Bardzo udany, dojrzały debiut!

Powieść "Dzieci drzewa jakarandy" czyta się ze ściśniętym sercem. Autorka nie ucieka się do tanich chwytów, a jednak wywołuje u odbiorcy całą gamę emocji - wzruszenie, smutek, bunt, czasem cień uśmiechu...

Losy kilku rodzin uwikłanych w najnowszą, bolesną historię Iranu śledzi się z zapartym tchem.
Nie od razu wszystkich poznajemy, nie od razu dowiadujemy się o różnych szczegółach - i właśnie to stopniowe odkrywanie prawdy o losach ludzi, którzy zostali uwięzieni, ale się nie poddali, jest fascynujące i intrygujące.

Ta książka to hołd złożony irańskim rewolucjonistom, mężczyznom i kobietom oraz ich dzieciom, które niejednokrotnie także stawały się ofiarami nowego systemu opartego na przemocy.
To również opowieść o tym, jak są niszczone ideały, jak nawet najbardziej szczytna rewolucja potrafi zdradzić i oszukać, nie zmieniając świata, lecz świnie przy korycie.

Całość robi ogromne wrażenie, tym bardziej, że książka w dużej mierze ma charakter autobiograficzny (autorka, podobnie jak jedna z bohaterek, urodziła się i spędziła pierwsze miesiące życia w więzieniu).

Na uwagę za pewno zasługuje piękny język, który idealnie oddaje nastrój opowieści i odczucia jej bohaterów.

Naprawdę warto przeczytać.

Bardzo udany, dojrzały debiut!

Powieść "Dzieci drzewa jakarandy" czyta się ze ściśniętym sercem. Autorka nie ucieka się do tanich chwytów, a jednak wywołuje u odbiorcy całą gamę emocji - wzruszenie, smutek, bunt, czasem cień uśmiechu...

Losy kilku rodzin uwikłanych w najnowszą, bolesną historię Iranu śledzi się z zapartym tchem.
Nie od razu wszystkich poznajemy, nie od...