Nareszcie!
Już od dawna zastanawiam się, co takiego jest w twórczości Vonneguta, że uznawany jest za pisarza wybitnego. Przeczytałem wiele jego książek i w większości były to kompletne bzdury. Facet wyciągał sobie spomiędzy pośladów jakieś nieziemskie, zupełnie oderwane od świata zjawisko, a potem miał radochę, że ludzkość nie umie sobie z nim poradzić.

Aż wreszcie sięgnąłem po „Śniadanie mistrzów” – właściwie tylko po to, żeby utwierdzić się w przekonaniu, że nie odbieram tej samej częstotliwości co Autor. A ten znowu zrobił mi psikusa. Bo okazało się, że akurat ta powieść jest świetna. Czyżby dlatego, że pisana jest tak, jakby pisarz zwracał się do idioty? Tego mi było trzeba, żeby książka mi się spodobała? No, dzięki, panie Autorze! Samoocena spadła mi tak, że już nawet karaluchom ustępuję z drogi...

A napisana jest z czarnym humorem, który tym razem dostrzegłem i ja. Trudno go nie dostrzec, skoro co kilka akapitów widnieje rysunek, pokazujący, o czym opowiada treść.
Po raz kolejny spotykamy Kilgore’a Trouta, niedocenionego autora powieści SF. On to, a właściwie jego utwór stanie się w pewnym momencie iskrą, która podpali beczkę prochu. Na razie otrzymał on list od innego bohatera powieści Vonneguta – pana Rosewatera, chyba jedynego doceniającego go czytelnika. A niedługo potem zaproszenie na festiwal sztuki, na którym ma wystąpić, jako wybitny literat. Cóż więc ma robić? Wyrusza w drogę…

A w tym samym czasie pewien bogaty przedsiębiorca Dwayne Hoover…

Chciałoby się opowiedzieć całość, ale nie wolno. Chciałoby się nadmienić o wzruszającym zakończeniu – ale to byłby spojler. Więc nie powiem więcej nic. Nadmienię jeszcze tylko, że to nie współczesne czasopisma wpadły na to, aby przy każdym nazwisku pisać w nawiasie wiek jego właściciela. Kurt Vonnegut zrobił to pierwszy, tylko załączoną informacją nie był wiek, a coś o wiele bardziej istotnego. Co? Sprawdźcie!

Nareszcie!
Już od dawna zastanawiam się, co takiego jest w twórczości Vonneguta, że uznawany jest za pisarza wybitnego. Przeczytałem wiele jego książek i w większości były to kompletne bzdury. Facet wyciągał sobie spomiędzy pośladów jakieś nieziemskie, zupełnie oderwane od świata zjawisko, a potem miał radochę, że ludzkość nie umie sobie z nim poradzić.

Aż wreszcie...