Książę Hettore Gonanza otrzymuje dwa obrazy: Emilii i Orsiny. Orsina była jego kochanką. W dzień swojego ślubu Emilia idzie do kościoła, gdzie spotyka Hettora. Marianelli uknuł spisek, aby słudzy Hettora zaatakowali powóz narzeczonego Emilii. Jedni słudzy mieli podawać się za zbójców, a inni za ratowników.Emilię i jej matkę zabrano do domu księcia.

Książę Hettore Gonanza otrzymuje dwa obrazy: Emilii i Orsiny. Orsina była jego kochanką. W dzień swojego ślubu Emilia idzie do kościoła, gdzie spotyka Hettora. Marianelli uknuł spisek, aby słudzy Hettora zaatakowali powóz narzeczonego Emilii. Jedni słudzy mieli podawać się za zbójców, a inni za ratowników.Emilię i jej matkę zabrano do domu księcia.

Akcja tego dramatu rozgrywa się w pioruńsko szybkim tempie. Ledwie czytelnik dowiaduje się o fascynacji księcia Gonzagi piękną Emilią Galotti – której uroda oczarowała go do tego stopnia, że obrzydził sobie dotychczasową kochankę oraz przestał zaprzątać sobie głowę niskim pochodzeniem Emilii i wrogością, żywioną do jej ojca. A już mamy wiadomość o planowanym ślubie dziewczyny, już mamy spisek, już zabójstwo, już intrygę porzuconej kochanki. I wreszcie – targnięcie się na własne życie, zastąpione zabiciem własnej córki przez ojca. Tempo aż niespotykane! A do tego jeszcze brak przydługich monologów, patetycznych przemów, usprawiedliwiających każdy czyn – coś, do czego dramat XVIII-wieczny jednak nie przyzwyczaja… Zupełnie, jakby miało się do czynienia z zaledwie dobrze opracowanym zarysem sztuki, niż ze sztuką właściwą…

Ale, wbrew pozorom, taka skrótowość wychodzi utworowi na dobre. Owszem, cierpi na tym charakterystyka bohaterów, bo ostatecznie trudno o wyrobienie sobie jednoznacznej opinii, czy Książę był właściwie jedynie utracjuszem, goniącym za kolejną miłostką, czy też może jednak faktycznie zapałał do Emilii szczerym uczuciem. Czy Emilia była rzeczywiście tak bogobojną i honorową dziewczyną, czy jedynie uciśnioną przez pruderyjne wychowanie bigotką, obawiającą się, że mając możliwość zasmakowania w przyjemności, nie potrafiłaby jej sobie odmówić? No i sam ojciec, Odoardo – co go ostatecznie skłoniło do zabicia jedynego dziecka? Obawa przed zszarganiem dobrego imienia? Chęć udowodnienia, że jest dobrym, postępującym prawidłowo rodzicem? Czy też złośliwa chęć odwetu, chęć pozbawienia Księcia możliwości zdobycia Emilii? Postacie są tu zaledwie naszkicowane i trudno o pełne zrozumienie ich motywów.

Niemniej jednak utwór może robić wrażenie. Tym bardziej, że w zasadzie ofiara Emilii jest dość niespodziewaną woltą. Można by się raczej spodziewać zabicia Księcia, czy może raczej Marinellego. Ale Emilia tak naprawdę nie zrobiła niczego, by musiała zginąć. Dlatego też jej śmierć otwiera tak szerokie pole interpretacyjne i dyskusyjne. A przecież o taką właśnie refleksję w literaturze chodzi…

Akcja tego dramatu rozgrywa się w pioruńsko szybkim tempie. Ledwie czytelnik dowiaduje się o fascynacji księcia Gonzagi piękną Emilią Galotti – której uroda oczarowała go do tego stopnia, że obrzydził sobie dotychczasową kochankę oraz przestał zaprzątać sobie głowę niskim pochodzeniem Emilii i wrogością, żywioną do jej ojca. A już mamy wiadomość o planowanym ślubie...

Muszę przyznać, że książka ta niezwykle mnie zaskoczyła w jak najbardziej pozytywnym tego słowa znaczeniu :). Akcja jest ciekawa, postacie wyraziste, język, choć niezwykle klimatyczny, to również w zupełności zrozumiały :) Polecam serdecznie fanom romansów, spisków i intryg usytuowanych historycznie :)

Muszę przyznać, że książka ta niezwykle mnie zaskoczyła w jak najbardziej pozytywnym tego słowa znaczeniu :). Akcja jest ciekawa, postacie wyraziste, język, choć niezwykle klimatyczny, to również w zupełności zrozumiały :) Polecam serdecznie fanom romansów, spisków i intryg usytuowanych historycznie :)