"Mroczna toń" kończy trylogię 'Syreny'. Musze przyznać, iż nawet się cieszę, że jest to już ostatni tom. Pierwszym powodem jest fakt, iż lubię trylogię. Są fajne, bo nie za długie, ale też nie kończą się na jednej powieści. Następną przyczyną mojej radości jest to, że chciałam sobie poczytać o syrenach, poczytałam i (na razie) wystarczy. Nie mówię tego dlatego, że książki Trici Rayburn mi się nie podobają. Nie. Lubię je, ale po prostu nie wydaje mi się, aby koniecznością było tworzyć kolejne części. Obawiam się również, że pomysły na dalsze tomy mogłyby nie być już tak fajne i powieści mogłyby się stać "wymuszone".

Przed trzy czwarte powieści jest stosunkowo nudno i dopiero pod koniec zaczyna się wartka akcja. Mimo, iż treść jest dość interesująca to nie wciągnęła mnie. Jakoś tak nie umiem zatracić się w tej książce. Może jest to spowodowane językiem, który mi wydaje się nieco specyficzny (dla tej autorki). Nie jest ani wulgarny, ani nieskładny, może tylko czasem trochę nudny. Przechodząc do bohaterów, to mogą zaskoczyć, ale nie do końca im się to udaje. Vanessa czasem mnie denerwowała, ale starałam się nie zwracać na to uwagi. Simon jest z początku trochę nieprzenikniony. Nie wiedziałam czego on tak naprawdę chce. Inni, których spotykamy dopiero w tej części są nieco przewidywalni. Oprawa nie spodobała mi się za bardzo. Książka jest tak sklejona, że dość ciężko dostać się do jej środka. Papier tak na prawdę też nie zachwyca, ponieważ jest w szarym odcieniu. Okładka nie najgorsza, ale też mnie nie oczarowała.

Mimo, że "Mroczna toń" jak i cała trylogia mają swoje minusy to polecam ją. Chwilami nudna, ale potrafi też wciągnąć czytelnika w wodny wir i przez jakiś czas nie wypuszczać go z niego. Myślę, że szczególnie przypadnie ona do gustu osobą lubiącym powieści fantastyczne z lekkim dreszczykiem.

"Mroczna toń" kończy trylogię 'Syreny'. Musze przyznać, iż nawet się cieszę, że jest to już ostatni tom. Pierwszym powodem jest fakt, iż lubię trylogię. Są fajne, bo nie za długie, ale też nie kończą się na jednej powieści. Następną przyczyną mojej radości jest to, że chciałam sobie poczytać o syrenach, poczytałam i (na razie) wystarczy. Nie mówię tego dlatego, że książki...