Reymont jakiego nie znacie. Co nie znaczy, że dobry...
O ile atmosfera Londynu, niektóre dialogi (tu punkt dla interakcji ciotek z ojcem narzeczonej głównego bohatera) i niektóre opisy, choć bardzo pensjonarskie i wydumane, mogą się spodobać, o tyle sama fabuła jest na tyle bezbarwna i nieciekawa, postaci tak płaskie i wycięte z kartonu (nawet tytułowy Wampir), ich motywy i rozterki (zwłaszcza rodzinne, które przypominały mi opery mydlane) na tyle nieinteresujące, klimat grozy tak nieudolnie budowany, a wymyślane przez autora "kulty pradawnego zła" tak eklektyczne i naiwne w konstrukcji (starczy wspomnieć, że jeden z bohaterów, Hindus, nazywa się... "Mahatma Guru"!), że mogą tylko skłaniać do śmiechu czytelnika odrobinę obeznanego w mitologiach czy nawet Lovecrafcie, który budził przecież jak nikt inny paniczny lęk odbiorcy za pomocą niecodziennych przedmiotów i osobliwych lokacji. A przecież Reymont żył i tworzył niemalże w tej samej, tak cudownej epoce! Co tu można było zepsuć?
Ocena mogłaby być wyższa, jako że natykałam się już na dużo gorsze książki, ale ponieważ ta jest niewypałem z pięknego fajerwerka, którego się spodziewałam, a jej potencjału nie wykorzystano ni w ząb, to moja opinia o niej nie może być inna.

Reymont jakiego nie znacie. Co nie znaczy, że dobry...
O ile atmosfera Londynu, niektóre dialogi (tu punkt dla interakcji ciotek z ojcem narzeczonej głównego bohatera) i niektóre opisy, choć bardzo pensjonarskie i wydumane, mogą się spodobać, o tyle sama fabuła jest na tyle bezbarwna i nieciekawa, postaci tak płaskie i wycięte z kartonu (nawet tytułowy Wampir), ich motywy i...