Duże rozczarowanie. Praca jest jedną z ważniejszych pozycji polskiego konserwatyzmu. Tak naprawdę jednak, nie za bardzo wiadomo, co tu jest nowego lub co by nie zostało powiedziane gdzie indziej w lepszy, bardziej pogłębiony sposób.

Ocena wynika z istotnych błędów, stronniczości dużej powierzchowności rozważań oraz braku istotnej nowości w tym co pisze autor. Legutko jest z pewnością kompetentny w historii myśli politycznej, więc robienie sobie chochoła z przeciwnika trzeba potraktować jako świadomy zabieg (teoria krytyczna ma na celu rewolucję, feminizm jest jednolitą quasi-partią).

Na błędzie opiera się podstawowa teza o istotnych podobieństwach między liberalną demokracją i komunizmem, które objawiają się m.in. stosunkiem do nowoczesności, ale też szeregiem innych cech. Autor z pewnością jednak zdaje sobie sprawę, że to nie liberalna demokracja jest obarczana odpowiedzialnością za wiele krytykowanych przez niego zjawisk, ale własnie nowoczesność. Liberalizm, lewica i także konserwatyzm są owocami nowoczesności, różnymi sposobami reakcji na nią. Z tego wynikają ich podobieństwa i nietrudno byłoby wskazać podobieństwa między konserwatyzmem a komunizmem. Pod względem krytyki, argumenty autora są znane od dekad. Spłycanie sfery duchowej, postępujący konsumpcjonizm, wywyższenie przeciętności i równanie standardów w dół, relatywizm moralny. Książka to właściwie uwspółcześniona wersja argumentów Webera, Daniela Bella i Ortegi y Gasseta. Trudno znaleźć tu ślady nowszych autorów czy nowatorskich argumentów. Jako krytyka nowoczesności jest to więc praca wtórna.

Sam konserwatyzm jest mocno idealizowany (ew. krytykowany za liberalizację). Tymczasem część krytyk liberalnej demokracji wprost może zostać odniesiona do nurtu konserwatywnego. Przeciwstawianie ujednolicającej liberalnej demokracji konserwatyzmowi, promującemu różnorodność jest mocno dyskusyjne i właściwie gołosłowne. Rzeczywiście, pewne polityki liberalne mogą tak działać, tak samo jest jednak z politykami konserwatywnymi.
Podobnie jest z krytykowaniem zjawiska wulgaryzacji sfery publicznej. Znów odpowiedzialna jest liberalna demokracja. Tymczasem cały internet pełen jest zwolenników konserwatyzmu rzucających obelgi pod płaszczykiem szczerości czy świadczenia prawdy. Sam autor został sądownie skazany za lżenie licealistów.

Najlepsze fragmenty dotyczą konserwatywnej krytyki Unii Europejskiej i współczesnego Kościoła katolickiego. Także tutaj jednak autor nie wychodzi poza dłuższą (ale nie głębszą) publicystykę.

Duże rozczarowanie. Praca jest jedną z ważniejszych pozycji polskiego konserwatyzmu. Tak naprawdę jednak, nie za bardzo wiadomo, co tu jest nowego lub co by nie zostało powiedziane gdzie indziej w lepszy, bardziej pogłębiony sposób.

Ocena wynika z istotnych błędów, stronniczości dużej powierzchowności rozważań oraz braku istotnej nowości w tym co pisze autor. Legutko jest...