Czy jest możliwa przemiana kogoś, kto wcześniej był okrutnym, zapatrzonym tylko w siebie egoistą i materialistą? Z punktu widzenia chrześcijanina takie coś jest bardzo prawdopodobne, jednak dla kogoś, kto uważa, że po śmierci jest absolutny koniec, nie jest to takie oczywiste… Dla wielu kontrowersyjna, książka W. P. Young’a, pt. „Rozdroża”, to moim zdaniem wzruszająca opowieść, pozwalająca wierzyć w „jeszcze jedną szansę” daną od Boga każdemu człowiekowi.

„Przemiana bez pracy i bólu, bez cierpienia, bez wrażenia utraty, jest tylko iluzją prawdziwej zmiany.”

Anthony Spencer, po wielu trudnych dla niego doświadczeniach życiowych (stracie rodziców, zdradzie własnego brat, śmierci ukochanego syna i dwóch rozwodach), staje się nieczuły niczym głaz. Pozornie zależy mu tylko na interesach, pieniądzach, sławie i szacunku, w rzeczywistości jednak jest to tylko coś, co ma mu wypełnić wszystkie „straty”, a nade wszystko – stratę ukochanego, pierworodnego syna. Bieg jego życia zmienia diametralnie pewne wydarzenie – własna choroba. Tony niespodziewanie dostaje silniejszego niż zwykle bólu głowy. Znaleziony zakrwawiony trafia do szpitala, gdzie pozostanie przez pewien czas w śpiączce. Ale choć jego ciało niemal martwe, dusza jest żywa. Anthony dostaje do Boga drugą szansę. I pomimo tego, że jest to tylko szansa uzdrowienia jego wnętrza, z sytuacji, w której znalazł się Tony może „wypłynąć” wiele dobra.

Wiele już słyszałam o książkach Young’a i prawdę powiedziawszy, byłam bardzo ciekawa, o czym są jego powieści. Rozpoczęłam od „Rozdroży” i – niestety – szybko zaczęłam ją porównywać z inną książką, którą kiedyś czytałam a której fabuła wydała mi się uderzająco podobna do tej. Mam na myśli „7 km od Jerozolimy”. W ów książce również jest człowiek, dla którego ważna jest sława, który stracił wszystko, co było dla niego cenne, z którego gdzieś „uleciała cała miłość i radość z życia”. Ale może przesadzam… Może po prostu jestem już przesiąknięta książkami o takiej tematyce i żadna nowość nie jest w stanie mnie zaciekawić?

Jednak pomimo licznych negatywnych opinii o tej książce, które słyszałam od „wierzących” znajomych – i pomimo mojego nieszczęsnego porównania – uważam, że w tego typu historiach naprawdę nie ma nic złego. Owszem, dla mnie samej jest tam nieco za dużo fikcji literackiej i informacji, które można by uznać za nie do końca zgodne z wiarą katolicką, ale ostatecznie nie o to chodzi w tego typu powieściach! Takich książek jak ta po prostu nie można odbierać w stu procentach dosłownie. Tego typu książki zmuszają do myślenia, wiele potrafią rozjaśnić i zmienić perspektywę postrzegania świata… Potrafią przybliżyć do Boga i zachęcają do szukania Prawdy. Ale dzieje się tak tylko wtedy, gdy stajemy się krytycznymi odbiorcami* danej powieści, a nie czytelnikami w stylu „Książka ma być lekka, przyjemna i ciekawa. Najlepiej taka do poduszki”. W sumie – można tę książkę czytać do poduszki, ale to nie zwalnia z krytycznego jej odbioru.

I nawet pomimo tego, że zakończenie książki było przewidywalne – domyśliłam się go w połowie powieści – dla takich chwil zadumy i wzruszenia warto było poznać historię Tony’ego, jego rodziny oraz jego przyjaciół, których prawdopodobnie, gdyby nie wypadek nigdy by nie poznał, ba, przez swoje egoistyczne podejście przed wypadkiem nawet by ich nie zauważył…

Czy jest możliwa przemiana kogoś, kto wcześniej był okrutnym, zapatrzonym tylko w siebie egoistą i materialistą? Z punktu widzenia chrześcijanina takie coś jest bardzo prawdopodobne, jednak dla kogoś, kto uważa, że po śmierci jest absolutny koniec, nie jest to takie oczywiste… Dla wielu kontrowersyjna, książka W. P. Young’a, pt. „Rozdroża”, to moim zdaniem wzruszająca...