Svelie to istoty pozaziemskie, pozbawione konieczności zaspokajania takich potrzeb jak głód czy sen, chyba, że w ramach czystej przyjemności. Ich głównym zajęciem, można rzec pasją, jest podglądanie ludzi, a nawet sprawienie im psikusów. Rozlałaś wino na ukochaną sukienkę teściowej? Potknęłaś się na progu w trakcie ważnej uroczystości? Znowu przegapiłaś zakręt na drodze? Możesz być pewna, że w wielu takich przypadkach to sevil maczał paluszki.
Ale pewnego dnia sekret ich istnienia jest zagrożony przez pewnego naukowca, którego celem wieloletnich badań jest udowodnienie, że te pozaziemskie istoty faktycznie są elementem rzeczywistości a nie ludzkiej wyobraźni. To nie podoba się Vincentowi, przywódcy Sevilów, który postanawia zniszczyć badania naukowca i do tego zadania przydziela Selenę, młodziutką i nieco niezdarną Sevilkę. W tym celu, Selena musi zejść na ziemie w ludzkiej postaci i wypełnić swoją misję. No, ale przecież nigdy nie jest łatwo.

Powyższy opis wskazuje na ciekawą fabularnie książkę, nietuzinkowy pomysł i coś nowego w świecie fantasy, gdzie prym nadnaturalnych istot przejęły wampiry, wilkołaki i inne takie oklepane gargulce.
Niestety książka mnie kompletnie rozczarowała brakiem logiki, a to coś, czego nie mogę puścić płazem. Książka od początku do końca nasiąknięta jest chodzącym absurdem!
Nie dość, że "niebo" sevili jest bardzo słabo nakreślone, bo dowiadujemy się jedynie o istnieniu siedzimy Vincenta, jego lochów, jakiegoś kasyna, stanowiącego rozrywkę dla tychże istot, oraz placu, gdzie dwie sevilskie dziunie malują sobie paznokcie, to zaraz potem okazuje się, że Selena nie ma pojęcia co to jest sukienka na wystawie czy zwyczajne... mydło? Coś tu się nie zgadza. Bo jak to? W niebie sevili jest lakier do paznokci - ewidentnie ludzki przedmiot, ale nie ma czegoś takiego jak sklep z sukienkami oraz mydła? Okey, sevile nie muszą się zapewne myć, ale to i tak nie zmienia faktu, że sevile podglądają ludzi, więc powinny sporo wiedzieć o kulturze życia swoich ofiar. Mam racje? Tymczasem Selena bez pardonu paraduje przed Danielem kompletnie goła. Rozumiem zatem, że sevile chodzą po swoich niebiańskich ulicach zupełnie na golasa i nikogo to nie obchodzi? Szkoda tylko, że autorka o czymś takim nie wspomniała, więc powstaje jakby zgrzyt.
Kolejna nieścisłość: Selena w ludzkim ciele doświadcza odczuć ludzkich jak np. rumienienie się czy zazdrość, oczywiście nie potrafiąc tego zinterpretować, ale za chwile okazuje się, że w tym samym ludzkim ciele nie musi spać. Więc znowu pytanie. Rumieni się, ale nie odczuwa senności? Rozumiem zatem, że jej ludzkie uczucia zostały wyselekcjonowane i niektóre z nich pominięte? Bzdura pogania bzdurą! No i w środku Nowego Yorku mamy rozpadający się, zaniedbany ale jakże uroczy domek! A pewnie, czemu nie? Daniel przeniósł barak z nowojorskich slumsów do samego centrum największego miasta świata. Przecież można napisać, co się chce.
Nie mówiąc o tym, jak niedorzecznym bohaterem jest sam Daniel, którego umiejętności rozumowania i dedukcji są na poziomie pięciolatka.


Cóż, wielka szkoda, że ten pomysł został tak zmarnowany, bo autorka ma kawał dobrego stylu w rękach, a do tego niegłupie pomysły. Tylko ich wykonanie trochę szwankowało. Mam nadzieję, że z kolejną książką pójdzie lepiej. Ta niestety utonęła w absurdzie i niedopracowaniu.

Svelie to istoty pozaziemskie, pozbawione konieczności zaspokajania takich potrzeb jak głód czy sen, chyba, że w ramach czystej przyjemności. Ich głównym zajęciem, można rzec pasją, jest podglądanie ludzi, a nawet sprawienie im psikusów. Rozlałaś wino na ukochaną sukienkę teściowej? Potknęłaś się na progu w trakcie ważnej uroczystości? Znowu przegapiłaś zakręt na drodze?...