Warto czytać książki GórFanka w kolejności, przeczytałam tą jako pierwszą parę lat temu i nie podobała mi się, teraz przeczytałam po lekturze poprzednich i zrobiła na mnie odmienne wrażenie. Pani Ania byłą wybitną Himalaistką i jej opowieści z wypraw są świetne.

Warto czytać książki GórFanka w kolejności, przeczytałam tą jako pierwszą parę lat temu i nie podobała mi się, teraz przeczytałam po lekturze poprzednich i zrobiła na mnie odmienne wrażenie. Pani Ania byłą wybitną Himalaistką i jej opowieści z wypraw są świetne.

Super napisana książka!

Super napisana książka!

Cóż, nie będę ukrywać, że nie sięgnęłam po tę książkę pod wpływem wydarzeń na Nanga Parbat, bo byłaby to bzdura. Jestem takim dziwnym typem, że gdy dzieje się coś złego, to chciałabym w tym uczestniczyć (dla przykładu: po "Pamiętniku narkomanki" chciałam zacząć ćpać). Tera było podobnie. Gdy Tomasz Mackiewicz został na Nanga Parbat, zapragnęłam się tak powspinać. Na szczęście cechuje mnie też słomiany zapał, więc skończyło się jedynie na wypożyczeniu książki o górach (jedynej, jaka pozostała w bibliotece – chyba wszyscy czytelniczy wpadli na ten modny pomysł).

A więc, do rzeczy. Szkoda, że w bibliotece nie pozostała dla mnie inna książka Anny Czerwińskiej. Bo ta wydaje się być zlepkiem wszystkich pozostałych. Nie jest fajnie czytać książki, w której co i rusz w przypisach jest napisane "Więcej o tym (i o tamtym) w książce takiej i takiej". No tak się nie robi... Absolutnie nie ujmuję ani nie umniejszam zasług i osiągnięć pani Anny Czerwińskiej, ale książka mnie rozczarowała.

Cóż, nie będę ukrywać, że nie sięgnęłam po tę książkę pod wpływem wydarzeń na Nanga Parbat, bo byłaby to bzdura. Jestem takim dziwnym typem, że gdy dzieje się coś złego, to chciałabym w tym uczestniczyć (dla przykładu: po "Pamiętniku narkomanki" chciałam zacząć ćpać). Tera było podobnie. Gdy Tomasz Mackiewicz został na Nanga Parbat, zapragnęłam się tak powspinać. Na...

Jak zwykle szczera do bólu i mająca dystans do siebie. Taka jest właśnie Pani Ania.
Humor trzymał się do samego końca, a zdjęcia cieszyły oko. Szkoda tylko, że to już ostatnia część. Chociaż ja mam jeszcze dwie zaległe, więc biorę się do roboty! ;)

Jak zwykle szczera do bólu i mająca dystans do siebie. Taka jest właśnie Pani Ania.
Humor trzymał się do samego końca, a zdjęcia cieszyły oko. Szkoda tylko, że to już ostatnia część. Chociaż ja mam jeszcze dwie zaległe, więc biorę się do roboty! ;)

Moja pierwsza przygoda z panią Czerwińską i zapewne nie ostatnia!
pani Ania piszę kapitalnie, pokazuje Himalaizm w bardzo prosty i przstępny sposób nawet jeśli pisze o tym co dzieje się "za kulisami"
Zaimponowała mi podejściem do swoich porażek.
Wspaniała babka, i świetna książka!

Moja pierwsza przygoda z panią Czerwińską i zapewne nie ostatnia!
pani Ania piszę kapitalnie, pokazuje Himalaizm w bardzo prosty i przstępny sposób nawet jeśli pisze o tym co dzieje się "za kulisami"
Zaimponowała mi podejściem do swoich porażek.
Wspaniała babka, i świetna książka!

Jestem wielkim fanem polskiego himalaizmu, góry to duża część mojego zycia. Pochłonąłem praktycznie większość książek o górach wysokich jakie ukazały się w Polsce w ostatnich 30 latach. Poprzednie książki pani Ani z serii GórFanka były naprawdę dobre, ta to jednak w moim odczuciu odcinanie kuponów i próba wyciśnięcia z serii jeszcze kilku złotówek. Nie warto, by nie psuć dobrego wrażenia po poprzednich częściach.

Jestem wielkim fanem polskiego himalaizmu, góry to duża część mojego zycia. Pochłonąłem praktycznie większość książek o górach wysokich jakie ukazały się w Polsce w ostatnich 30 latach. Poprzednie książki pani Ani z serii GórFanka były naprawdę dobre, ta to jednak w moim odczuciu odcinanie kuponów i próba wyciśnięcia z serii jeszcze kilku złotówek. Nie warto, by nie psuć...

Nieco słabsza niż ABC w skale i lodzie, ale połknęłam ją jednym tchem. "Panią Anię" miło się czyta. Może dlatego, że przebija z jej książek szczerość. Czerwińska nie upiększa swoich zmagań z górami, nie kreuje siebie na bohaterkę. Pisze prosto, z humorem i pewnym dystansem. Potrafi wprowadzić laika takiego jak ja w świat himalaizmu i wzbudzić w nim tęsknotę za wysokimi górami.

Nieco słabsza niż ABC w skale i lodzie, ale połknęłam ją jednym tchem. "Panią Anię" miło się czyta. Może dlatego, że przebija z jej książek szczerość. Czerwińska nie upiększa swoich zmagań z górami, nie kreuje siebie na bohaterkę. Pisze prosto, z humorem i pewnym dystansem. Potrafi wprowadzić laika takiego jak ja w świat himalaizmu i wzbudzić w nim tęsknotę za wysokimi górami.

Posłuchajcie bajki o Pani Ani. Pewnego dnia Pani Ania wybrała się w wysokie góry i zakochała się. Zdobyła Koronę Ziemi - najwyższe szczyty wszystkich kontynentów, będąc drugą osobą z Polski która tego dokonała. Wspinała się m.in. z Wandą Rutkiewicz i Krystyną Palmowską, z którymi zdobyła Nanga Parbat i Matterhorn. Jako pierwsza Polka weszła na Lhotse i Makalu. Wracała w Himalaje wielokrotnie i nawet wieloletnie rozstanie nie osłabiło uczuć do tych gór. Posłuchajcie bajki o Annie Czerwińskiej.

Jak głosi opis na okładce, "GórFanka na himalajskiej ścieżce" to piąta i zarazem ostatnia część cyklu "GórFanka". Nie miałam do tej pory styczności z książkami Anny Czerwińskiej, więc swoją przygodę z tą serią zaczynam od samego końca. Tak na przekór! Ale tak naprawdę nie ma to większego znaczenia, bo przecież każdy tytuł cyklu jest odrębnym bytem. Co więcej - po lekturze stwierdzam, że tak jest nawet lepiej!

"GórFanka na himalajskiej ścieżce" to zbiór opowieści Pani Anny o jej wyprawach na 6 himalajskich szczytów. Wypraw było znacznie więcej niż 6 i w dużej mierze nie były one zakończone sukcesem (przez sukces rozumiem tu zdobycie szczytu przez autorkę). I właśnie dlatego uważam, że to dobra książka na początek przygody z Anną Czerwińską. Narracji nie przyćmiewa blask zdobytych wierzchołków i radość z sukcesów. Dzięki temu można "podziwiać" góry takimi jakie są zazwyczaj. Bo przecież na jedną udaną wyprawę w himalaje przypada ileś zakończonych poniżej szczytu - ze względu na złą pogodę, problemy ze zdrowiem czy sprzętem, albo na skutek tragicznego wypadku. W karierze Anny Czerwińskiej, tak jak w karierze każdego innego himalaisty, takich wypraw było wiele. A jednak wciąż wracała, choć czasem dopiero po latach, ciągle coś ją pchało wyżej i wyżej. "GórFanka..." to przede wszystkim barwne i obrazowe opowieści o życiu w obozach, o tym jak ważna jest współpraca z innymi ludźmi znajdującymi się w bazie, o uczuciach, które im towarzyszą. Autorka opisuje trudności, z którymi musiała się zmierzać, od złośliwej pogody i problemów zdrowotnych, przez lęk o zaginionych kolegów, aż po śmierć uczestników wypraw. Chwilami do opowieści wtrąca się wydawca, zadając dodatkowe pytania i prowokując autorkę do uściślenia i rozwinięcia pewnych myśli. Poza tym książkę rozpoczyna i kończy opis Nepalu dawniej i dziś, przez co poznajemy nie tylko świat obozów w wysokich górach, ale też życie toczące się u ich podnóży. Opowieści pełne są respektu i szacunku do gór. Z jednej strony ośnieżone szczyty traktowane są przez autorkę jako przeciwnicy, z którymi trzeba się zmierzyć, a z drugiej wynoszone są na piedestał - niczym groźne bóstwa, które trzymają w rękach los wspinających się na nie ludzi. Mogą ich oszczędzić, ukarać za zbytnią brawurę lub zabrać na zawsze. Wszystko okraszone jest fantastycznymi zdjęciami, które jeszcze bardziej przybliżają nas do tego świata. Poznajemy prawdziwe góry, góry Anny Czerwińskiej, bo przecież one dla każdego są inne. Ta książka to też swego rodzaju spowiedź, bardzo szczere wyjaśnienie DLACZEGO. Dlaczego pchała się 8 tysięcy ponad poziom morza i dlaczego ciągle ją tam ciągnie, co jest dla niej ważne w himalaizmie. Bardzo spodobał mi się sposób, w jaki Anna Czerwińska opowiada o swojej drodze przez Himalaje. Jej spojrzenie na góry, które jest moim zdaniem bardzo trzeźwe, choć sama przyznaje, że gna ją potrzeba adrenaliny. Podoba mi się obraz Pani Anny, który wyłania się z tej książki - osoby zdeterminowanej, upartej i zdecydowanej, idącej przed siebie aby realizować swoje pasje, ale jednocześnie znającej granice.

Polecam nie tylko tym, których pasjonuje himalaizm, bo ich prawdopodobnie nie trzeba zachęcać (w końcu Anna Czerwińska jest swego rodzaju legendą). Polecam osobom, które się na tym nie znają, bo można poznać "działanie" wypraw himalaistycznych. Barwne zdjęcia i ciekawe opisy sprawiają, że książka nie jest trudna w odbiorze. To chyba naprawdę sztuka napisać lekką książkę, jeśli pisze się o zmaganiach z tak groźnym żywiołem jakim są góry.

Ja z całą pewnością sięgnę po pozostałe części "GórFanki".

---
[tekst opublikowałam wcześniej na blogu: http://domizzz.blogspot.com]

Posłuchajcie bajki o Pani Ani. Pewnego dnia Pani Ania wybrała się w wysokie góry i zakochała się. Zdobyła Koronę Ziemi - najwyższe szczyty wszystkich kontynentów, będąc drugą osobą z Polski która tego dokonała. Wspinała się m.in. z Wandą Rutkiewicz i Krystyną Palmowską, z którymi zdobyła Nanga Parbat i Matterhorn. Jako pierwsza Polka weszła na Lhotse i Makalu. Wracała w...

Ostatnią część "GórFanki" przeczytałam dosłownie w dwa wieczory. Jak zwykle barwne opowieści z wysokich gór autorka przeplata odpowiednią dawką humoru i własnych przemyśleń. Najbardziej mnie chyba urzekła historia opowiadająca o zdobyciu Ama Dablam - góra choć nie najwyższa to może jednak zaskoczyć. Aż żal, że już więcej "GórFanki" nie będzie. Ocena wysoka, jak zwykle ;)

Ostatnią część "GórFanki" przeczytałam dosłownie w dwa wieczory. Jak zwykle barwne opowieści z wysokich gór autorka przeplata odpowiednią dawką humoru i własnych przemyśleń. Najbardziej mnie chyba urzekła historia opowiadająca o zdobyciu Ama Dablam - góra choć nie najwyższa to może jednak zaskoczyć. Aż żal, że już więcej "GórFanki" nie będzie. Ocena wysoka, jak zwykle ;)