„Noc jest ciemna i pełna strachów, a dzień jasny piękny i pełen nadziei. Jedno jest czarne, a drugie białe. Istnieją lód i ogień. Nienawiść i miłość. Gorycz i słodycz. Pierwiastek męski i żeński. Ból i przyjemność. Zima i lato. Dobro i zło. (...) Śmierć i życie. Wszędzie napotkasz przeciwieństwa”. [s.391] Czyżby kapłanko Melisandre? Nie wszystko chyba da się tak sklasyfikować, nie można ludzi podzielić na dobrych i złych. Dowodem na to są postacie, które wykreował George R.R. Martin na kartach Pieśni Lodu i Ognia.

„Nawałnica mieczy” to pierwsza część trzeciego tomu, a jej podtytuł - „Stal i śnieg” - znakomicie streszcza fabułę. Bowiem bohaterowie będą zmagać się ze śniegiem i mrozem bądź zaczną kuć stal potrzebną na miecze. Martin kończąc II tom zostawiał nas w samym środku strać królów, przed ścianą rozżarzonej do czerwoności stali, płonącego drewna i buzujących płomieni. „Stal i śnieg” wieńczy rozpoczęte wątki w „Starciu królów”. Królewska Przystań cudem ocalała, choć w dużej mierze dzięki Tyrionowi, który podpalił rzekę i tym samym udaremnił Stannisowi oblężenie. Lord Tywina Lannister mógł sobie przypisać to zwycięstwo, gdyż Tyrion ledwie przeżył walkę, a raczej zamach na swoje życie. Tymczasem Królobójca (Jaime Lannister) zawarł układ z Catelyn Stark, na mocy którego zwrócenie mu wolności poskutkuje zwróceniem jej córek. Natomiast, gdzieś daleko na północy, Jon Snow poznaje Ygritte i przyłącza się do dzikich.

W porównaniu z poprzednim tomem akcja tu zdecydowanie zwalnia tempo. Wszyscy bohaterowie są w drodze do wyznaczonego celu, tak jak Ayra i Jon albo czekają, czekają i czekają. Tak jak Sana i wszyscy w Królewskiej Przystani. Muszę przyznać, że momentami powiewało nudą, choć całość pochłonęłam w trzy wieczory. Akcja przyspiesza zaledwie w paru momentach, scen dynamicznych prawie nie ma wcale. Poza ziejącymi ogniem smokami i Danaerys, która decyduje się na Niekalanych wojowników, nie ma również żadnych scen przyprawiających o dreszcze.

Zdrada i przemiana. To dwa kluczowe pojęcia dla fabuły tego tomu. Catelyn zdradza Robba, Robb zaradza ród Freyów, Tyrion zdradza swoją Shae, zdradza też Jon, a Daenerys czarnoksiężnicy z Qarthu przepowiedzieli aż trzy zdrady: jedną za krew, jedną za złoto i jedną z miłości. Każdy ma tu swoje cele, a wszyscy inne intencje.

Natomiast jeśli chodzi o przemianę, to dokonuje ona się prawie u wszystkich postaci. Mistrzowsko zostały wykreowane tu charaktery bohaterów. Najlepiej zmianę zachowań widać u Jaimego, który zmuszony jest podróżować z poznaną w poprzednim tomie Brienne, mającą zapewnić Królobójcy bezpieczeństwo w drodze do Królewskiej Przystani. Płaci wprawdzie bardzo wysoką cenę za swoją pychę, ale pewne pragnienia w jego życiu przewartościowują się. Przemianę przechodzi również Robb i Jon, z tymże akurat oni, z tego samego powodu – miłości. I dlatego kapłanko Melisandre, myli się pani. Nie wszystko jest czarne lub białe, przyjemne lub bolesne, dobre i złe. Ciemności i światło muszą istnieć obok siebie, bo inaczej nie umielibyśmy odróżnić dobra od zła.

Nie zmienia jednak to faktu, że Martin stworzył świat, który rozpala zmysły, porusza umysł i dotyka duszy. Jego bohaterowie urzekają, fascynują i irytują, czyli budzą uczucia, pozostają w panięciu na długo. I za to Panie Martin – pełen szacun.

„Noc jest ciemna i pełna strachów, a dzień jasny piękny i pełen nadziei. Jedno jest czarne, a drugie białe. Istnieją lód i ogień. Nienawiść i miłość. Gorycz i słodycz. Pierwiastek męski i żeński. Ból i przyjemność. Zima i lato. Dobro i zło. (...) Śmierć i życie. Wszędzie napotkasz przeciwieństwa”. [s.391] Czyżby kapłanko Melisandre? Nie wszystko chyba da się tak...