Bardzo lubię mieszanie gatunków i bawienie się konwencjami. Leonie Swann zrobiła to po mistrzowsku osadzając akcję swojej powieści kryminalnej w świecie owiec.

Jakiś czas temu czytałem „Felidae”, kryminał, który z kolei rozgrywał się w społeczności kotów. Niestety niekoniecznie przypadł mi do gustu, pomysł był świetny, wykonanie słabe – całość była po prostu przekombinowana. W przypadku „Sprawiedliwości owiec” sprawa ma się zupełnie inaczej – niby kryminał, ale dużo tu komedii, pastiszu, są elementy dramatu a wszystko podane w lekkiej formie. Owce nie należą do najbystrzejszych stworzeń (pisał już o tym Terry Pratchett, mówili o tym w filmie „Babe”) co autorka podkreśla co chwilę, aczkolwiek w tym umieściła cały urok tej powieści. Dodatkowo każdą z owiec „uczłowieczyła” obdarzając w jakieś unikalne cechy co dało ciekawy i bogaty konglomerat charakterów i osobowości.

Ponadto autorka ma świetne poczucie humoru co widać i w treści i między wierszami, a już przed wszystkim w genialnych dialogach toczonych przez owczych bohaterów. Niektóre teksty, a czasem sceny (np. konkurs na najmądrzejszą owcę, obrona pastwiska przed obcym stadem, czy perypetie Otella z księdzem) są wręcz powalające.

Wydawałoby się, że tego typu książka to pójście na łatwiznę, ale tak nie jest. Polecam serdecznie – to naprawdę inteligentna, dowcipna i naprawdę ciekawa książka i jak dla mnie rozrywka na bardzo wysokim poziomie. A przede mną druga część – owce przemówiły i mają jeszcze jak widać wiele do powiedzenia ;)

Bardzo lubię mieszanie gatunków i bawienie się konwencjami. Leonie Swann zrobiła to po mistrzowsku osadzając akcję swojej powieści kryminalnej w świecie owiec.

Jakiś czas temu czytałem „Felidae”, kryminał, który z kolei rozgrywał się w społeczności kotów. Niestety niekoniecznie przypadł mi do gustu, pomysł był świetny, wykonanie słabe – całość była po prostu...