Pozycja niezwykła. Zabroniona w czasach PRL-u po interwencji ambasady NRD w Warszawie (ciekawe, swoją drogą, komu w Czwartej Rzeszy nadepnął Bogusław Drewniak na odcisk?).

Osobiście zabrałbym się to napisania takiej historii zupełnie inaczej. Książka obfituje w informacje, ale są to wartości zebrane z suchych, rzeczowych dokumentów państwowych. Odczuwam wielki brak oryginalnych wypowiedzi naocznych świadków. Autor nie ufa pamiętnikom artystów i innych ludzi związanych ze sztuką i kulturą tego ciemnego okresu w historii Niemiec. I tu leży pies pogrzebany. Jeśli materiały źródłowe są stronnicze, nawet zakłamane, to tym bardziej powinny być przytoczone. Oczywiście byłoby to zadaniem autora, przeciwstawić im prawdziwy przebieg wydarzeń i w ten sposób pokazać czytelnikowi postrzeganie tematu „od środka”.

Zamiast tego lektura „Teatru i filmu Trzeciej Rzeszy” to droga przez mękę. Czytelnik zostaje dosłownie zasypany mrowiem informacji, ale praktycznie nigdy nie dowie się, jak widzieli samych siebie i jak postrzegali otaczający ich świat morderczej dyktatury ludzie kultury ówczesnych Niemiec. Czytając tą książkę miałem przemożne wrażenie wizyty w starym, zakurzonym muzeum, w którego gablotach wegetuje całe mrowie informacji. Próba przyswojenia takiego materiału musi skończyć się niezawodnie całkowitym otępieniem.

Pozycja niezwykła. Zabroniona w czasach PRL-u po interwencji ambasady NRD w Warszawie (ciekawe, swoją drogą, komu w Czwartej Rzeszy nadepnął Bogusław Drewniak na odcisk?).

Osobiście zabrałbym się to napisania takiej historii zupełnie inaczej. Książka obfituje w informacje, ale są to wartości zebrane z suchych, rzeczowych dokumentów państwowych. Odczuwam wielki brak...