Komiksy WIEDŹMINA tak jak i książki, klasa sama w sobie.
Półka w regale cała należy do Wiedźmina.

Komiksy WIEDŹMINA tak jak i książki, klasa sama w sobie.
Półka w regale cała należy do Wiedźmina.

W tym przypadku - nie wiem sama dlaczego - wolę prozę.

W tym przypadku - nie wiem sama dlaczego - wolę prozę.

Na pewno sięgnę po kolejne części

Na pewno sięgnę po kolejne części

To pierwszy z przeczytanych przeze mnie komiksów o Wiedźminie, i wręcz dziwię się, że sięgnąłem po niego tak późno - w końcu, przygody Geralta od lat śledzę na wszelkie możliwe sposoby.
Akcja ,,Zdrady" rozgrywa się na wiele lat przed początkiem sagi, i opowiada o szkoleniu i próbach Geralta. To duży plus, gdyż wątek nie został rozwinięty w książkach. Szkoda tylko, że fabuła nie porywa, i jest dosyć przewidywalna. Dodatkowo, komiksowa wersja wydarzeń znacznie różni się od tej znanej z prozy A. Sapkowskiego, czego najbardziej jaskrawym przykładem jest kolor włosów Geralta (który w książkach był efektem mutacji, a nie traumatycznych przeżyć),czy całkowite pominięcie Eskela i Lamberta (pierwszy z nich z pewnością odbywał wspólne szkolenie z naszym bohaterem - nawiasem mówiąc, nie wiem czy bardziej nie irytuje mnie niepotrzebne wprowadzanie Geralta do tej historii). Nie przypadła mi do gustu również szata graficzna, zwłaszcza sposób przedstawiania postaci - gdyby nie komentarze bohaterów, miałbym spore problemy z zauważeniem, że czarodziejki zostały poddane zabiegom upiększającym...
W tej sytuacji moja ocena nie może być wysoka. Z pewnością to bardzo ciekawy pomysł, i w finezyjny sposób próbuje odpowiedzieć na pewne pytania nasuwające się po lekturze sagi, ale nie zawsze robi to udolnie. Z drugiej strony, mimo wszystkich niedociągnięć, czytałem go z przyjemnością. Możliwe zatem, że winę za moje rozczarowanie ponoszą nie twórcy komiksu, a moje ogromne oczekiwania.

To pierwszy z przeczytanych przeze mnie komiksów o Wiedźminie, i wręcz dziwię się, że sięgnąłem po niego tak późno - w końcu, przygody Geralta od lat śledzę na wszelkie możliwe sposoby.
Akcja ,,Zdrady" rozgrywa się na wiele lat przed początkiem sagi, i opowiada o szkoleniu i próbach Geralta. To duży plus, gdyż wątek nie został rozwinięty w książkach. Szkoda tylko, że...

Drugim tom lepszy od pierwszego, ale nadal nie jest idealnie (a właściwie dużo do idealności brakuje). Nadal też historia jest prowadzona w sposób nie do końca zrozumiały. Ja nadal nie rozumiem, kto zdradził, ale może być to wina tego, że nie znam wiedźminowego kontekstu.
W tym zeszycie podobały mi się rysunki stworzeń innych niż ludzie. Zdecydowanie taki styl pasuje do przedstawiania istot takich jak elfki, krasnoludy itp.

Drugi tom podsycił moją chęć sięgnięcia po książki z cyklu.

Drugim tom lepszy od pierwszego, ale nadal nie jest idealnie (a właściwie dużo do idealności brakuje). Nadal też historia jest prowadzona w sposób nie do końca zrozumiały. Ja nadal nie rozumiem, kto zdradził, ale może być to wina tego, że nie znam wiedźminowego kontekstu.
W tym zeszycie podobały mi się rysunki stworzeń innych niż ludzie. Zdecydowanie taki styl pasuje do...

Co tu dużo mówić — w porównaniu do poprzedniej części, czyli „Drogi bez powrotu”, czuć pewien progres. Głównie pod względem fabularnym. Wraz z pojawieniem się w końcu postaci Geralta pojawiła się również i pewna intryga oraz nowe zagwozdki, które potrafią nawet wciągnąć w lekturę zeszytu. Co by nie mówić, na pewno bawiłem się o wiele lepiej niż przy „przygodach” Korina i Visenny.

Kreska Bogusława Polcha w porównaniu do fabuły nic a nic się nie zmieniła — nadal prezentuje ten sam kontrowersyjny poziom. Tła i lokacje, owszem bardzo ładne, jednak ciągle nie jestem w stanie przekonać się do ludzkich twarzy w wykonaniu pana Bogusława. Często ocierają się one wręcz o karykaturalny wygląd. Ale muszę przyznać, że byłem w stanie szybciej się z nią oswoić niż podczas lektury pierwszego zeszytu.

Jest jakiś progres i nie można temu zaprzeczyć. Nadal jest to dla mnie taki typowy średniaczek jednak z dużą szansą na rozwój. Liczę, że wraz z następnymi zeszytami progres będzie sukcesywnie kontynuowany.

Co tu dużo mówić — w porównaniu do poprzedniej części, czyli „Drogi bez powrotu”, czuć pewien progres. Głównie pod względem fabularnym. Wraz z pojawieniem się w końcu postaci Geralta pojawiła się również i pewna intryga oraz nowe zagwozdki, które potrafią nawet wciągnąć w lekturę zeszytu. Co by nie mówić, na pewno bawiłem się o wiele lepiej niż przy „przygodach” Korina i...

Świat znany z prozy Sapkowskiego uzyskał ciekawe uzupełnienie. Pozostał pewien niedosyt.

Świat znany z prozy Sapkowskiego uzyskał ciekawe uzupełnienie. Pozostał pewien niedosyt.

Wyborna!!!!!!

Wyborna!!!!!!

nie warto czytać- wszystko strasznie zamieszane i nic specjalnego pod względem fabuły i powiązania z serią

nie warto czytać- wszystko strasznie zamieszane i nic specjalnego pod względem fabuły i powiązania z serią