Tak to się jakoś złożyło, ze cierpimy tu wszyscy razem na pewna formę kompleksów. Jednym z ich objawów jest nostalgia za światem minionym i nieumiarkowane afirmowanie jego różnych aspektów. Jednym z naszych ulubionych fetyszy jest zaś ideał życia ziemiańskiego. Najlepiej na kresach.
I spora dawkę obrazków z takiego świata, widzianego oczyma kniazia Perejeslawskiego tu dostaniemy. Świata, gdzie ludzie mieli honor, kolej punktualność, lata były gorące i pachnące a zima była prawdziwa zimą. I Boże Narodzenie zawsze było białe.
I wtedy właśnie czytelnik nieco zmęczony życiem w obecnej postmodernie z cała jej pseudointelektualnym bełkotem i miałkością, a spragniony etosu i wartości konstatuje, ze mimo najszczerszych chęci ni cholery nie da się polubić kniazia, z cała jego bufonadą, pogardą dla niższych stanem, porzuceniem swoich dzieci i w końcu pospolitym zabójstwem jako ponurą wisienką na torcie.
Pomimo opisanego piękna, uwodząca wręcz polszczyzną fascynującego świadkowania upadającej z łoskotem Belle Epoque.
Plus morał, którego nie powinien tracić z oczu nasz kulturalny, warszawski salon ze swym poczuciem wyższości nad Januszami i Grażynami.

Tak to się jakoś złożyło, ze cierpimy tu wszyscy razem na pewna formę kompleksów. Jednym z ich objawów jest nostalgia za światem minionym i nieumiarkowane afirmowanie jego różnych aspektów. Jednym z naszych ulubionych fetyszy jest zaś ideał życia ziemiańskiego. Najlepiej na kresach.
I spora dawkę obrazków z takiego świata, widzianego oczyma kniazia Perejeslawskiego tu...