„Na ruinach przeszłości, odbudujesz swój świat.”

Życie składa się z tak wielu drobiazgów. To one nadają mu sens. Myśli, gesty, słowa, pocztówka z wakacji, zagubiona zabawka, rodzinne spotkania, uśmiech mamy. Tak rodzi się tożsamość człowieka. Solidny fundament? Wystarczy jeden rozkaz i mężczyzna w czarnym płaszczu, który niedbałym skinieniem ręki decyduje o życiu i śmierci. I tak odchodzą pokolenia: niemowlęta, starsze dzieci, matki, babcie. Idą na śmierć. Zostają tylko zdolni do niewolniczej pracy. Cierpienie zapisane w genach staje się dziedzictwem następnych pokoleń.

Czy Żydzi, nawet ci urodzeni po zakończeniu wojny, nadal noszą jej piętno? Czy tak jak główna bohaterka i narratorka „Odzyskanego życia”, drżą z obawy o swoje dzieci, a każdemu ich krokowi towarzyszy irracjonalny lęk głęboko zakodowany w podświadomości?

Wszystko rozpoczyna się od starego, przypadkowo odnalezionego zdjęcia. Kim jest uwieczniona na nim mała, pucołowata dziewczynka? Dlaczego nikt z rodziny nigdy o niej nie wspominał? Autorka rozpoczyna prywatne śledztwo. Nie jest to łatwe, gdyż bezpośredni świadkowie wydarzeń, które miały miejsce w czasie wojny już nie żyją. Prawdę trzeba poskładać ze strzępków wspomnień ich rodzin. Co się stało z małą Salomeą i dlaczego jedynym dowodem jej istnienia jest stara pożółkła fotografia?

„Odzyskane życie” to kolejna, niezwykle przejmująca opowieść o wojennych losach Żydów. Niestety takich historii, jak ta opisana w książce jest wiele. Powieść Colombe Schneck jest próbą pozbawienia anonimowości losów jednej żydowskiej rodziny i powtórnego nadania tożsamości dziewczynce, po której została jedynie fotografia. Nie znając głodu ani strachu o własne życie trudno jest nam wczuć się w dramat ludzi żyjących w czasie wojny. Być może trudno też zrozumieć ich wybory. Jednak nie mamy prawa aby kogokolwiek oceniać. Tego również nie robi Colombe Schneck. Ogranicza się do przedstawienia faktów z tragicznej przeszłości swojej rodziny, ukazania trudnej drogi dochodzenia do prawdy, pokazuje także piętno jakie wojna zostawiła w sercach i umysłach jej bliskich. Dzięki świadectwu spisanemu w tej powieści ocalała pamięć małej dziewczynki.

Autorka nie epatuje tragizmem. Nie chce w czytelniku wzbudzać lęku ani współczucia. Ukazuje po prostu życie takim jakim było. Książka jest hołdem złożonym tym, którzy zginęli, ale także tym, którzy ocaleli i muszą żyć z piętnem tego, czego doświadczyli.

Bardzo wartościowa i godna polecenia powieść.

Recenzja pochodzi z mojego bloga http://sladami-ksiazki.blogspot.com/

„Na ruinach przeszłości, odbudujesz swój świat.”

Życie składa się z tak wielu drobiazgów. To one nadają mu sens. Myśli, gesty, słowa, pocztówka z wakacji, zagubiona zabawka, rodzinne spotkania, uśmiech mamy. Tak rodzi się tożsamość człowieka. Solidny fundament? Wystarczy jeden rozkaz i mężczyzna w czarnym płaszczu, który niedbałym skinieniem ręki decyduje o życiu i...