Sądząc po liczbie czytelników, którzy zetknęli się z dość trudną prozą Stanisława Przybyszewskiego, nie jest to zbyt znany i poczytny pisarz. Przyznam, że przeczytana przeze mnie książka jest pierwszą w mojej czytelniczej przygodzie z tym autorem, co nie znaczy, że nie słyszałam o nim.

Książka niełatwa, napisana typowym dla okresu Młodej Polski językiem, poruszająca ważkie problemy moralności, dążenia do kariery po przysłowiowych trupach, aby tylko się wybić, zaistnieć. Główny bohater - Henryk Bielecki jest podrzędnym dziennikarzem, a zżerające go ambicje przewyższają znacznie jego umiejętności i możliwości. Jego wręcz chorą obsesją staje się marzenie o karierze, o sławie, oklaskach, hołdach. Nie ma skrupułów w dążeniu do celu, nie powstrzymują go przed tym wątłe wyrzuty sumienia, bo przecież on jest mocnym człowiekiem, wartym zaistnieć w świecie sztuki.

Nie wiem czy sięgnę jeszcze do prozy tego autora, ale nie żałuję czasu poświęconego na przeczytanie "Mocnego człowieka".

Sądząc po liczbie czytelników, którzy zetknęli się z dość trudną prozą Stanisława Przybyszewskiego, nie jest to zbyt znany i poczytny pisarz. Przyznam, że przeczytana przeze mnie książka jest pierwszą w mojej czytelniczej przygodzie z tym autorem, co nie znaczy, że nie słyszałam o nim.

Książka niełatwa, napisana typowym dla okresu Młodej Polski językiem, poruszająca ważkie...