Edigey buduje narrację tej powieści wokół dwóch, przenikających się wątków. Główna akcja rozgrywa się w latach 60. XX wieku. Osadzona została częściowo w tatrzańskich plenerach, częściowo w dusznym wnętrzu krakowskiej sali sądowej. Teraźniejszość zestawiono z wydarzeniami z czasów niemieckiej okupacji.
Oto na ławie oskarżonych zasiada mężczyzna oskarżony o zamordowanie żony. Sprawa jest zarazem szablonowa i niejasna: zamożna i nieurodziwa kobieta wybrała się w Tatry ze swym przystojnym i niewiernym małżonkiem. Pokonując górski szlak, pomimo doświadczenia taterniczki, spada w przepaść. Towarzyszący jej w wyprawie mąż sprowadza pomoc, jest jednak za późno – żona ginie na miejscu. Mężczyzna – tytułowy Nitecki – jest bohaterem, którego niełatwo polubić. Miła powierzchowność to jeden z jego niewielu atutów. Niefrasobliwy tryb życia urokliwego kobieciarza, nieudane próby rozmaitych interesów, cyniczne wykorzystywanie finansów kochającej go i zdradzanej żony automatycznie nastawiają doń czytelnika o ile nie wrogo, to co najmniej nieufnie. Poważnym atutem Niteckiego jest jednak aura wojennego bohatera, członka podziemia i uczestnika brawurowych akcji skierowanych przeciwko Niemcom. Obrony podejrzanego podejmuje się znany i ceniony adwokat Murasz, którego powierzchowność, sposób bycia oraz staroświeckie maniery wyraźnie nawiązują do sposobu bycia przedstawicieli przedwojennej palestry (w podręcznikowej wersji, dodajmy). Adwokata wyróżnia jeszcze jeden przymiot, istotny dla przebiegu akcji. Jest nim kryształowa uczciwość. Jego wiedza i doświadczenie, w połączeniu z nieposzlakowaną opinią sprawiają, iż zapada korzystny dla oskarżonego, uniewinniający wyrok. Wdzięczny Nitecki oddycha z ulgą, jednak stary mecenas zaczyna mieć poważne wątpliwości co do niewinności klienta. Rozpoczyna własne śledztwo, które prowadzi go do Zakopanego, przenosi również w nieodległe wówczas czasy II wojny światowej. Po przeprowadzeniu prywatnego dochodzenia, wspomagany przez przyjaciela oraz mieszkańców Zakopanego Murasz odkrywa właściwy przebieg wydarzeń, co więcej wymierza nawet „własny wyrok”, szantażem wymuszając na Niteckim samobójstwo.
W staroświeckiej postaci adwokata-detektywa oraz nieśpiesznym sposobie konstruowania akcji widoczne są inspiracje powieściami Agaty Christie. Zdecydowanie ciekawy jest sposób wykorzystania wydarzeń z czasów okupacji oraz wprowadzenie problematyki oceny politycznych i moralnych postaw osób zaangażowanych w działalność polskiego podziemia. Walorem jest także opis polskiego taternictwa oraz wykorzystanie motywu upadku w przepaść zarówno jako „narzędzia zbrodni”, jak i finalnego wymierzenia sprawiedliwości.
Zastosowanie przez starego adwokata szantażu w celu zmuszenia własnego klienta do popełnienia samobójstwa przypomina bardziej prawo Hammurabiego niż współczesny system wymierzania sprawiedliwości. Wątpliwy etycznie środek działania zostaje jednak uświęcony osiągniętym celem – morderca i zdrajca ponosi zasłużoną karę. Ewentualne zastrzeżenia czytelnika co do sposobu działania adwokata Edigey rozwiewa prostą, pozbawioną niuansów i moralnych rozterek puentą: „starszy pan od dłuższego czasu nie spoglądał w szkła swojej lornetki. On jeden nie wydał najcichszego nawet okrzyku, patrząc na tragedię wysokogórską. Nie drgnął nawet. Opuścił jedynie rękę z lornetką. Teraz wstał, ostrożnie schował szkła do futerału i powiedział ni to do siebie, ni to do stojącej obok gaździny. — Sprawiedliwości stało się zadość. Wolnym krokiem zszedł z tarasu i skierował się w stronę Zakopanego”.

Edigey buduje narrację tej powieści wokół dwóch, przenikających się wątków. Główna akcja rozgrywa się w latach 60. XX wieku. Osadzona została częściowo w tatrzańskich plenerach, częściowo w dusznym wnętrzu krakowskiej sali sądowej. Teraźniejszość zestawiono z wydarzeniami z czasów niemieckiej okupacji.
Oto na ławie oskarżonych zasiada mężczyzna oskarżony o zamordowanie...