Książka stanowi dobry przykład zmarnowanego potencjału. Pomysł był nienajgorszy, ale wykonanie słabiutkie.

Rozumiem, że powieść historyczna rządzi się swoimi prawami i pisarze często gęsto naciągają rzeczywistość, żeby urozmaicić fabułę, jednak w tym konkretnym przypadku niektóre fakty zostały do tego stopnia zmienione (bądź pominięte), że nie mają za wiele wspólnego z losami postaci, które rzekomo opisują. I tak np. rodzina Borgiów została mocno okrojona, pierwsze małżeństwo Lukrecji zostało zignorowane, o trzecim też nie ma w powieści jednego słowa, a papież Aleksander VI został przedstawiony nie jako potężny władca, doskonały polityk i zręczny dyplomata, lecz jako zdemoralizowany starzec, który szafuje morderczymi rozkazami na prawo i lewo, nie licząc się z konsekwencjami.

Także sama główna bohaterka ukazana jest jako istota mocno irytująca. Mimo, że dziewczę wychowało się na papieskim dworze, gdzie spiski, intrygi i rozmaite knowania były na porządku dziennym, to nasza Lukrecja jest tak naiwna, nieświadoma otaczającej ją rzeczywistości, że aż infantylna. Do tego porusza się na tymże dworze z gracją, której nie powstydziłby się słoń w składzie porcelany. Nawet znajomość zasad moralnych (czy też ich braku) u własnego ojca, czy brata jest jej całkowicie obca. Słowem, przez większą część powieści Lukrecja sprawia wrażenie osoby, która w środku lata zerwała się z choinki.

Rozdarcie wewnętrzne pomiędzy lojalnością wobec rodziny, a mężem (które można było zrobić de facto szkieletem powieści) zostało potraktowane po łebkach i wypadło bardzo blado.

Krótko mówiąc, wykreowanym w powieści postaciom daleko do historycznych pierwowzorów.

O takich niedoróbkach jak oznaczanie czasu co do minuty, odwoływanie się do wirusów, czy odręczne wykonywanie notatek w jakimś kajecie pośrodku gwarnego miasta ze szczegółowym cytowaniem wypowiedzi śledzonych osób przy jednoczesnym braku pióra i atramentu (a wszystko to na przełomie XV i XVI wieku!) nawet nie chce mi się wspominać.

Generalnie więc nie pierwszy to raz, kiedy taka sobie historyjka została sprzedana pod chwytliwym tytułem, licząc na naiwne dusze (takie jak moja skromna osoba), które słynne nazwisko na okładce zachęci do zakupu….

Książka stanowi dobry przykład zmarnowanego potencjału. Pomysł był nienajgorszy, ale wykonanie słabiutkie.

Rozumiem, że powieść historyczna rządzi się swoimi prawami i pisarze często gęsto naciągają rzeczywistość, żeby urozmaicić fabułę, jednak w tym konkretnym przypadku niektóre fakty zostały do tego stopnia zmienione (bądź pominięte), że nie mają za wiele wspólnego z...