Rozprawa dr Ewy Szczepan podejmuje niewyjaśniony dotąd należycie dylemat twórczości dramatycznej Niemcewicza, aktywnego uczestnika dwóch epok literackich: oświecenia i romantyzmu, odpowiada na pytanie, do jakiego stopnia w XIX wieku był on epigonem oświecenia, a w jakim pozostawał nadal nowatorem. W obszernych analizach autorka ukazuje interesujący proces adaptacji Niemcewicza, ukształtowanego przez oświecenie i klasycyzm, do nowych czasów, np. usiłującego odpowiadać na identyczne problemy współczesności, jak Mickiewicz w III części Dziadów, ale skrępowanego konwencjami poprzedniej epoki, w której wyrósł. Rozumie on doskonale pojawiające się prądy i kierunki, takie jak preromantyzm, osjanizm, melodramaty, usiłuje wykorzystać je i robi to z ciekawymi rezultatami, nie potrafi jednak wyjść poza system poznawczy poprzedniej epoki. Dr Ewa Szczepan przedstawia ten proces zmagania się ze starymi formami interesująco i to stanowi o istotnej wartości jej pracy.