Nazwa opowiadania, "Córa Albionu", wzięła się od starodawnego określenia, którym niegdyś starożytni autorzy nazywali Wyspy Brytyjskie, skąd pochodzi jedna z bohaterów utworu - Uilka Czarlzowna Tfajs (tak wymawiają jej imię Rosjanie). Ta dystyngowana i pogardliwa, brzydka panna i guwernantka dzieci właściciela ziemskiego Griabowa, nie rozumie nic a nic z języka rosyjskiego, ale lubi łowić ryby razem ze swoim panem.
Kiedy do pana przyjeżdża stangretem Fiodor Ilicz Otcow, spotyka ich razem nad rzeką, słyszy ciągłe wyzwiska Griabowa pod adresem guwernantki. Zaczynają wspólnie wyśmiewać pannę, wyszydzają jej pogardliwe i pełne wyższości spojrzenia, niezbyt zachęcającą aparycję, itp. Tymczasem haczyk od wędki ugrzązł i prostacki Griabow musiał go wyciagnąć, a za nim to zrobić rozebrać się do rosołu. Jowialny i rubaszny spotyka się z całkowitą obojętnością guwernantki.


Czechow w swoim opowiadaniu rozprawia się z brakiem kultury i ogłady Rosjan, którzy w prostacki sposób, myśląc, że są niezrozumiani, zachowują się wobec innych. Współczuję guwernantce, że musiała przebywać wśród takiego grubiaństwa i drobnomieszczaństwa.

Nazwa opowiadania, "Córa Albionu", wzięła się od starodawnego określenia, którym niegdyś starożytni autorzy nazywali Wyspy Brytyjskie, skąd pochodzi jedna z bohaterów utworu - Uilka Czarlzowna Tfajs (tak wymawiają jej imię Rosjanie). Ta dystyngowana i pogardliwa, brzydka panna i guwernantka dzieci właściciela ziemskiego Griabowa, nie rozumie nic a nic z języka rosyjskiego,...