Gdy z dzieckiem dzieje się coś niepokojącego najgorsza jest bezradność rodziców. Niesamowite oddanie się dziecku, zabieganie o jej właściwy rozwój i szukanie pomocy w prawidłowym określeniu jednostki chorobowej jaka ją dotknęła. Lekarze bardziej próbują wpisać ją w jakąś grupę charakterystyczną dla objawów niż wyjść poza możliwy krąg. Początkowo mówi się o autyzmie, którego pole też jest dość szerokie, a każdy autystyk nosi indywidualne cechy swej choroby.
Jani jest małym geniuszem, jako nie spełnia 2letnia dziewczynka posiada umysł skłonny do myślenia abstrakcyjnego. Jest dzieckiem dość szybko nudzącym się, potrzebującym dostarczania stałych bodźców do działania. O ile ciało bywa wyczerpane, mózg nie pozwala tak szybko zasnąć.

Jak kochać dziecko, które robi nam krzywdę wyładowując swoją agresje i chce zabić bezbronne maleństwo? Jak pogodzić się z sytuacją i próbować mimo wszystko zorganizować prawdziwy dom? Myślę, że autor daje nam lekcję pokory, nam rodzicom, którzy czasem dla własnej wygody wolimy krzyknąć i załatwić sprawę odmownie z własnymi dziećmi niż poświęcić im swoją uwagę. Nie chce nam się, czasem nie ogarniamy zwykłych sytuacji, a co dopiero gdyby przyszło zderzyć się z tak ogromnym problemem, z którym nawet lekarz psychiatra nie daje sobie rady.
Rodzice Jani nie żądają łatwych odpowiedzi tylko poprawnej diagnozy, punktu wyjścia żeby móc się na czymś oprzeć i prawidłowo postępować z córką. Dla nas może być trudne czytać o tym, dla tych ludzi trudne będzie całe życie w oparciu o szczególne potrzeby córki.

Gdy z dzieckiem dzieje się coś niepokojącego najgorsza jest bezradność rodziców. Niesamowite oddanie się dziecku, zabieganie o jej właściwy rozwój i szukanie pomocy w prawidłowym określeniu jednostki chorobowej jaka ją dotknęła. Lekarze bardziej próbują wpisać ją w jakąś grupę charakterystyczną dla objawów niż wyjść poza możliwy krąg. Początkowo mówi się o autyzmie, którego...