Długo zastanawiałem się co napisać o kolejnej książce Swietłany Aleksijewicz którą przeczytałem. Ale odpowiedź przyszła sama po przemyśleniach. Podczas całego czasu jaki czytałem te trochę ponad 200 stron chodziłem zdenerwowany. Rozkojarzony na otoczenie, z lekkim dołem. I chyba tak należy przedstawić ten reportaż: UWAGA, KSIĄŻKA POWODUJE DEPRESJE I ZACHWIANIA NASTROJU.

Jest czarna, jest przesiąknięta negatywnymi emocjami. Ale niestety, są to emocje prawdziwe, oddające realia drugiej wojny światowej, przedstawione już teraz przez ludzi w podeszłym wieku, lecz pamiętające wszystko jako dzieci. I chyba to w tym wszystkim jest najstraszniejsze. Dorosła osoba zupełnie inaczej zapamięta wojnę niż dziecko. Przez lata te wszystkie wydarzenia nabiorą innych kolorów i szczegółów. Sądzę że autorka zrobiła naprawdę niesamowitą robotę przeprowadzając rozmowy z osobami które pamiętają tamte wydarzenia.

Jednak dalej należy pamiętać, że jest to książka o głodzie, śmierci, brutalności która przelewa się przez każdą stronę. Szczerze? W mojej psychice osiadła bardzo głęboko. Wiem, że nie będę chciał już jej powtórzyć, bo podczas czytania czułem psychiczne zmęczenie. I nie chciałbym żeby zabrzmiało to jak krytyka, gdyż oceniam tą książkę na 8/10, jestem pełen podziwu kunsztu literackiego autorki. Aleksijewicz to dobry znak rozpoznawczy reportaży, gwarantujący książkę solidną i na bardzo, bardzo wysokim poziomie.

Długo zastanawiałem się co napisać o kolejnej książce Swietłany Aleksijewicz którą przeczytałem. Ale odpowiedź przyszła sama po przemyśleniach. Podczas całego czasu jaki czytałem te trochę ponad 200 stron chodziłem zdenerwowany. Rozkojarzony na otoczenie, z lekkim dołem. I chyba tak należy przedstawić ten reportaż: UWAGA, KSIĄŻKA POWODUJE DEPRESJE I ZACHWIANIA NASTROJU....