Powieść niezwykła, mroczna, deszczowa, zabiera czytelnika w szary świat miejskiej dżungli. Bohaterką powieści jest Maria Savari, która próbuje odnaleźć się w labiryncie urzędowych budynków.

Nie znamy nazwy miasta, podobnie jak w „Dżumie” Alberta Camusa. W „Stacji pośredniej” czytelnik ma do czynienia z urzędami, które swoje mroczne tunele mogą zbudować
w każdym dowolnym miejscu na ziemi. Podobnie jak choroba u Camusa, tak wszechobecne macki urzędu mogą dotknąć każdego, w każdym miejscu. 

Maria wraz z mężem i dziećmi przybyła z  bliżej nieokreślonej północy, z miejsca odciętego od reszty świata, pozbawionego praw i nadziei. Człowiek z północy jest nieufny, boi się. Maria myśli, że w mieście będzie jej lepiej, okazuje się jednak, że miasto jest nie wiele lepsze. Bohaterka zostaje zatrudniona w urzędzie, a w tym samym czasie jej mąż znika bez śladu.

Urząd w tej powieści staje się wielką podziemną machiną. Jest potworem, który pożera ludzką słabość, litość i miłość. Dla Marii urząd jest labiryntem niekończących się korytarzy
i tuneli, który z dnia na dzień coraz bardziej się rozrasta. Urząd jest bogiem, urząd wie wszystko. Ogarnia całe miasto i tworzy podziemne tunele, inwigiluje i nakazuje i niszczy.

Łatwo skojarzyć tę powieść z „Procesem” Franza Kafki, równie mocno jest zawiła, tajemnicza i przerażająca. A wszędzie ogniwem łączącym jest groźba. […] Bez względu na to o co chodzi, na końcu każdego łańcucha i tak jest urząd.

W atmosferze ciągłego strachu i inwigilacji Maria Savari błądzi po mieście, starając się odnaleźć swojego męża. To własne śledztwo przysporzy jej dodatkowych problemów
i niebezpieczeństw, ale skieruje też na nowe drogi i da początek wielu dobrym i złym znajomościom.

„Stacja pośrednia” została wydana po raz pierwszy w Austrii w latach 80. XX wieku i wtedy uchodziła na literaturę science fiction. Obraz manipulacji i ciągłej kontroli przywołuje również analogię do powieści „Rok 1984” George’a Orwella.

Tytułowa „Stacja pośrednia” zdaje się być tą miejską rzeczywistością, w której nikt tak naprawdę nie chcę być na dłużej, nikt nie jest w stanie wytrzymać ciągłej kontroli. Miasto jest zaledwie przystankiem do innej lepszej rzeczywistości, po drugiej stronie, gdzie czeka ruch oporu, ludzie wyklęci, poza systemem i poza oczami urzędu i tam też zmierza Maria Savari.

Powieść świetnie napisana, trzymająca w napięciu z mrocznym kafkowym klimatem
i uciskiem, który podobnie jak urząd, trzyma do ostatniej strony powieści.

Grzegorz Śmiałek 

Cytaty za: "Stacja pośrednia", Marianne Gruber, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa, 2013.