W literaturze niejednokrotnie bywa, że długi cykl zaczyna zjadać swój ogon i dławi się nic, co w konsekwencji powoduje śmierć dobrej serii. Mroczna Wieża miewa lepsze i gorsze momenty, ze zdecydowaną przewagą tych lepszych, a każdy tom trzyma wysoki poziom o ile nie wkrada się za dużo retrospekcji z wczesnego życia Rolanda. Wiatr przez dziurkę od klucza można uznać za tom 4,5 i równocześnie śmiało sobie odpuścić tą część, ale można przez to sporo stracić. Zapewne, gdybym skończył już siódmy, ostatni tom historii Rolanda zmierzającego do Mrocznej Wieży, nie sięgnąłbym po tę książkę. Po przeczytaniu ostatecznego zakończenie nie mam w zwyczaju się gać po prequele czy spin-ofy, które nigdy nie dorównują pełnoprawnym tomom cyklu i bywają skokami na kasę, a autorzy odcinają kupony i nie mają odwagi zabrać się za nowe dzieło. Wiatr przez dziurkę od klucza trudno nazwać za skok na kasę, ale nie jest to wybitna książka i może jest lepsza tylko od Czarnoksiężnika i kryształu. Roland z towarzyszami ucieka przed lodomuchem i ukrywa się przed w stosunkowo bezpiecznym miejscu, gdzie opowiada przyjaciołom dwie historie. Pierwsza dotyczy polowania na skóroczłeka i jest to o wiele lepsza historia niż ta o Timie, przypomina western z elementami fantasy. Główne danie czyli historia chłopca jest nużąca, nudnawa i nie ciekawa, takie lanie wody. Dałem szansę tej książce i nawet nie żałuje. Inaczej pewnie nigdy bym po nią nie sięgnął, tak po dotarciu do Mrocznej Wieży nie będzie do czego wracać.

W literaturze niejednokrotnie bywa, że długi cykl zaczyna zjadać swój ogon i dławi się nic, co w konsekwencji powoduje śmierć dobrej serii. Mroczna Wieża miewa lepsze i gorsze momenty, ze zdecydowaną przewagą tych lepszych, a każdy tom trzyma wysoki poziom o ile nie wkrada się za dużo retrospekcji z wczesnego życia Rolanda. Wiatr przez dziurkę od klucza można uznać za tom...