Zanim zabrałam się za tę recenzję, koniecznie chciałam zobaczyć filmową adaptację z ‘88. Dzięki temu upewniłam się, że książka rzeczywiście wypadła lepiej (na ten moment trzy pozycje ze wszystkich przeczytanych przeze mnie książek przebijają swój pierwowzór). Film nie był zły, nawet nieźle go przerobili pod względem fabuły, ale bądźmy szczerzy - kukurydziana krew i efekty specjalne z zeszłego wieku już nie budzą euforii…

Na “Opiekunów” wpadłam w Biedronce. Zaintrygowała mnie historia z okładki. Zwierzęta - to coś dla mnie. I w dodatku w wykonaniu Koontza - musi być dobre! Nie zawiodłam się, choć czytanie szło mi długo. Raczej zwalam to karb braku czasu niż chęci. Ostatnią ćwiartkę pochłonęłam w dwa wieczory, gdyż akcja rozwinęła się na tyle, że już nie mogłam odłoży lektury na później. To świadczy samo przez się. ;-)

Bardzo podobał mi się sposób, w jaki autor skonstruował fabułę. Krok po kroku wszystko się układało logicznie w całość i tak jak pożądał tego czytelnik. Irytował mnie za to brak logiki rzeczowej w niektórych miejscach, ale żeby uniknąć spojlerów, nie będę się wdawać w szczegóły. To coś na kształt “nie znam cię, ale poświęcę się dla ciebie” (ten przykład nie ma związku z fabułą!). I właśnie dlatego daję punkt mniej w całościowej ocenie. Rzucało się to mocno w moje oczy i nie potrafiłam zignorować takich irracjonalizmów.

Budowę postaci i ich rozwój z biegiem wydarzeń zaliczam na duży plus. Charaktery nie były banalne, pokazane “na siłę”, czy infantylne. Nie było także postaci zbędnych - każdy pełnił określoną rolę w historii. Dzięki temu zakończenie było jeszcze lepsze. A to jest naprawdę dobre! Już się po cichu spodziewałam, w jakim kierunku zmierza fabuła i w głębi ducha czułam zawód… Ale Koontz mnie pozytywnie zaskoczył. :-) Poczułam ulgę.

Jeśli jesteś fanem futrzaków - książka Ci się spodoba. Warto ją przeczytać choćby z tego powodu. Mnie osobiście Einstein bardzo rozczulał. Tego psa nie dało się nie kochać!

Na plus:
+ zakończenie
+ kilka fajnych zwrotów akcji
+ budowa całej historii i rozwój postaci

Na minus:
- miejscami brak rzeczowej logiki

Zanim zabrałam się za tę recenzję, koniecznie chciałam zobaczyć filmową adaptację z ‘88. Dzięki temu upewniłam się, że książka rzeczywiście wypadła lepiej (na ten moment trzy pozycje ze wszystkich przeczytanych przeze mnie książek przebijają swój pierwowzór). Film nie był zły, nawet nieźle go przerobili pod względem fabuły, ale bądźmy szczerzy - kukurydziana krew i efekty...