Na poezji ja się nie wyznaję. Nie wyznaję i się do tego bez bicia przyznaję. Naprawdę mało która do mnie trafia i choć tak zwaną wierszowaną formę do okołosatyrycznych tekstów wykorzystuję bardzo często, to z taką prawdziwą Poezją przez duże „P” niezbyt blisko się trzymam. I to nie jest ignorancja, bo ja próbuję, a do samych poetów mam ogromny szacunek. Ale jest to raczej szacunek oparty na tym, że robią coś, czego ja zupełnie nie potrafię niż na tym, że tak dobrze to rozumiem, że aż doceniam. Więc jak już ustaliliśmy jestem do bólu, że tak się wyrażę, prozaiczna babka. Nietrudno się więc domyślić, że kiedy zobaczyłam w nowościach Wydawnictwa Literackiego tomik poezji, to natychmiast postanowiłam go zrecenzować.

Na pohybel własnemu mózgowi i synapsom już dobrze naoliwionym prozą postanowiłam totalnie zmienić wystrój i przysposobić sobie kolejną interksiążkę (jeszcze do tego wrócimy). Tak się więc stało, że przydryfował do mnie kurierem w niedługim czasie później najpiękniej wydany tomik poezji jakiego nosiła ta ziemia. Bardzo mi przykro, ale to jest prawda, każdy kto widział „Puch ostu” na żywo to to potwierdzi. Aż z wrażenia obłożyłam folią, coby paluchami nie masklać. A to mi się naprawdę rzadko zdarza.

Każdy kto w szkole bądź nie w szkole miał…

„Jabłek nie jadam, zmądrzałem. Adam”

… ten już jest w stanie domyślić się w jakim tonie utrzymany jest tomik. Wydawnictwo Literackie popływało w wielu źródłach, zebrało do kupy i podzieliło na bardzo sensowne rozdziały przeszło 440 (stron, nie sztuk!) fraszek Sztaudyngerowych i zaserwowało Czytelnikowi w <kalka angielska mode:on> oddech-odejmującej <kalka angielska mode:off> szacie graficznej. Raczej nie przestanie mnie ona jarać, więc osoby z uczuleniem na piania na temat okładek z góry przepraszam za niemiłe doznania estetyczne. Nie braknie lirycznych kropli, westchnień nad przemijaniem i naprawdę magicznych wersetów o miłości… Ale są i, moje prywatnie ulubione, rozdziały, które na myśl mi przywodzą Lecowe „Myśli nieuczesane”. Doskonałe, w punkt, tak trafne, że ja jedną taką wymyślałabym jakieś trzy godziny, a i tak pewnie by nie wymyśliła. Albo by mi się sylaby nie zgadzały, albo jakiś rym, albo JAMB Z ANAPESTEM. Fraszki trafiły mi pod strzechę, i to trafiły centralnie – nieraz latałam po rodzinie i znajomych i czytałam im je jak najlepszy kawał. No, nie mówiąc już nawet o rozdziałach typowo analogowo-hejterskich, gdzie Autor z klasą obraża współczesnych sobie wymieniając ich po kolei z imion i nazwisk. Poecie jak widać więcej uchodzi. Żeby jednak nie zadławić tymi wspaniałościami, uczyniłam ze Sztaudyngerowego dzieła kolejną interksiążkę. Dostosowałam się do woli Autora i postąpiłam zgodnie z zaleceniem z jednej z fraszek – nie łykałam ich łapczywie, ale sączyłam powoli, po kilka, pomiędzy innymi książkami. I sączę nadal.

Opowiadając Wam o nich mam jakiś taki dyskomfort psychiczny. Bo czuję się jak dzieciaczek, który w ręce trzyma ogromne pudło kolorowych, pysznych cukierków i zebranym przed nim, obślinionym kolego opowiada o wybornych bukietach i niezapomnianych doznaniach smakowych… Jednocześnie krzepko ściskając swój rezerwuar i nie dzieląc się z nikim. Dlatego pozwolę sobie w ramach zgrabnie wymaszczonej ustawy końcowej przytoczyć kilku moich faworytów z rozdziałów „Różne” i „Ucinki”. Bon apetit!

„Tuszą –
Duszo, cię zaduszę!”

„Mistyk
Wystygł.
Wynik:
Cynik.”

„Na stare lata na młode lata.”

Od ud ja zaczyna studia.”

„Podarowano mi piedestał,
z warunkiem, abym na nim nie stał”

„Skarżysz się na chmurę pyłu – to dlaczego idziesz z tyłu?”

„Bogacze

twierdzą,
Że pieniądze śmierdzą.
Lecz ja tak nie twierdzę,
Bo groszem nie śmierdzę.”

„Modelowała go natura,
Z młodego orła – na starego knura”

„Polska A Polsce B
Każe się całować w D.”

„Do rządu, nierządu i pogody,
ma zaufanie tylko młody.”

I co? Czyż nie nazywa się to poezja trafiająca pod strzechy?😉

Na poezji ja się nie wyznaję. Nie wyznaję i się do tego bez bicia przyznaję. Naprawdę mało która do mnie trafia i choć tak zwaną wierszowaną formę do okołosatyrycznych tekstów wykorzystuję bardzo często, to z taką prawdziwą Poezją przez duże „P” niezbyt blisko się trzymam. I to nie jest ignorancja, bo ja próbuję, a do samych poetów mam ogromny szacunek. Ale jest to raczej...