Ciekawa mieszanka postapokalipsy z hmm horrorem gotyckim w realiach słowiańskich? Taki dziwny, ale strawny, nawet bardzo strawny potworek, którego czyta się znakomicie nawet jeśli pojawiają się drobne niedoróbki

Ciekawa mieszanka postapokalipsy z hmm horrorem gotyckim w realiach słowiańskich? Taki dziwny, ale strawny, nawet bardzo strawny potworek, którego czyta się znakomicie nawet jeśli pojawiają się drobne niedoróbki

Zupełnie zaskakująca pozycja, bardzo udany „rustykalny” horror z satanicznym twistem, utrzymany w konwencji postapo. Aż zdziwienie ogarnia, że po tak dobrym starcie autorka popadła (przynajmniej w dziedzinie grozy) w twórcze milczenie.

Ziemia po Katastrofie. Ludzie żyjąc w oderwanych skupiskach usiłują budować od nowa więzi społeczne. Pewną małą wsią wstrząsa seria niewyjaśnionych śmierci. W polu odnalezione zostaje zmiażdżone ciało rolnika, w rzeczce topi się myśliwy, a w otaczającym wieś lesie grasuje wilkołak. Wszystkie wydarzenia w niewytłumaczony sposób wiążą się z osobą samotnie żyjącej młodej dziewczyny – Doroty, śmierć wybiera osoby jej nieprzychylne. Dorota w stojącym na uboczu wsi, pozornie opuszczonym domu napotyka dziwną postać, przystojnego, tajemniczego mężczyznę.

Gdy pewnego dnia w otaczającym wieś lesie znika córka byłej przyjaciółki Doroty, ta, oskarża dziewczynę o spowodowanie tragedii. Dziewczyna wyrusza na poszukiwanie małej. W lesie znajduje dom czarownicy – dziecko mieszka tam, całe i zdrowe, nie zamierza jednak wracać do swych rodziców.
+

Jak zaznaczyłem na początku, „Śmierciowisko” przebrane jest w kostium postapo. Tak naprawdę jednak jest to baśniowy horror okultystyczny, z Szatanem i czarownicami w rolach głównych. W rezultacie powieści bliżej do filmu „VVitch” niż do opowieści o zniszczonym postapokaliptycznym świecie.

” Śmierciowisko” to powieść bardzo udana, ze świetnym pomysłem głównym, dobrze skonstruowaną, efektownie straszącą, wciągającą akcją i z niebanalnie skrojoną bohaterką. Dorota jest absolutnie niejednoznaczną postacią. Małomówna, trochę na uboczu wiejskiej społeczności, od początku nieco przypomina archetyp czarownicy. Intrygujące są jej zachowania i wybory moralne, zaciekawia historia i przyczyny obecnego zachowania (bardzo zgrabnie wprowadzony wątek lesbijski).

Warsztatowo jest poprawnie, choć momentami widać jeszcze surowość stylu i drobne niedoróbki techniczne. Pozostają one jednak zupełnie bez wpływu na wysoką końcową ocenę. Mocne 7/10

Zupełnie zaskakująca pozycja, bardzo udany „rustykalny” horror z satanicznym twistem, utrzymany w konwencji postapo. Aż zdziwienie ogarnia, że po tak dobrym starcie autorka popadła (przynajmniej w dziedzinie grozy) w twórcze milczenie.

Ziemia po Katastrofie. Ludzie żyjąc w oderwanych skupiskach usiłują budować od nowa więzi społeczne. Pewną małą wsią wstrząsa seria...

Właśnie przeczytałam zaskakująco piękną opowieść. Opowieść pełną mistyki i odwiecznych symboli. Opowieść, niejako postapokaliptyczną, w której racjonalne jeszcze pokolenie, musi się zmierzyć z rzeczywistością znaną wyłącznie z legend, o ile w ogóle.
Starosłowiańskie siły wzrastają w lesie budzącym grozę, zaczynają pukać do drzwi i okien i wcale nie są nastawione przyjaźnie. Bo ludzie jak to ludzie: niczego się nie nauczyli; niby coś przeżyli, ale nie wyciągnęli wniosków. Gdy zagrożenie ustaje, próbują żyć, tak jak żyli: kochać jak dawniej i ranić jak dawniej, a więc.. niechaj będzie tak jak dawniej...
Byłam zaskoczona całą historią. Początkowo bez przekonania, a później z coraz większym zainteresowaniem, dałam się poprowadzić przez ten świat, aż do samego końca, który urzekł mnie najbardziej.

Chciałabym jeszcze coś dodać odnośnie dość niskiej oceny tej książki na portalu. System taniego marketingu j dystrybucji książek, uwzględniający recenzje blogerów doprowadza do sytuacji, w której książki są oceniane przez ludzi, którzy normalnie nigdy by po tę powieść nie sięgnęli, bo np. nie lubią tematyki fantasy, a już fantasy słowiańskie nie przemawia do nich zupełnie. Tymczasem jednak otrzymują od wydawnictw do zrecenzowania książki z bardzo różnorodnych dziedzin i zgodnie z umową, podejmują się oceniania tematyki, której zupełnie nie czują. To prowadzi do sytuacji, w której co druga recenzja skupia się na tym, że ta powieść to debiut, choć tak naprawdę dla potencjalnych czytelników ważniejsza byłaby informacja, że ta recenzja to debiut w danej tematyce, a autor recenzji tej tematyki zwyczajnie nie rozumie.

Właśnie przeczytałam zaskakująco piękną opowieść. Opowieść pełną mistyki i odwiecznych symboli. Opowieść, niejako postapokaliptyczną, w której racjonalne jeszcze pokolenie, musi się zmierzyć z rzeczywistością znaną wyłącznie z legend, o ile w ogóle.
Starosłowiańskie siły wzrastają w lesie budzącym grozę, zaczynają pukać do drzwi i okien i wcale nie są nastawione...

Bardzo dobre i klimatyczne baśniowe post apo. Troszkę gadaninki jest, ale znośnej. Niezłe zakończenie:)

Bardzo dobre i klimatyczne baśniowe post apo. Troszkę gadaninki jest, ale znośnej. Niezłe zakończenie:)

Nie planowałem czytać tej książki. Natrafiłem na nią przypadkiem w Empiku w Poznaniu w czasie powrotu z Amsterdamu a w drodze na Ostróda Reggae Festival. Zanim przystąpiłem do lektury, upłynęło trochę czasu. Tytuł czekał w kolejce, najpierw musiałem skończyć wcześniejszą lekturę, potem musiał przeczekać czas, jaki potrzebowałem, aby przystąpić do jego lektury (zawsze do lektury nowej książki przystępuję z namaszczeniem),ale kiedy zacząłem czytać, lektura trwała dość krótko: cztery dni – szybko jak na moje tempo czytania. Można więc powiedzieć, że nie czytałem dla przyjemności, lecz na skutek metodycznego „zaliczania”, czytania, wchłaniania tytułów według kolejności ich zakupu. Przy takiej ilości książek do przeczytania, jakie stoją na półkach licznych – jeszcze - księgarń opracowałem swój system czytania, by nie zwariować, mając świadomość, że i tak wszystkiego nie przeczytam.


W miarę czytania świat przedstawiony przez Annę Głomb w jej opowieści coraz bardziej mnie wciągał. Nie tylko sama intryga była wciągająca, nie tylko losy głównej bohaterki były zajmujące, nie tylko postaci były porywające (dosłownie),lecz przede wszystkim stworzony za pomocą słowa świat. W czasie lektury książka Anny Głomb jawiła mi się jako hołd dla słowa, słowa, które tworzy świat opowieści. Opowieści natomiast wyłaniały się z tego świata niczym realne, odrębne byty istniejące dzięki ludzkim emocjom – kreowane głównie przez strach i bojaźń. Autorka stworzyła taki świat: postaci realne, rzeczywiste wchodzące w relacje z bytami pochodzącymi ze świata ich lęków, które ożywiają te same opowieści w różnych wersjach. Świat postaci rzeczywistych i postaci zrodzonych z opowieści istniejących w zbiorowej świadomości (Baba Jaga o kilku imionach, Człowiek ze Skraju lasu jako ta sama postać występująca w różnych opowieściach różnych ludów mówiących o tym samym) jest światem tożsamym, tworzy świat przedstawiony powieści, jest światem spójnym, to znaczy postrzegane zjawiska nie mają rozróżnienia na rzeczywiste, realne, prawdziwe i na zmyślone, wyobrażone – one jawią się bohaterom na tej samej płaszczyźnie, w tym samym wymiarze. Łączą świat rzeczywisty, świat zmysłów z jego cieniem, z nie-światem, który nie jest materialny.

Słowo jako nośnik łączący oba światy, słowo jako spoiwo, które jest zarazem tworzywem, które zostaje ożywione swoim własnym tchnieniem, swoją własną istotą, tym, że jest i porwane przez ludzką myśl kreuje nowy świat, w tym przypadku świat śmierciowiska, który łączy się ze światem, jaki znamy, za pomocą znaków, odwołań, odniesień (The Doors, Kurtz, język rosyjski, Faust i inne). Dowód, sygnał, znak, że w naszym świecie mogą istnieć światy równoległe, autonomiczne wykreowane przez słowo.

Nie planowałem czytać tej książki. Natrafiłem na nią przypadkiem w Empiku w Poznaniu w czasie powrotu z Amsterdamu a w drodze na Ostróda Reggae Festival. Zanim przystąpiłem do lektury, upłynęło trochę czasu. Tytuł czekał w kolejce, najpierw musiałem skończyć wcześniejszą lekturę, potem musiał przeczekać czas, jaki potrzebowałem, aby przystąpić do jego lektury (zawsze do...

Ach! Ach! Ach! Czyż to nie brzmi ekscytująco?! Pradawna puszcza, serce pradawnej puszczy, mroczna, gęsta, stara puszcza... Nigdy nie byłam w puszczy- ani pradawnej, ani w żadnej:). Ale ciary mam na samą myśl o tej powieściowej puszczy i tego, co w niej siedzi. MAGIA, CZAR, TAJEMNICZE DZIEDZICTWO. Skryte w wilgotnej, zimnej, żywej i oddychającej otchłani niezmierzonego lasu. Pełznie po lepkiej od rosy, przepojonej intrygującą mieszanką zapachów runa i pleśni, ściółce. Chce dotrzeć tam, gdzie wszystko ma swoje źródło, chce poznać wszystkie sekrety i... chce przejąć władzę nad wszystkim.

Kolejny wspaniały, prozatorski debiut! Serce rośnie na myśl, o tym, że po świecie chodzą ludzie obdarzeni taką wyobraźnią! Przepyszna uczta dla amatorów dzieł z pogranicza gatunków. Bo nie będzie to zwykła postapokaliptyczna historia, ale zgrabnie skrojony mix kryminału, grozy i fantastyki. A wszystko zapośredniczone w ludowym dziedzictwie. Fenomenalnie!

Jest to ten rodzaj postapokalipsy, który podoba mi się niezmiernie- powrót do natury, do życia wedle prawideł przyrodniczych, wedle odwiecznego cyklu pór roku i faz księżyca. Gdzieś z tyłu głowy tkwi nikła myśl o utraconej cywilizacji i technologii, ale zmiana przychodzi sprawnie i gładko. Tak też żyją mieszkańcy osady Bukowsko od kilkudziesięciu lat- uprawiają ziemię, zbierają plony, żywią się darami ziemi i... lasu. Ale las to twór bardzo tajemniczy i skryty. Z jednej strony jest sprzymierzeńcem, z drugiej zaś zazdrośnie strzeże swoich mrocznych sekretów. A ma ich wiele, ponieważ w jego odmętach czai się zło.

To jest wielką zaletą "Śmierciowiska". Kiedy już poznamy mieszkańców osady, kiedy przywykniemy do niespiesznego trybu ich życia, nagle spokój zostaje zmącony przez dziwne, niezrozumiałe zdarzenia. Coś spogląda w okna chat po zapadnięciu zmroku. Coś bardzo nieprzychylnego i złośliwego. Coś starego jak świat, a jednocześnie zupełnie nowego dla naszych bohaterów. Jest bardzo daleko, a jednak czuć jego oddech na plecach. Żeby dowiedzieć się co to takiego, trzeba zapuścić się w głąb owej pradawnej, mglistej puszczy. W samym jej sercu znajdziemy odpowiedź. A będzie ona zupełnie niespodziewana.

Plastyczne, barwne, sugestywne opisy oraz wartka akcja, sprawiają, że powieść czyta się jednym tchem. Jest niewątpliwie wciągająca i nie pozwala się nudzić. Finał jest zaś majstersztykiem. Ja takie nieoczekiwane rozwiązania ubóstwiam- zaskakujące, ale też nie do końca wypowiedziane, zbudowane na domysłach, olśnieniach, przebłyskach. Intrygująca fabuła prowadzi do błyskotliwego zakończenia. Zapewnia wspaniałą rozrywkę, a jednocześnie posiada drugie dno. Coś co zmusza nas do analizy i namysłu. Uczta, uczta, uczta!

Mam zastrzeżenia do stylu, który jest bardzo niejednorodny. Nie sądzę, żeby to było zamierzone działanie. Śmiem twierdzić, że to wpadka. Ogromna przepaść dzieli, wspomniane wyżej, wprawnie i niebanalnie skonstruowane opisy, oraz, momentami naprawdę bardzo niedopracowane fragmenty, które wymagającego czytelnika mogą zniechęcić i zniesmaczyć. Doroty natomiast nie mogę uznać za wymarzoną główną bohaterkę. Nie polubiłam jej. Bywała denerwująca i infantylna. Ale nie ma takiej wady, która by mi przysłoniła całościowy, spójny, wciągający i efektowny obraz, stworzony przez Annę Głomb.

Od kiedy przeczytałam "Śmierciowisko" spoglądam na las nieco inaczej. Żeby była jasność- dookoła mnie lasów nie brakuje, ale ja do lasu chadzam rzadko. Jagody i grzyby kupuję w markecie:). Z lasem łączy mnie pewnie tylko opał, którym palę zimą w kominku. Tak niestety jest. Ale kiedy czasem przejeżdżam polną drogą, nieopodal lasu, zawsze z niepewnością spoglądam na ten las. Przede mną wyrasta ogromny labirynt. Z moją nikłą orientacją w terenie zapewne zgubiłabym się po dziesięciu metrach. Przypominam sobie wówczas tę okropnie mroczną, starą, bajeczkę nie-bardzo-dla-dzieci, którą opowiadał mi tata w dzieciństwie (co oczywiście świadczy o jego odrobinę lekceważącym stosunku do dziecięcego, płochliwego umysłu:):

Był sobie czarny, czarny las,
a w tym czarnym, czarnym lesie,
stał taki czarny, czarny dom,
a w tym czarnym, czarnym domu
była taka czarna, czarna izba...

I tak dalej. Czytając "Śmierciowisko" miałam wrażenie, że wkraczam do owego ciemnego lasu, i że w jego środku znajdę dokładnie to, co obiecywał nieznany mi autor powyższej makabreski...

http://hanazaczytana.blogspot.com/2017/09/by-sobie-czarny-czarny-las-rzecz-o.html

Ach! Ach! Ach! Czyż to nie brzmi ekscytująco?! Pradawna puszcza, serce pradawnej puszczy, mroczna, gęsta, stara puszcza... Nigdy nie byłam w puszczy- ani pradawnej, ani w żadnej:). Ale ciary mam na samą myśl o tej powieściowej puszczy i tego, co w niej siedzi. MAGIA, CZAR, TAJEMNICZE DZIEDZICTWO. Skryte w wilgotnej, zimnej, żywej i oddychającej otchłani niezmierzonego lasu....

Zaskakujące. Momentami za wolne. Z niedosytem na końcu.

Zaskakujące. Momentami za wolne. Z niedosytem na końcu.

Zaczyna się zwyczajnie, po wielkiej epidemii ludzie zaczynają coraz bardziej sobie radzić w swoich zamkniętych enklawach. Mała wioska w której mieszka Dorota jest doświadczona serią zgonów osób które zawsze zaczyna sama znajdywać. Zaczynają nasilać się zjawiska które przenoszą nas w świat magii, a sama powieść kończy się opisem jak powstaje czarownica.

Zaczyna się zwyczajnie, po wielkiej epidemii ludzie zaczynają coraz bardziej sobie radzić w swoich zamkniętych enklawach. Mała wioska w której mieszka Dorota jest doświadczona serią zgonów osób które zawsze zaczyna sama znajdywać. Zaczynają nasilać się zjawiska które przenoszą nas w świat magii, a sama powieść kończy się opisem jak powstaje czarownica.

Czytałam "Śmierciowisko" wkrótce po jej ukazaniu się się. To jedna z tak napisanych książek, że pozostają z nami na długi czas.Zachwyca mnie konstrukcja tej powieści, pomysł na świat, prowadzenie bohaterów, znakomity warsztat literacki, czego raczej nie spodziewałabym się po debiutantce. Treść odwołuje się do słowiańskich wierzeń, wykorzystując je zgrabnie. To historia, która ma w sobie wiele opowieści, sama jest jak przerażająca baśń. Ale dająca do myślenia, ale nie pozwalająca zapomnieć. Zadaje pytania i zmusza czytelnika do poszukiwań odpowiedzi. Ta książka zachwyca i niepokoi. Ma wiele warstw, sięga aż do poziomu archetypów, dlatego tak mocno oddziałuje. Napisana bardzo świadomie. Będę do niej wracać.

Czytałam "Śmierciowisko" wkrótce po jej ukazaniu się się. To jedna z tak napisanych książek, że pozostają z nami na długi czas.Zachwyca mnie konstrukcja tej powieści, pomysł na świat, prowadzenie bohaterów, znakomity warsztat literacki, czego raczej nie spodziewałabym się po debiutantce. Treść odwołuje się do słowiańskich wierzeń, wykorzystując je zgrabnie. To historia,...

Odnoszę wrażenie, ze pisząc te książkę, autorka była na haju. Książka jest dziwna. Tak to mogeę ująć. Brak mi w niej spójności.

Odnoszę wrażenie, ze pisząc te książkę, autorka była na haju. Książka jest dziwna. Tak to mogeę ująć. Brak mi w niej spójności.