Jestem świeżo po przeczytaniu trzeciego tomu wspaniałej serii kryminalnej Camilli Lackberg. Wczoraj wieczorem skończyłam czytać ale do dziś nie potrafię się otrząsnąć z tej książki. I chyba dopadł mnie tzw. kac książkowy, jak się chyba to określa. Czyli niemożność rozpoczęcia kolejnej książki bo nie opuściło się jeszcze w głowie świata poprzedniej książki. I chyba tak mam. Rano dziś zaczęłam czytać wymarzone i długo wyczekiwane Igrzyska Śmierci ale nie potrafię przestać myśleć o "Kamieniarzu".

"Kamieniarz" to już, jak wspomniałam, 3 tom sagi kryminalnej pani Lackberg. Zatęskniłam za moją ulubioną bohaterką Eriką i Patrikiem. Muszę przyznać, że Erika trochę przypomina mnie pod wieloma cechami. W tym tomie poznajemy również malutką córeczkę Eriki i Patrika - Maję. Erika nie jest w stanie poradzić sobie sama z opieką nad córkeczką, jej Patrik ma taką prace, że nie może długo być w domu. A ma co robić. W ich miasteczku - Fijalbace - doszło do kolejnego morderstwa. Tym razem jest jeszcze okrutniejsze, bo dotyczy dziecka - Sary. W dodatku Sara była córką przyjaciółki Eriki, która często przychodziła do domu.
Nie chcę zdradzać dalszych szczegółów dla tych, którzy nie przeczytali, ale muszę przyznać, że bardzo dawno żadna książka nie wywarła na mnie takiego wrażenia. Ostatni raz chyba była to "Kronika Ptaka Nakręcacza" Murakamiego. Nadal nie mogę się otrząsnąć. Ile okrucieństwa wobec dzieci jest opisanego w tej powieści, nie rozumiem jak można mieć tyle w sobie nienawiści, żeby tak zabijać z zimną krwią bezbronne dzieci i dokonywać gwałtów i innych zbrodni :( Czytając tą książkę ani na chwilę nie ma spokoju...nawet na końcu zdarzy się coś co mną wstrząsneło. Dosłownie każda strona wywoływała u mnie ciarki, zimno i niezrozumienie dla takich czynów.
Poprzednie tomy - "Kaznodzieja" i "Księżniczka z Lodu" też miały dużo okrutnych scen i opisów ale były jakoś bardziej "znośne" dla mojego serca. Nie mniej jednak polecam książki tej autorki, u niej w powieściach każda postać jest ważna i ma znaczenie,nawet dalszoplanowe są ważnym ogniwem w śledztwie. Nie mniej jednak, mimo wszystko książka jest napisana fajnym językiem, z lekką dawką humoru, szczególnie śmiać mi sie chciało z tego policjanta Ernsta. Chociaż nie w każdym momencie. :) Dobrze, że jednak został wylany z pracy :D
I na koniec mam jeszcze taką refleksję. Ta książka mogłaby posłużyć jako terapia dla ludzi, którzy siedzą w więzieniach za zabójstwo lub gwałt. Może to, co jest tam napisane, poruszy ludzkie sumienia, bo moje już poruszyła i myślę, że każdego poruszy.

Jestem świeżo po przeczytaniu trzeciego tomu wspaniałej serii kryminalnej Camilli Lackberg. Wczoraj wieczorem skończyłam czytać ale do dziś nie potrafię się otrząsnąć z tej książki. I chyba dopadł mnie tzw. kac książkowy, jak się chyba to określa. Czyli niemożność rozpoczęcia kolejnej książki bo nie opuściło się jeszcze w głowie świata poprzedniej książki. I chyba tak mam....