Trafiłem na nią przy okazji podglądania stron autorskich. Witryna zrobiła na mnie dobre wrażenie, wyczytałem, że autor „rewelacyjnej książki” jest zwycięzcą konkursu HORYZONTY WYOBRAŹNI. Jako, że Qfant i konkurs mają w Polsce renomę uznałem, że warto spróbować.

Lekturę zacząłem od niesmaku w pierwszym zdaniu. Szablon językowy na starcie – góry „majaczą na horyzoncie”. Dalej ktoś z łóżka wyskakuje „momentalnie” (nie wiedziałem, że można wyskoczyć z łóżka ze zwłoką) a ktoś zwala się „niczym kłoda” do łóżka. Zieleń jest rzecz jasna „bujna”, mewy odlatują „w popłochu” a matkę coś „ścisnęło w gardle”. I tak dalej.

Rozumiem, że czasem trudno uniknąć banałów ale tutaj nagromadzenie frazesów woła o pomstę do nieba. Brwi mi się uniosły również na niektóre porównania. Na przykład, ktoś tam ma tęczówki „jasne jak lód” (?). Sądziłem, że jak już banały, to tęczówki powinny być jasne jak śnieg, czy światło? Lód przeważnie bywa zimny, co zresztą nieco później autor sam przytomnie przyznaje pisząc „Znów poczuł lodowate zimno.”

Zdziwienie wzbudza też osobliwa narracja. Otóż myśli bohaterów autor zamyka w cudzysłów: [„Chyba znowu schudła” – pomyślał.] albo [„Jest szansa” – pomyślał zaszokowany. Notabene czasownik „pomyślał” pojawia się przynajmniej raz na stronę. Na początku uznałem, że taka narracja jest jednym z dziwactw wynikających z gatunku: pełno przecież tutaj e-okularów, gejsz będących mężczyznami, paneli sterujących, niecierpliwie mrugających światełek, wybory w komputerze zatwierdza się odciskiem palca a po ulicach jeżdżą elektryczne samochody. Zwykły kuzyn jest „kuzyńcem” a kuzynka „kuzynicą”. Rodzimy Śląsk to górnolotna „Silesia”, czyli „Śląski Okręg Autonomiczny.” Jeden z bohaterów ma dwie matki, co ciekawe o zupełnie pospolitych imionach ale mamy także chciałoby się rzec, że biblijnego Jonasza. A skoro już o imionach: mamy „taikomochil”. Tak – imię z małej litery, zresztą nie raz! Natomiast czyśćcec u Przewoźnika pisze się, nie wiedzieć dlaczego z wielkiej litery. Podsumowując, im dalej w lekturę tym cudzysłów częstszy i bzdur co niemiara. Wytrzymałem jedną czwartą książki. Przyznaję – nie lubię tego gatunku prozy, ale nie zwykłem też marnować czasu na miernotę.

Generalnie mdłe to wszystko i słabe. Zastanawiające, bo przecież strona redakcyjna informuje jakoby przy jej wydaniu brało udział aż pięcioro ludzi. Tomasz Przewoźnik napisał, dwóch ludzi zajęło się poprawianiem a kolejne para wykonała okładkę. Wyszła książka mdła i beznadziejna a okładka brzydka, wyglądająca jak zrobiona w ciągu minuty w paint’cie. Całość: jakby pies zjadł to by się wściekł. Styl jest wyjątkowo słaby, fabuła dychawiczna, powieść niespójna i zakrawającą o tanią propagandę filozofii wschodu. Przewoźnik wyruszył na poszukiwanie siebie jako autora powieści, ale pogubił się po drodze, bo ta forma go przerosła. I to dziwi, bo Przewoźnik nie jest płodnym autorem, ledwie trochę opowiadań oraz jedna, bardzo słaba powieść. Miał czas by dopracować swoje dzieło oraz kilku ludzi do pomocy, a to duży komfort. Chciałbym mieć taki.

Tyle, że w tym wypadku chyba mamy do czynienia z przerostem formy nad treścią. Na stronie internetowej autora widać kreację na profesjonalistę. Niestety poziom jego prozy już niewiele rożni się od grafomani. Jeszcze raz się okazuje, że autor powinien przede wszystkim pisać, a nie zajmować się blogami, recenzjami czy sesjami zdjęciowymi na www promujące bardziej siebie, niż to, co stworzył. Nie czytałem opowiadań tego autora. Porównać nie mogę. Możliwe, że w krótszych formach jest lepszy. Ale powieści według mnie nie sprostał. Nie polecam. 2/10

Trafiłem na nią przy okazji podglądania stron autorskich. Witryna zrobiła na mnie dobre wrażenie, wyczytałem, że autor „rewelacyjnej książki” jest zwycięzcą konkursu HORYZONTY WYOBRAŹNI. Jako, że Qfant i konkurs mają w Polsce renomę uznałem, że warto spróbować.

Lekturę zacząłem od niesmaku w pierwszym zdaniu. Szablon językowy na starcie – góry „majaczą na horyzoncie”....