezja grecka od II do XV wieku” to książka tylko dla prawdziwych twardzieli, bo łączy w sobie obydwa wspomniane gatunki.

Ksiądz Marek Starowieyski, specjalista od chrześcijaństwa antycznego oraz ...