Lubię książki, w których fabuła jest taka... życiowa. To chyba dobre określenie. Niektóre powieści mają to do siebie, że opisana w nich historia wydaje się tak idealna, że aż nierzeczywista i trudna do wyobrażenia sobie w realnym świecie. Szczęście na widelcu reprezentuje zupełnie inną grupę powieści i bardzo mnie to cieszy. Czytając tę powieść mamy okazję przenieść się do świata nie tylko ludzkiego, ale także smacznego. Włoskie dania mają swój niepowtarzalny charakter i klimat, chyba nie można temu zaprzeczyć ;)

Ktoś może stwierdzić, że ta książka jest zwykłym czytadłem dla kobiet i ja się z nim zgadzam. Ale! Nie tak do końca :) Nie jest to typowe romansidło, raczej lekka i przyjemna powieść obyczajowa z dobrze przedstawionym wątkiem kulinarnym, bo tego nie brakuje. Czy jest prosta? Tak! I w całej swojej prostocie naprawdę dobra. Może nie nazwałbym tej książki jakimś arcydziełem, ale spędziłam z nią bardzo przyjemnie czas i z chęcią kiedyś do niej wrócę.

Całość recenzji na http://krokusoweprzemyslenia.blogspot.com/

Lubię książki, w których fabuła jest taka... życiowa. To chyba dobre określenie. Niektóre powieści mają to do siebie, że opisana w nich historia wydaje się tak idealna, że aż nierzeczywista i trudna do wyobrażenia sobie w realnym świecie. Szczęście na widelcu reprezentuje zupełnie inną grupę powieści i bardzo mnie to cieszy. Czytając tę powieść mamy okazję przenieść się do...

Pogodne, ciepłe czytadło, z dużą dawką optymizmu, mimo iż losy głównej bohaterki nie są usłane różami.
Jest tu miejsce i na humor, i na melancholię, i na odrobinę dramatyzmu, które nieźle się uzupełniają.

Bohaterowie są wyraziści, ale i nieco schematyczni, podobnie jak fabuła, której wadą jest przewidywalność. Właściwie od początku mamy świadomość, że książka nie może źle się skończyć, dlatego nietrudno przepowiedzieć najważniejsze kroki narratorki. Są jednak i niespodzianki, gdy do końca nie wiemy, jak potoczą się pewne wydarzenia i to na pewno duży plus.

Całość czyta się szybko i przyjemnie dzięki lekkiemu stylowi oraz atmosferze przesiąkniętej smakowitymi aromatami kuchni włoskiej, dlatego nie polecam zaczynania lektury z pustym żołądkiem:).

Pogodne, ciepłe czytadło, z dużą dawką optymizmu, mimo iż losy głównej bohaterki nie są usłane różami.
Jest tu miejsce i na humor, i na melancholię, i na odrobinę dramatyzmu, które nieźle się uzupełniają.

Bohaterowie są wyraziści, ale i nieco schematyczni, podobnie jak fabuła, której wadą jest przewidywalność. Właściwie od początku mamy świadomość, że książka nie może...

Lekko, przyjemnie, smacznie. a kto głębi szuka - ten znajdzie. przepisy - jak najbardziej do wykorzystania.

Lekko, przyjemnie, smacznie. a kto głębi szuka - ten znajdzie. przepisy - jak najbardziej do wykorzystania.

Kolejna dobra książka na długi weekend. Kobieta, mężczyźni, jedzenie, problemy i dylematy, codzienność... mimo tego książkę czyta się z zainteresowaniem, i nie wiadomo kiedy natrafia się na koniec. A na końcu kilka przepisów z książki, na moje nieszczęście są też ciasteczka. Fajny pomysł i uzupełnienie.
Pozycja typowo babska ale nie pretensjonalna, małżeństwo, rozwód, utrata tego na co pracowało się latami, czas na pozbieranie się, które wcale nie jest takie łatwe, zwłaszcza, kiedy ma się maleńkie dziecko na utrzymaniu. I trzech fajnych facetów obok... też bym tak chciała :)
Na uwagę zasługuje też drugoplanowa bohaterka - Ruth, obraz samotnej matki decydującej się na adopcję... i wszystkie wady i zalety tej sytuacji. Jak nie mam w zwyczaju polecanie książek weekendowych, tak teraz robię wyjątek :)

Kolejna dobra książka na długi weekend. Kobieta, mężczyźni, jedzenie, problemy i dylematy, codzienność... mimo tego książkę czyta się z zainteresowaniem, i nie wiadomo kiedy natrafia się na koniec. A na końcu kilka przepisów z książki, na moje nieszczęście są też ciasteczka. Fajny pomysł i uzupełnienie.
Pozycja typowo babska ale nie pretensjonalna, małżeństwo, rozwód,...

„Najlepszych rzeczy nie ma w karcie dań…”

Mira Rinaldi żyje szybko. Jest współwłaścicielką Grappy, nowojorskiej trattorii, ma piękne mieszkanie, maleńkie dziecko i napięty plan dnia. Wszystko zmienia się jednak pewnej nocy, kiedy Mira przyłapuje męża na zdradzie, wpada w szał i… z powodu swojej „agresji” dostaje sądowy nakaz rozpoczęcia terapii. To jednak nie wszystko — będzie musiała walczyć o ukochaną restaurację i posklejać złamane serce. Szczęście na widelcu to wzruszająca i zabawna powieść o jedzeniu przygotowywanym z namiętnością i pochłanianym bez wyrzutów sumienia. A także
o radości, jaką może dać tylko apetyt na życie i sprawdzony przepis na miłość.

Może i osobiście nie jestem super kucharką i nie spędzam większości dnia w kuchni, to nie znaczy, że mnie takie wątki nie interesują. Wręcz przeciwnie. Często, gęsto chwytam po tego typu powieści, oczekując nie tylko świetnej fabuły, ale i podpatrzenia [w tym wypadku wyczytania] kilku kucharskich trików, które kiedyś sama będę mogła wykorzystać w swojej własnej kuchni.

Nie wiedzieć, czemu, zabierając się za „Szczęście na widelcu” nie oczekiwałam zbyt wiele. Dlaczego? Sama nie wiem. Być może, dlatego, że po przeczytaniu opinii na tylnej okładce, wiedziałam, że książka ta będzie ucieleśnieniem prostoty – i właściwie była. Napisana prostym, logicznym językiem, bez zbędnych „szaleństw” językowych ze strony autorki. Nie była też zbytnio zaskakująca, jeśli chodzi o rozwijająca się fabułę – w dodatku sama okładka bez zbędnych ceregieli potrafiła już na „dzień dobry” pokierować czytelnika na tory tematyczne – w tym wypadku miłość, oraz jedzenie. Nic, więc dziwnego, że czytało mi się ją szybko i sprawnie, bez większego zaskoczenia. Nie radzę się jednak zrażać do tego, iż jest strasznie przewidywalna. To prawda – jest, ale są również momenty, które potrafią może nie tyle wyprowadzić czytelnika z równowagi, ale na pewno zaskoczyć, chociaż w małym stopniu. Mimo wszystko dla wielu wydawać by się mogła ona nudna, lecz dla mnie była ciekawa i z cała pewnością mogę ja polecić fanatykom gatunku.

Jeśli chodzi o bohaterów, to nie podbili moich serc – bądź, co bądź nie znalazłam swojego ulubieńca, jednak i tak strasznie mi się przypodobali. Dlaczego? Ponieważ wydawali się po prostu realni… Czasowi, a nawet pokusiłabym się o stwierdzenie „dobrze dopasowani do stylu powieści”. I dotyczy to wszystkich, począwszy od głównej bohaterki, na bohaterach epizodycznych skończywszy. Nie męczyłam się słuchając, ani ich wywodów, ani w czasie wczytywania i poznawania ich charakterów. Nie nużyli mnie, A to spory plus. Dzięki temu czytało mi się chętnie, pomimo słabej fabuły.

Uważam, że powinna znaleźć się w domu każdego fanatyka gatunku – o ile nie jest zbyt wymagający. Przyznaję, że miałam chwile lepsze i gorsze z tą powieścią, ale mimo wszystko się cieszę, że wpadła w moje ręce. W dodatku patrząc na okładkę człowiek już na samą myśl robi się głodny pod każdym względem – nie polecam jednak jedzenia książki, co to, to nie! Za to można ją zgrabnie „pochłonąć” w przypadku, jeśli chodzi o samo czytanie – sądzę, że z tym nie byłoby większego problemu. Dlatego, jeśli ktoś z Was, chociaż przed chwilę się nad nią zastanawiał – to się nie bójcie, tylko chwytajcie i przekonajcie sami! Ja się przekonałam i stwierdzam, że była to ciekawa przygoda.

„Najlepszych rzeczy nie ma w karcie dań…”

Mira Rinaldi żyje szybko. Jest współwłaścicielką Grappy, nowojorskiej trattorii, ma piękne mieszkanie, maleńkie dziecko i napięty plan dnia. Wszystko zmienia się jednak pewnej nocy, kiedy Mira przyłapuje męża na zdradzie, wpada w szał i… z powodu swojej „agresji” dostaje sądowy nakaz rozpoczęcia terapii. To jednak nie wszystko —...

Mira traci niemal wszystko, męża, restauracje, musi chodzić na terapię z panowania nad gniewem. Z samodzielnego życia w Nowym Yorku wraca do rodziny do Pittsburgha.
Dobra powieść z ciekawym wątkiem kulinarnym, nie przesłodzona ckliwą bohaterką.

Mira traci niemal wszystko, męża, restauracje, musi chodzić na terapię z panowania nad gniewem. Z samodzielnego życia w Nowym Yorku wraca do rodziny do Pittsburgha.
Dobra powieść z ciekawym wątkiem kulinarnym, nie przesłodzona ckliwą bohaterką.

http://papierowyazyl.blogspot.com/2013/08/190-szczescie-na-widelcu.html

http://papierowyazyl.blogspot.com/2013/08/190-szczescie-na-widelcu.html

New York New York on mnie tu przyciągnął , takie lekkie czytadło , o życiowych problemach , pełne optymizmu .

New York New York on mnie tu przyciągnął , takie lekkie czytadło , o życiowych problemach , pełne optymizmu .