Apokaliptyczne intrygi

Czemu służy groza? Odpowiedzi może być wiele, począwszy od przyśpieszenia akcji serca, skończywszy na swego rodzaju oczyszczeniu z kumulowanych emocji. Niewątpliwe od wieków człowieka ciągnęło do ciemności. Kusi ona nas swą tajemniczością oraz niepojętnością. Dlatego też od zarania ludzkości powstawały baśnie, mity, opowieści a wreszcie same powieści, których zadaniem był zarówno strach jak i przestroga słuchacza/czytelnika. W związku z tym powstały swego rodzaju główne podwaliny motywów grozy. Jednym z takich motywów, teraz współcześnie szczególnie rozpowszechnionym jest tematyka zombie. Raczej trzeba by mówić, że jest ona połączeniem dwóch innych ważnych motywów, czyli epidemii oraz strachu przed śmiercią. Przeświadczenie, że epidemia może dotknąć każdego, a śmierć może nie koniecznie okazać się najlepszym rozwiązaniem, pozwoliły na zagoszczenie zombie w popkulturze.

Wydawać by się mogło, że wiele napisano, nakreślono, czy zekranizowano w związku z ożywieniem nieumarłych. Stworzenie czegoś nowego, a tym bardziej nie opartego jedynie na zabijaniu i hektolitrach krwi jest rzeczą trudną, lecz nie niemożliwą. Mira Grant już pierwszym tomem trylogii „Przegląd Końca Świata” pokazała, że jeszcze wiele można dodać w tejże tematyce. Mniej rozlewu krwi, lepszy opis świata po epidemii, mniej zombie, więcej intryg, więcej codzienności niż niesamowitości sprawiły, że wraz z pierwszym tomem otrzymaliśmy tak naprawdę thriller polityczny z zombie w tle. Osoby, które miały już okazję zapoznać się z „Feed” wiedzą, że trylogia Grant, to niecodzienny thriller z umarłymi w tle. Nie walka z zombie gra tutaj pierwsze skrzypce jak można by sądzić, a rozwikłanie światowego spisku. Drogi współczytelniku, jeśli liczysz tylko na rozlew krwi i „latające” flaki co kilka stron to lepiej odłóż powieść na półkę, natomiast jeśli oczekujesz czegoś więcej to brnij dalej przez kolejne strony.

Króciutko o fabule drugiego tomu. Po dramatycznych wydarzeniach ostatnich miesięcy Shaun Mason stał się wrakiem, zaledwie cieniem człowieka, jakim był kiedyś. Igranie ze śmiercią przestało być już tak zabawne, a życie straciło swój słodki, lekko zgniły smak. Kiedy w drzwiach Shauna pojawia się pewien naukowiec, który według ostatnich doniesień powinien być martwy, wszystko staje na głowie. Wiedza nieoczekiwanego gościa jest ekstremalnie niebezpieczna. Co więcej, to jedyna nadzieja na pokonanie potworności, która zagraża życiu na Ziemi. Tym razem nie będzie to jednak powłóczący nogami umarlak, ale wciąż żywy spisek.

Nastała apokalipsa zombie - wydawać by się mogło coś całkowicie niemożliwego wręcz absurdalnego, a jednak sposób w jaki pisarka ją przedstawia jest niesamowicie realny. Już w pierwszym tomie dostajemy mnóstwo informacji o przeszłości, rozwoju wirusa i zwykłym funkcjonowaniu społeczeństwa w tak trudnych warunkach. Grant jednak na tym nie poprzestaje i w tej części przedstawia nam coraz to więcej szczegółów dotyczących obecnej rzeczywistości. Mamy szansę jeszcze dogłębniej poznać strukturę tego osobliwego wirusa, która niejednokrotnie nas zaskoczy.

Choć w książce dużo się dzieje, to ciężko jest mówić o płynności akcji. Przyśpieszające bicie serca fragmenty poprzecinane są długimi akapitami o codziennych problemach bohaterów książki. Czy to źle? Zależy od oczekiwań. „Deadline” zapewnia nam dość obszerny i w miarę realistyczny obraz życia po Powstaniu, który niejednemu przypadnie do gustu. W porównaniu do poprzedniego tomu, tym razem autorka mniej zorientowała powieść na spisek polityczny, a bardziej na ogólnie pojęty spisek. W przypadku „Feed” można było wyróżnić głównego oponenta, to w przypadku „Deadline” ciężko mówić o pojedynczej jednostce, a raczej o instytucji, czyli Centrum Zwalczania i Zapobiegania Chorobom ( w skrócie CZZC). Wszechobecna groza wywołana przez zombie, tak fantastycznie przedstawiona w „Feed”, tu zastąpiona została paranoją dotyczącą CZZC. Poza tym, wątek spiskowy jest bardzo dobrze poprowadzony, choć faktycznie brakuje mu tych wyraźnych znamion thrillera, jakie były odczuwalne w poprzedniej części.

Przy „Feed” pojawiły się głosy rozczarowanych czytelników, zdaniem których w książce za mało było żywych trupów. W przypadku „Deadline” te opinie mogą pojawić się ponownie, bo zombie tu tyle, co kot napłakał. Owszem, słyszymy o kolejnych atakach, a kilka zombie spotykamy w budynkach i na pustych drogach, jednak emocjonujących starć z nimi jest tutaj niewiele. I tak właściwie, to nie ma się co dziwić, bo prawdziwy sens książki leży gdzie indziej.

Początkowe rozdziały rozwijają się dość wolno, pisarka długo i szczegółowo zawiązuje akcje, przez co czasami można poczuć się odrobinę znużonym. Owszem akcja później trochę przyśpiesza, lecz liczba tzw. zapychaczy stron jest zbyt ogromna by zniwelować uczucie, że akcja stoi w miejscu. Mason(owie) wraz z ekipą postaci pobocznych podróżują od miejsca do miejsca, rozmawiają z przeróżnymi osobami, sprawiają, że budynki wybuchają, ale nie ma już tego napięcia i uczucia ekscytacji z pierwszego tomu. „Deadline” spotkał taki sam los jaki innych środkowych części danego cyklu, niby coś wprowadza, niby coś się dzieje, ale na kulminację i rozwiązanie trzeba czekać do kolejnej części.

Niewątpliwym atutem „Deadline” tak jak to miało w przypadku tomu pierwszego jest zakończenie. Akcja się zagęszcza oraz przyśpiesza, a ostatnie strony wciskają czytelnika w fotel. Jednym słowem wypełniło swoje podstawowe zadanie, że mimo niedociągnięć całej powieści ma się ochotę na więcej.

Podsumowując, wielu czytelników zachwyconych „Feed” odczuje pewnie niedosyt, ale książka wciąż ma swój urok i można ją przeczytać bez poczucia straty czasu. Ewidentnie widać, że „Deadline” pełni rolę łącznika, a raczej przygotowuje nas do wydarzeń w kolejnym tomie. Jednym słowem uczucie niedosytu sprawia, że chcemy ziścić nasze doznania literackie kolejnym tomem.

Apokaliptyczne intrygi

Czemu służy groza? Odpowiedzi może być wiele, począwszy od przyśpieszenia akcji serca, skończywszy na swego rodzaju oczyszczeniu z kumulowanych emocji. Niewątpliwe od wieków człowieka ciągnęło do ciemności. Kusi ona nas swą tajemniczością oraz niepojętnością. Dlatego też od zarania ludzkości powstawały baśnie, mity, opowieści a wreszcie same...