polskim autorkom po czymś takim mówię zdecydowanie NIE

polskim autorkom po czymś takim mówię zdecydowanie NIE

Książkę czytało się naprawdę przyjemnie i lekko, ale nie ma w sobie nic zachwycającego i mnie nie wciągnęła.. Jednak nie chciałam się poddawać i również byłam ciekawa jak ona się zakończy (nawet w tych nieinteresujących książkach zakończenie mnie ciekawi). Książka była pisana dość prostym językiem. Dlatego też nie przepadam za książkami polskich autorów, chyba jeszcze żadna nie wpadła w moje gusta.

Książkę czytało się naprawdę przyjemnie i lekko, ale nie ma w sobie nic zachwycającego i mnie nie wciągnęła.. Jednak nie chciałam się poddawać i również byłam ciekawa jak ona się zakończy (nawet w tych nieinteresujących książkach zakończenie mnie ciekawi). Książka była pisana dość prostym językiem. Dlatego też nie przepadam za książkami polskich autorów, chyba jeszcze żadna...

Ksiazka niby banalna , a jednak wciaga....na jeden dlugi wieczor,zadnych rewelacji , samo zycie , jest i o umieraniu i o zakochaniu i oczywiscie z happy endem :)))))

Ksiazka niby banalna , a jednak wciaga....na jeden dlugi wieczor,zadnych rewelacji , samo zycie , jest i o umieraniu i o zakochaniu i oczywiscie z happy endem :)))))

Ciekawa i życiowa.Śmiech i łzy - wczułam się :)

"„Dzielnica Czerwonych Jabłek” to powieść o codzienności, w której problemy jakie dotykają bohaterkę są nam boleśnie znajome. Sprawnie napisana historia o ludziach, tak niedoskonałych jak to bywa w życiu, sprawia, iż utożsamiamy się z Joanną i z prawdziwym zaangażowaniem uczestniczymy w jej rzeczywistości. Wraz z nią cierpimy po odejściu mamy, denerwujemy się na siostrę, słuchamy hip-hopu z Natalią czy… kochamy.
Julia Hoffmann pozwala nam odzyskać wiarę w miłość i w to, że każdy dzień może przynieść nam odmianę losu. Autorka sprawia, że wiosna może wybuchnąć dla nas nie tylko w ogrodach, ale i sercach. W końcu ten radosny nastrój i pogodę ducha przynoszą… Czaple."

Ciekawa i życiowa.Śmiech i łzy - wczułam się :)

"„Dzielnica Czerwonych Jabłek” to powieść o codzienności, w której problemy jakie dotykają bohaterkę są nam boleśnie znajome. Sprawnie napisana historia o ludziach, tak niedoskonałych jak to bywa w życiu, sprawia, iż utożsamiamy się z Joanną i z prawdziwym zaangażowaniem uczestniczymy w jej rzeczywistości. Wraz z nią cierpimy...

Fajna książka, podobała mi się + szybko się czyta ;)

Fajna książka, podobała mi się + szybko się czyta ;)

Ta książka jest taka... prawdziwa. Ludzie tacy jak Joasia są wśród nas. Być może mieszkają w tym samym budynku, być może w pracy zajmują biurko naprzeciwko naszego, może są niedostrzeganym przez nas elementem tła. Może jak to ujęła autorka są "jedną z tych starych kobiet, o wygiętych ku dołowi ustach, z twarzami zrytymi rozczarowaniem", które każdego dnia można spotkać w autobusie miejskim? Tacy ludzie istnieją i też mają swoje pragnienia, uczucia, marzenia, najczęściej niespełnione.

Książka zawiera w sobie dużo gorzkiej prawdy, prozy życia, ale również odrobinę nadziei. Jak niektórzy mawiają - "na miłość nigdy nie jest za późno, ale na samotność zawsze jest za wcześnie". Czytałam tę książkę nieraz ze ściśniętym sercem. Było mi żal głównej bohaterki. Jej idealną siostrę Beatkę, chełpiącą się swoim szczęściem, macierzyństwem i małżeństwem miałam ochotę porządnie zdzielić po głowie. Ojca Joasi zresztą też.

Podobało mi się w tej pozycji również to, że autorka postanowiła nie zamęczać czytelnika cierpiętnictwem Joasi - zgrabnie przeplatała humor ze smutkiem, co sprawiło, że pochłonęłam tę książkę w ciągu jednego wieczoru.

Polecam jako miłą odmianę od wesołych historyjek o "młodych, pięknych, wykształconych z wielkich ośrodków" :)

Ta książka jest taka... prawdziwa. Ludzie tacy jak Joasia są wśród nas. Być może mieszkają w tym samym budynku, być może w pracy zajmują biurko naprzeciwko naszego, może są niedostrzeganym przez nas elementem tła. Może jak to ujęła autorka są "jedną z tych starych kobiet, o wygiętych ku dołowi ustach, z twarzami zrytymi rozczarowaniem", które każdego dnia można spotkać w...

Książka napisana pięknym językiem, czyta się naprawdę przyjemnie. Akurat trafiłam na tę książkę w odpowiednim momencie, bo tego mój nastrój czytelniczy potrzebował. Jeśli miałabym sięgnąć po inną książkę tej samej autorki, to zdecydowanie bym to zrobiła.

Książka napisana pięknym językiem, czyta się naprawdę przyjemnie. Akurat trafiłam na tę książkę w odpowiednim momencie, bo tego mój nastrój czytelniczy potrzebował. Jeśli miałabym sięgnąć po inną książkę tej samej autorki, to zdecydowanie bym to zrobiła.

42/2014

42/2014

Julia Hoffmann, w swojej powieści, pragnie udowodnić, że zakochać się można w każdym wieku. Bohaterami "Dzielnicy czerwonych jabłek" uczyniła ludzi dojrzałych, po czterdziestce.

Joanna i Marek po raz pierwszy spotykają się w przykrych okolicznościach. Oboje robią zakupy dla swoich bliskich, którzy umierają na raka. Joanna od małego żyła w cieniu swojej pięknej siostry Beaty. Uważała i uważa się za mało atrakcyjną. Na domiar złego zostaje zwolniona z firmy, w której pracuje. Kolejne spotkanie z Markiem uzmysławia Joannie, że może szczęśliwie się zakochać.

Jednak powieść ta to nie tylko historia miłosna. Na jej kartach odnajdziemy bogate, spełnione zawodowo małżeństwo, które chyli się ku rozpadowi. Dopiero próba samobójcza nastoletniej córki działa jak terapia wstrząsowa. Elementów humorystycznych dostarcza zaprzyjaźnione z Joanną małżeństwo, które przeprowadziło się z miasta na wieś.

"Dzielnica czerwonych jabłek" należy do lektur łatwych i przyjemnych, jednak nie odpychających. Poza walorami rozrywkowymi niesie ze sobą przekaz dla osób, które całkowicie poświęcają się pracy. Na przykładzie dramatu rodzinnego uzmysławia czytelnikom, jak łatwo można stracić to, co powinno być najcenniejsze w życiu.

Julia Hoffmann, w swojej powieści, pragnie udowodnić, że zakochać się można w każdym wieku. Bohaterami "Dzielnicy czerwonych jabłek" uczyniła ludzi dojrzałych, po czterdziestce.

Joanna i Marek po raz pierwszy spotykają się w przykrych okolicznościach. Oboje robią zakupy dla swoich bliskich, którzy umierają na raka. Joanna od małego żyła w cieniu swojej pięknej siostry...

Takie sobie przeciętne czytadło, spełnia swoją rolę, choć nie zachwyca ani nie zaskakuje. Odnotowuję to, że przeczytałam, bo książka raczej nie zapada w pamięć.

Takie sobie przeciętne czytadło, spełnia swoją rolę, choć nie zachwyca ani nie zaskakuje. Odnotowuję to, że przeczytałam, bo książka raczej nie zapada w pamięć.