CZECHOW PO NOCY

Córa Albionu, szanowna pani Guwernantka, Angielka, ucząca dzieci rosyjskiego jegomościa angielskiej mowy. Bo przecież kończy się XIX wiek i trzeba być wielkim, trzeba być światowym! Ale jednocześnie trzeba brać kije i „jak hultaj jakiś, jak kajdaniarz” siedzieć z kijem nad wodą i w tę wodę patrzyć.

Przy tej scenie, wraz z trzecim bohaterem, marszałkiem powiatowym, zastajemy tę dwójkę. Oboje są amatorami wędkarstwa i to chyba jedyna łącząca ich rzecz. Opowiadanko Czechowa przybiera niemal groteskową formę, przedstawiając to starcie się dwu światów. Ona – oziębła, podniosła i rzekomo nic nie rozumiejąca; on zaś, warchoł i gbur, lżący ją na całej długości krótkiego tekstu. Wyśmiewa wszystko, od nosa, przez sylwetkę, aż po winę największą: angielskość! Kulminacją jest rozebranie się przy niej i wyławianie haczyka z wody w adamowym stroju.

Czechow z jednej strony grubą krechą atramentu wyśmiewa i krytykuje postawę wysokich warstw rosyjskiego społeczeństwa, które chcą jednocześnie być światowe i czuć do świata pogardę i wyższość. Zjeść ciastko i mieć ciastko. Z drugiej strony obrywa się samej guwernantce, przerysowanej i wyniosłej, na obelgi i potwarze reagującej jedynie pełną pogardy miną.

I jest w tej scenie rodzajowej coś, co mnie mimo wszystko rozczula, ta niemożność dialogu, to przekonanie o własnej wyższości i trwanie w tym, choćby ceną za zwycięstwo było z jednej strony pokazanie dupska, z drugiej zaś, znoszenie tego widoku. Tu jest front, tutaj nie ma kompromisów i ustępstw! I zwycięstwo obu staje się jedynie niesatysfakcjonującym remisem. Na wódkę nie ma co iść, przecież lada moment ryba może złapać!

I to jest nie tylko wojna między Rosjanami a Angielkami w XIX wieku! To jest wojna między kobietami a mężczyznami, to jest wojna między mną, a Tobą, to jest wojna między każdą dwójką ludzi. Wieczne trwanie w tych błogosławionych remisach. Dobranoc.



__________________________
https://www.facebook.com/statekglupcow

CZECHOW PO NOCY

Córa Albionu, szanowna pani Guwernantka, Angielka, ucząca dzieci rosyjskiego jegomościa angielskiej mowy. Bo przecież kończy się XIX wiek i trzeba być wielkim, trzeba być światowym! Ale jednocześnie trzeba brać kije i „jak hultaj jakiś, jak kajdaniarz” siedzieć z kijem nad wodą i w tę wodę patrzyć.

Przy tej scenie, wraz z trzecim bohaterem, marszałkiem...